ေၾကာက္ခမန္း လိလိ ဘဂၤါလီကုလားဦးေရ

ဖတ္လုိက္ရသည့္ သတင္းတစ္ပုဒ္။ “၁၉၈၀-ခုႏွစ္က ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ ဘဂၤါလီကုလားဦးေရ ၂ သိန္းခြဲ၊ ၁၀၁၂-ခုႏွစ္မွာ ၁၀-သိန္းျဖစ္လာတယ္”။ (သံေတာ္ ဆင့္ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၄၅၊ ဇန္န၀ါရီ ၁၉-၂၅၊ ၂၀၁၃)။

ထုိသတင္း ဖတ္ၿပီးသည့္ေနာက္ အနာဂတ္ျမန္မာ ျပည္ အတြက္ ရင္ေလးသြားရေပသည္။ “ေရမ်ားေရႏုိင္၊ မီးမ်ားမီးႏုိင္”ဆုိသကဲ့သို႔ လူဦးေရ မ်ားလွ်င္ ထုိေဒသတစ္ခုလုံးကို ကုိင္လႈပ္ႏိုင္စြမ္းရွိေပသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘဂၤါလီလူမ်ိဳးမ်ားသည္ ကေလးေမြးဖြားႏႈန္း ၾကီးထြားေအာင္ အားထုတ္လ်က္ ရွိပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀-၀န္းက်င္မွာ ရခုိင္ျပည္နယ္တစ္ခုထဲမွာပင္ ဘဂၤါလီဦးေရဟာ ၄-ဆတက္သြား၏။ အျခားေဒသသုိ႔ ခိုး၀င္သြားသည့္ ဘဂၤါလီကုလားမ်ား မပါ၀င္ေသးပါ။

ယင္းႏႈန္းထားနဲ႔သာ ဘဂၤါလီဦးေရတုိးတက္မ်ားျပားသြားမည္ဆုိလွ်င္ ၂၀၄၀-ခုနွစ္ေလာက္မွာ ရခုိင္ျပည္နယ္ တစ္ခုထဲမွာပင္ ဘဂၤါလီဦးေရဟာ ၅- သန္းျဖစ္သြားေပမည္။

ယခုလက္ရွိ ရခိုင္ျပည္နယ္လူဦးေရသည္ ၂-သန္းေက်ာ္ ရွိ၏။ ရခုိင္လူမ်ိဳး ၁-သန္း၀န္းက်င္နဲ႔ ဘဂၤါလီလူမ်ိဳး ၁-သန္း၀န္းက်င္ျဖစ္သည့္ အတြက္ အခ်ိဳးအစား တူညီလ်က္ ရွိပါတယ္။

သုိ႔ေသာ္ ေနာင္အနာဂတ္မွာေတာ့ ဘဂၤါလီဦးေရက အဆေပါင္းမ်ားစြာ ေက်ာ္တက္သြားေပမည္။ ဘာ့ေၾကာင့္နည္း၊ ရခုိင္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ကေလးေမြးဖြားႏႈန္း (ပ်မ္းမွ် တစ္မိသားစု ၂-ေယာက္၊ ၃-ေယာက္) ပုံမွန္အေနအထားမွာ ရွိေသာေၾကာင့္တည္း။

ဘဂၤါလီလူမ်ိဳးမ်ား၏ ကေလးေမြးဖြားႏႈန္းကေတာ့ “မျဖစ္ႏုိင္”ဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ ျမန္ဆန္လွပါသည္။ တခ်ိဳ႕မိသားစုမွာ လူဦးေရ ၈၂-ေယာက္ပင္ ရွိသတဲ့။ တစ္အိမ္ထဲ ဘယ္လုိမ်ား ေနၾကပါလိမ့္။ မစဥ္းစား တတ္ေအာင္ ျဖစ္မိပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ “ရခုိင္ျပည္နယ္မွာ တစ္မိသားစုလွ်င္ ၂-ေယာက္ (သို႔မဟုတ္) ၃-ေယာက္ သာ ကေလးယူ ရမည္”ဟု ကေလးေမြးဖြားႏႈန္း ထိန္းခ်ဳပ္ေပးသင့္ေၾကာင္း ႏုိင္ငံေရး ညာရွင္မ်ားက တုိက္တြန္းလ်က္ ရွိပါသည္။

ကေလးေမြးဖြားႏႈန္း မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္သည့္အတြက္ . . . . .

