ျမန္မာ့ပညာေရးအတြက္ ဆင္ျခင္ဖို႔နဲ႔ ျပင္ဆင္ဖို႔

သမၼတ ဦးသိန္းစိန္ ဦးေဆာင္သည့္ အစိုးရသစ္သက္တမ္း ႏွစ္,ႏွစ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ ယခုအခါ အေျခခံပညာ ေက်ာင္းမ်ား၏ ေက်ာင္းဖြင့္ရာသီသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာခဲ့ၿပီလည္း ျဖစ္သည္။ အစိုးရသစ္သည္ ၂ဝ၁၁၊ ၂ဝ၁၂ ဘ႑ာေရးႏွစ္တြင္ ပညာေရးအသံုးစရိတ္ကို က်ပ္ သန္းေျခာက္သိန္းေက်ာ္ သံုးစြဲခြင့္ျပဳခဲ့ၿပီး ၂ဝ၁၃၊ ၂ဝ၁၄ ဘ႑ာေရးႏွစ္တြင္မူ က်ပ္သန္း ကိုးသိန္းေက်ာ္အထိ တိုးျမႇင့္သံုးစြဲေစခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္ ထိုေငြပမာဏသည္ ျမန္မာ့ပညာေရးအတြက္ လံုေလာက္သည့္ ေငြပမာဏမဟုတ္ဟု ပညာရွင္မ်ား၊ ေလ့လာသူမ်ားက ေထာက္ျပေဝဖန္ၾကသည္။ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္ ျမန္မာ့ပညာေရး အသံုးစရိတ္ သည္ စုစုေပါင္း ျပည္တြင္း ထုတ္ကုန္ပမာဏ၏ ၁ဝ.၈ ရာခိုင္ႏႈန္းကိုသာ သံုးစြဲခဲ့သည္ဟု ကမၻာ့ဘဏ္စာရင္း မ်ားက ေဖာ္ျပသည္။

ေဒသတြင္းႏိုင္ငံတစ္ခုျဖစ္ေသာ စကၤာပူႏိုင္ငံသည္ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္အတြင္း စုစုေပါင္း ျပည္တြင္းထုတ္ကုန္ ပမာဏ၏ ၂၇.၁ ရာခိုင္ႏႈန္းကို ပညာေရးအသံုးစရိတ္အျဖစ္ အသံုးျပဳခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ပညာေရး အသံုးစရိတ္သည္ စကၤာပူႏုိင္ငံထက္တစ္ဆေက်ာ္ နည္းပါးလ်က္ရွိသည္။

ဤသို႔ေသာ ပညာေရးအသံုးစရိတ္ နည္းပါးမႈမ်ားေၾကာင့္ ေက်းလက္ရွိ အခ်ဳိ႕ေသာ အေျခခံ ပညာေရး ေက်ာင္းမ်ား မွာ ဓနိမိုး၊ ထရံကာ မိုးယိုသည့္ေက်ာင္းအတြင္း ပညာသင္ၾကားရေစျခင္း၊ သင္႐ိုးညႊန္းတမ္း စာအုပ္မ်ားကို မဲေဖာက္ကာ ခြဲေဝသံုးစြဲရေစျခင္းတို႔ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့သည္။ ထိုအေျခအေနမ်ားသည္ ၁၉၉ဝ ျပည့္လြန္ႏွစ္မ်ားအတြင္း က ေက်းလက္ေဒသမ်ားရွိ အေျခခံေက်ာင္းမ်ား၏ ပကတိအေျခအေန ျဖစ္သည္။

အလားတူပင္ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ား၏ စားဝတ္ေနေရး မေျပလည္မႈ၊ ဘြဲ႔ရၿပီးပါက အလုပ္အကိုင္ အခြင့္ အလမ္း ရွားပါးမႈတို႔ကလည္း ျမန္မာ့ပညာေရးကို ေႏွာင့္ေႏွးေစခဲ့သည္။

ေက်းလက္ရွိ အေျခခံပညာေရးေက်ာင္းတစ္ခု၏ သူငယ္တန္းတြင္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ ၃ဝ ခန္႔ ရွိေသာ္လည္း စတုတၴတန္း ေရာက္သည့္အခါတြင္မူ သံုးဦးမွ်သာ က်န္ရွိေတာ့သည္။

၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ကမၻာ့ဘဏ္၏ စာရင္းမ်ားအရ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အေျခခံေက်ာင္းမ်ားတြင္ မူလတန္းၿပီးသည္အထိ ပညာသင္ယူသည့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အေရအတြက္မွာ ၇ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းသာရွိခဲ့သည္။ ေဒသတြင္း စင္ကာပူႏိုင္ငံတြင္ မူလတန္းၿပီးသည္အထိ ပညာသင္ယူသည့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အေရအတြက္မွာ ၉၉ ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိသည္။ ဤသည္က အေျခခံပညာေက်ာင္းမ်ား၏ အေျခအေနမ်ား ျဖစ္သည္။

အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးတြင္မူ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းမ်ား၊ ဆရာဆရာမမ်ား မလံုေလာက္ပါပဲလ်က္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွစ၍ တကၠသိုလ္မ်ားကို ျမန္မာႏုိင္ငံ တစ္နံတလ်ားဖြင့္လွစ္ျခင္းကလည္း မေယာင္ရာ ဆီလူးျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ယင္းအျပင္ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနမ်ားႏွင့္ ဆက္ႏြယ္လ်က္ ေက်ာင္းတံခါးမ်ားကို မၾကာခဏ ပိတ္ပစ္ျခင္း ကဲ့သို႔ေသာ အေျခအေနမ်ဳိးကလည္း ျမန္မာ့ပညာေရးသမိုင္းတြင္ ရွိခဲ့ေသးသည္။

ဤကဲ့သို႔ အေျခခံပညာေရးအျပင္ အဆင့္ျမင့္ပညာေရးတို႔ကို ေႏွာင့္ေႏွးေစသည့္ အခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ယေန႔ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရးလုပ္သည့္ကာလတြင္ ႀကံဳေတြ႔ရသည့္ အခက္အခဲ တစ္ခုမွာ က႑အလိုက္ ကြၽမ္းက်င္သည့္ ပညာရွင္မ်ားရွားပါးျခင္း ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။

မိမိတို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဖြံ႔ၿဖိဳးရန္ဆိုပါက ပညာေရးအသံုးစရိတ္ တိုးျမႇင့္ရန္အျပင္၊ သင္ၾကားမႈ သင္ယူမႈစနစ္မ်ား ေျပာင္း ပစ္ျခင္း၊ ေခတ္မမီေတာ့သည့္ သင္႐ိုးမ်ားျပဳျပင္ေရးဆြဲျခင္း၊ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကို ႏိုင္ငံတကာ စံခ်ိန္ စံႏႈန္းမ်ားႏွင့္ ညီညြတ္သည့္ သင္တန္းမ်ား ပို႔ခ်ေပးျခင္းတို႔ လိုအပ္မည္ ျဖစ္သည္။ ဤသည္က ခ်က္ျခင္း လက္ငင္း မျဖစ္ႏုိင္ေသာ္ လည္း အစိုးရအေနျဖင့္ ျမန္မာ့အနာဂတ္အတြက္ မလြဲမေသြ ပိုမိုရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံ သင့္သည့္အခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။

Credit : http://www.mizzimaburmese.com/edop/editorial/11901-2013-06-06-05-36-10.html