လူ႔အခြင့္အေရးလား၊ လူဦးေရ ထိန္းခ်ဳပ္မႈလား

ရခိုင္ျပည္နယ္အစိုးရက ေဒသႏၲရ အမိန္႔တခု ထုတ္ သည္။ ထိုအမိန္႔မွာ ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္းေတာေန ဘဂၤါလီမိသားစုမ်ား ကေလးႏွစ္ေယာက္ထက္ ပိုမယူေရး (Two Child policy) ျဖစ္သည္။ ဒါကို ေမ ၂၇ တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ယင္းအမိန္႔ သည္ လူလူခ်င္း ခြဲျခား ဆက္ဆံျခင္းျဖစ္၍ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ရာ ေရာက္သည္ဟု ေ၀ဖန္သည္။ ထိုေ၀ဖန္မႈက အတန္ငယ္ ဂယက္ထ သြားသည္။ ေထာက္ခံသူေတြရွိသလို ကန္႔ကြက္သူေတြလည္း ရွိသည္။ ကန္႔ကြက္သူ ေတြထဲမွ တခ်ိဳ႕က ဇြန္လ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အိမ္ေရွ႕၌ ဆႏၵျပမည္ဟူေသာ သတင္းမ်ား ထြက္ ေပၚလာျပန္သည္။

ထိုေန႔တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အိမ္ေရွ႕သို႔ ရခိုင္လူငယ္တခ်ိဳ႕ ေရာက္လာေသာ္လည္း ဆႏၵျပဖို႔မဟုတ္၊ အေျခအေနကို လာအကဲခတ္တာ ဟုဆိုသည္။ ရခိုင္ေရးရာ ၀န္ႀကီး ဦးေဇာ္ေအးေမာင္က ဤသတင္းမွာ ေကာလာဟလပါ ဟုေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ ေမ ၃၁ က စစ္ေတြခ႐ိုင္မွာရွိသည့္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) ၿမိဳ႕နယ္႐ံုး ၈ ခု ကေတာ့ ရခိုင္ျပည္နယ္ အစိုးရ၏ ေဒသႏၲရအမိန္႔ကို ေထာက္ခံေၾကာင္း သေဘာထား ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ NLD ၏ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ အဖြဲ႔၀င္ႏွင့္ ရခိုင္ျပည္နယ္ ဥကၠ႒ျဖစ္သူ ဦးညီပု ကေတာ့ ထုတ္ျပန္ခ်က္ကို မသိဟုဆိုျပန္သည္။

ျပည္နယ္ သေဘာထားမဟုတ္ဟု ေျပာျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ (သို႔ေသာ္ေတြ မ်ားသြားတာ သီးခံဖတ္႐ႈပါ) ရခိုင္တိုင္းရင္းသား တိုးတက္ေရး ပါတီဥကၠ႒ ေဒါက္တာေအးေမာင္ကေတာ့ “ဒီေဒသမွာ ေနၾကည့္မွ ဒီအမိန္႔ဟာ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ သေဘာ ေပါက္မယ္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ လက္ခံတယ္” ဟု ဆိုသည္။

ဘူးသီးေတာင္ ေမာင္းေတာေဒသတြင္ ဘဂၤါလီဦးေရ လွ်င္ျမန္စြာတိုးပြားေနတာ တႏိုင္ငံလံုးသိၾကသည္။ အိမ္ေထာင္စုတစု တြင္ မိသားစု၀င္ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ရွိေနတာပင္ေတြ႕ရသည္။ ပထ၀ီႏိုင္ငံေရး အရၾကည့္လွ်င္ ကပ္လွ်က္ေဒသမွာ ဘဂၤါလီတို႔ ဌာေန ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ အင္မတန္ အႏၲရာယ္မ်ားသည္။ အခ်ိန္မေရြး ထိုေဒသမ်ားကို လူဦးေရအရ ၀ါးမ်ိဳကာ တဘက္ႏိုင္ငံ လက္ေအာက္ ေရာက္ရွိသြားႏိုင္သည္။ ႐ိုဟင္ဂ်ာ အမည္ခံကာ ျပည္နယ္ထူေထာင္ခြင့္ ေတာင္းမည္။ ဘဂၤါလီ တို႔သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံက ျပဌာန္းထားေသာ ဥပေဒႏွင့္ညီလွ်င္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ တိုင္းရင္းသား မဟုတ္သျဖင့္ ျပည္နယ္ထူေထာင္ခြင့္မရွိ။ ဒါက အမ်ိဳးသားလံုၿခံဳေရး ျပႆနာ။ ၿပီးေတာ့ အားလံုးႏွင့္ဆိုင္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ အက်ိဳးစီးပြား ျဖစ္သည္။ အစိုးရ အက်ိဳးစီးပြား မဟုတ္ပါ။