၁။ ဘဂၤါလီလူဦးေရ အဆမတန္ မ်ားျပားလာျခင္း၊

၂။ ထုိသုိ႔မ်ားျပားလာသည့္အတြက္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ေနရာမ်ိဳးစုံသုိ႔ ခုိး၀င္ေနထုိင္ၾကျခင္း၊

၃။ ထုိသုိ႔ခုိး၀င္ေနထုိင္သည့္အတြက္ ေဒသခံ ျမန္မာ့တုိင္းရင္းမ်ားႏွင့္ ပဋိပကၡျဖစ္ျခင္း (မိတၳီလာပဋိပကၡ၊ ဥကၠံ ပဋိပကၡစသည္)၊

၄။ ထုိသုိ႔ ပဋိပကၡျဖစ္သည့္အတြက္ ႏုိင္ငံတည္ျငိမ္မႈ မရွိေတာ့ရကား ဖြံျဖိဳးမႈနည္းပါးသြားျခင္း၊

၅။ ဖြံျဖိဳးမႈနည္းသည့္အတြက္ အဆင္းရဲဆုံးႏုိင္ငံမ်ားစာရင္းတြင္ ပါ၀င္ေနျခင္းစသည့္ အက်ိဳးဆက္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ကေလးေမြးဖြားႏႈန္း စနစ္တက် ထိန္းခ်ဳပ္သင့္ေၾကာင္း ပညာရွင္မ်ားက တုိက္တြန္းျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ယင္းသုိ႔သာ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္လွ်င္ ရန္ကုန္ မႏၱေလးျမိဳ႕ၾကီးမ်ားမွာ မြတ္စလင္ဘဂၤါလီ ရပ္ကြက္ၾကီးေတြ အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ေပၚထြက္လာေပဦးမည္။

ယခုလည္း ဘဂၤါလီရပ္ကြက္မ်ား ျဖစ္ေပၚေနဆဲ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕၏အခ်က္အျခာက်ေသာျမိဳ႕နယ္မ်ား၌ မြတ္စလင္ကုလားဦးေရက မ်ားျပားေနသတဲ့။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ၀ံသာႏုပညာရွင္မ်ားက သတိေပးေနပါၿပီ။

“သဃၤန္းကၽြန္းျမိဳ႕နယ္ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ဘဂၤလားေဒ့္ရွ္႕လုိ႔ ေခၚရမလုိျဖစ္ေနၿပီ”တဲ့။

“မဂၤလာ ေတာင္ညြန္႔ကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ အေရွ႕ အလယ္ပိုင္း ေဒသပါပဲ”တဲ့။

အျခားေသာျပည္နယ္ တုိင္းမ်ားမွာလည္း ဘဂၤါလီကုလားမ်ား ရြာတည္လ်က္ ရွိေၾကာင္း သတင္းမ်ားမွာ ဖတ္ရ၏။

ထုိမွ်ေလာက္ ေသေရးရွင္ေရးတမွ် အေရးၾကီးေနပါလ်က္ တခ်ိဳ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕မ်ားက မဆုိင္သလုိ လုပ္ေနၾကေၾကာင္း၊ ဒီပုံစံအတုိင္း သြားလွ်င္ မေ၀းေတာ့ေသာ အနာဂတ္မွာ ဒီထက္ဆုိး၀ါးေသာ ပဋိပကၡမ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၀ံသာႏုႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားက ေထာက္ျပ ေျပာဆုိေနၾက၏။

မွန္၏။ နယ္ေျမေဒသတစ္ခုခုမွာ ဘဂၤါလီလူမ်ိဳးစုၾကီး (သုိ႔မဟုတ္) မြတ္စလင္အုပ္စု ျဖစ္သြားလွ်င္ေတာ့ ထုိနယ္ေျမေဒသတစ္ခုလုံးကို ခ်ဳပ္ကုိင္သြားေပမည္။ ဥပမာ- ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာ။

ထုိသုိ႔သာခ်ဳပ္ကုိင္သြားလွ်င္ေတာ့ ျမန္မာ့တုိင္းရင္းသားမ်ားသည္ “ဒါ ဒုိ႔ေျမ၊ ဒါ ဒုိ႔ေျပ”လုိ႔ ေအာ္လည္း လွ်ာထြက္႐ုံပဲ ရွိမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၉၆၉စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါစုိ႔ဟု တုိက္တြန္း လုိက္ရပါသည္။

-----------------

သီတဂူ အရွင္ေဒ၀ိႏၵာဘိ၀ံသ (စစ္ကုိင္းေတာင္႐ုိး)

From: Ashin Dayweinda

http://www.mmdailystar.com/2013/06/blog-post_5070.html