က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္က ဖ်ားနာေခ်ာင္းဆုိးလွ်င္ ဗမာဆရာႏွင့္ မိဘမ်ားကျပ၏။ ထိုဆရာက တိုင္းရင္းေဆး အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေရာ ဂါၾကည့္ကာ ခြဲျခားေပး၏။ သို႔ေသာ္ ဘာေဆးပဲျဖစ္ျဖစ္ သူညႊန္ၾကားတာက “ကြမ္း႐ြက္ျပဳတ္ရည္” ႏွင့္ ေသာက္ရမည္ဟူ၏။ အခု က်ေနာ္တို႔ဆီတြင္ ဒီမိုကေရစီဟု အသံက်ယ္လာ ကတည္းက လူ႔အခြင့္အေရး ဆိုေသာစကားလံုးမွာ ထည္လဲသံုး “ကြမ္းရြက္ျပဳတ္ရည္” ျဖစ္လာ သည္။

သမုတိ ေလာကႀကီးထဲ၌ လူ႔အခြင့္အေရး ဆိုေသာေ၀ါဟာရ၏ စံႏႈန္း၊ တန္ဖိုး၊ အနက္ အဓိပၸာယ္ တို႔သည္လည္း သမုတိ သေဘာေဆာင္သည္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကို လူႀကိဳက္မ်ားေစလိုလွ်င္ “လူ႔အခြင့္အေရး” ဟု တံဆိပ္ကပ္လိုက္ၾကသည္။ ဥပမာ မြတ္စလင္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတြင္ ေယာက္်ားတဦးလွ်င္ ဇနီးေလးေယာက္ တရား၀င္ လက္ထပ္ခြင့္ျပဳထားျခင္းမွာ သူတို႔ဘာသာဓေလ့ လူ႔အခြင့္အေရး ျဖစ္သည္ဆိုေသာ အခ်က္ကို မျငင္းလိုပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတြင္ ထာ၀ရက်င့္သံုးလာေသာ တလင္ တမယား စနစ္ေၾကာင့္ ျမန္မာေယာက္်ားမ်ား လူ႔အခြင့္အေရး ဆံုး႐ံႈးေနၾကပါသည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ေတာင္းဆိုရန္ သင့္ေတာ္ ပါမည္လား။ ယင္းကိစၥမွာ က်ေနာ္တို႔ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ေက်ေက်နပ္နပ္ ႏွစ္သက္စြာ လက္ခံထားေသာ ကိစၥသာ ျဖစ္ပါသည္။

ဂရိေခတ္ေကာင္းစဥ္ ကာလကပင္ ပေလတိုက လူဦးေရကန္႔သတ္ရန္ ေျပာဆိုဖူးသည္။ ေရွးေဟာင္း တ႐ုတ္ျပည္၌လည္း လူဦးေရ မ်ားလြန္းတာကိုၾကည့္၍ ပညာရွိ ကြန္ဖ်ဴးရွပ္က လူဦးေရႏွင့္ ေနထိုင္ရာပတ္၀န္းက်င္ သဟဇာတ ျဖစ္ရမည္ဟု လမ္းညႊန္ဖူးသည္။ ေဂဟေဗဒ (Ecology) သေဘာကို ေတာ္ေတာ္ေစာေစာက သေဘာေပါက္သည္။ ပေရရီ ျမက္ခင္းျပင္တြင္ ျမက္စားသတၱ၀ါ ေတြေရာ အသားစားသတၱ၀ါေတြပါ ေရာေႏွာေနထိုင္ၾကသည္။ သူတို႔ရဲ႕ တိုးပြားႏႈန္းကို သဘာ၀တရား ႀကီးက သဘာ၀က်စြာ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ တိရစာၦန္တို႔သည္ လူတို႔ကဲ့သို႔ ဆင္ျခင္တံုတရား မရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

တ႐ုတ္ျပည္သည္ One Child Policy ေခၚ တအိမ္ေထာင္ ကေလးတေယာက္မူ၀ါဒ ခ်မွတ္က်င့္သံုးရာမွ ယေန႔ စီးပြားေရး အင္အားႀကီး ႏိုင္ငံဘ၀ေရာက္ခဲ့ရတာ ျငင္းမရ။ အစိုးရသည္ ႏိုင္ငံႏွင့္ လူမ်ိဳးအတြက္ သူ၏အာဏာကို လိုအပ္သလို သံုးစြဲ ႏိုင္သည္။ ကမာၻ႔ ႏိုင္ငံအေတာ္ မ်ားမ်ားမွာပင္ လူဦးေရထိန္းခ်ဳပ္မႈ ရွိၾကသည္။

Population Theories ေခၚ လူဦးေရဆိုင္ရာ သေဘာတရားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ထင္ရွားသူတဦးမွာ ေသာမတ္စ္ ေရာဘတ္ မားသုစ္ (Thomas Robert Malthus) ျဖစ္သည္။ သူက လူဦးေရ မ်ားျပားလာျခင္းေၾကာင့္ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး ျပႆနာမ်ား ျဖစ္ထြန္းလာေၾကာင္း ေထာက္ျပခဲ့၏။ အထူးသျဖင့္ စားနပ္ရိကၡာ မလံုေလာက္မႈ။ ေနာက္ဆက္၍ ေစ်းႏႈန္း ႀကီးျမင့္ျခင္းႏွင့္ အလုပ္လက္မဲ့ ေပါမ်ားျခင္း၊ လူဦးေရ တိုးတက္မႈႏႈန္း (Geometrical Progression – GP) သည္ ႏွစ္ဆတိုးပံုစံ (၂.၄.၈.၁၆.၃၂) ျဖင့္ တိုးတက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ယင္းမွာ ပံုေသႏႈန္းျဖစ္၍ ဘဂၤါလီတို႔ တိုးတက္မႈႏႈန္းဆိုလွ်င္ ဇနီးေလးေယာက္ဟု သတ္မွတ္ကာ ထိုႏႈန္းကို ၄ ျဖင့္သာ ေျမႇာက္ၾကည့္ေပေတာ့။ စားနပ္ရိကၡာ တိုးတက္မႈႏႈန္းမွာမူ AP (Arithmetical Progression) ျဖစ္ရာ အခ်ိဳးအစားအရ (၂.၄.၆.၈.၁၀) ျဖင့္သာ တိုးပြားေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ဆက္တြဲဆိုးက်ိဳးမ်ား မျဖစ္ေပၚေစရန္ လူဦးေရထိန္းခ်ဳပ္မႈ (Population Control) မွာ လိုအပ္သည္ဟု ဆိုေလသည္။

လက္ရွိ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လည္း သားဆက္ျခားေရး ပညာေပးျဖင့္ လူဦးေရ တိုးတက္မႈႏႈန္းကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားခဲ့သည္။ ယခင္က အိမ္ေထာင္စုတစုလွ်င္ သားသမီးငါးေယာက္ ပ်မ္းမွ်အေျခအေနမွ ယခုအခါ ပ်မ္းမွ် သံုးေယာက္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိ ေနေလသည္။ ငါးေယာက္ႏွင့္ အထက္ေမြးေသာ အိမ္ေထာင္စုမ်ားမွာ ကေလးတိုင္းကို က်န္းမာေအာင္ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္၊ အဟာရ ျပည့္၀ေအာင္လည္း မေကၽြးေမြးႏိုင္၊ ပညာလည္း ဆံုးခန္းတုိင္ေအာင္ သင္ၾကားမေပးႏိုင္။ သို႔ျဖင့္ ထိုလူ႔အဖြဲ႕အစည္းသည္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ၊ ပညာမဲ့ေသာ မ်ိဳးဆက္မ်ားကိုသာ ျပန္႔ပြားေအာင္ ဖန္တီးေပးေလေတာ့သည္။

ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္းေတာတြင္ ႀကံဳေတြ႔ေနေသာ အေျခအေနမွာလည္း ထိုနည္းတူပင္ျဖစ္သည္။ ထိုေဒသရွိ ႀကီးမားေသာ လူဦးေရ ေပါက္ကြဲမႈ (Population Explosion) က စိတ္မခ်မ္းသာဖြယ္ရာ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားကို ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ေလသည္။ ဤျပႆနာ စတင္၍ ေပၚေပါက္လာရျခင္း၏ ဇစ္ျမစ္ကို ေလ့လာၾကည့္ပါ။ အသိဉာဏ္ရွိေသာလူမ်ား က်ဴးလြန္ရန္ စိတ္ပင္ မကူးရဲေသာ ရာဇ၀တ္မႈကုိ က်ဴးလြန္ရန္ ၀န္မေလးသူေတြ တိုးပြားလာတာကို ဒီအတိုင္း လူ႔အခြင့္အေရး မ်က္မွန္စိမ္း တပ္၍ ထိုင္ၾကည့္ေနပါက တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးႏွင့္ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေရးမွာ ၾကာေလေ၀းေလ ျဖစ္ရေပေတာ့မည္။

အၾကမ္းဖက္မႈေတြ ေပၚေပါက္လာမွ အဲဒီအၾကမ္းဖက္သူေတြကို ဖမ္းဆီးထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ စိတ္ကူးေကာင္း စိတ္ကူး ေနေပလိမ့္မည္။ က်ေနာ့္ သေဘာကေတာ့ လူေတြကို ျဖစ္ၿပီးမွ ထိန္းခ်ဳပ္တာထက္၊ ဘာမွ မျဖစ္ေသးခင္ လူဦးေရကို ထိန္းခ်ဳပ္တာက ပိုမို သင့္ေလွ်ာ္သည္ဟု ထင္ျမင္မိေလသည္။

Credit : http://abbsoluteright.blogspot.com/2013/06/blog-post_9832.html