ျမန္မာ အတိုက္အခံမ်ား အစိုးရလုပ္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ၾကၿပီလား

သည္ေဆာင္းပါးရဲ႕ အရင္းခံ

သမၼတႀကီး ဦးသိန္းစိန္နဲ႔ အင္တာဗ်ဴး လုပ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ေဘဂ်င္း အေျခစိုက္ အေရွ႕ေတာင္အာရွ သတင္းေထာက္ Hannah Beech ကို Times မဂၢဇင္းကပဲ ျပန္လည္ အင္တာဗ်ဴး လုပ္ထားတဲ့ ေဆာင္းပါး ဇန္န၀ါရီလထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အင္မတန္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္း တဲ့ သုံးသပ္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ၀င္တဲ့ အင္တာဗ်ဴးမို႔လို႔ ႏိုင္ငံေရး စိတ္၀င္စားသူေတြ မလြတ္တမ္း ရွာေဖြ ဖတ္႐ႈသင့္ပါတယ္။ ဂ်ာနယ္ တခ်ိဳ႕မွာလည္း ျမန္မာျပန္ ေဖာ္ျပခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။

ယခု ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးဟာ ဟန္နားဘိခ်္ရဲ႕ အေျဖထဲက တစ္ပိုဒ္ကို ဖတ္မိရာက အေတြးနယ္ခ်ဲ႕မိ တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ဘယ္လို ေျပာထားလဲဆိုရင္ “တကယ္လို႔ NLD သာ အစိုးရအဖြဲ႕ထဲ ေရာက္ သြားၿပီဆိုရင္ သူတို႔မွာ အဲဒီ အစိုးရအလုပ္ကို လုပ္ႏိုင္မယ့္ လူအင္အား ရွိမွာလား၊ ကၽြန္မေတာ့ သိပ္မ ထင္မိပါဘူး” တဲ့ဗ်ာ။ အေသးစိတ္ကိုေတာ့ ရွာေဖြ ဖတ္ၾကည့္ ၾကပါေတာ့။

ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အေတြ႕အႀကံဳ

အဲဒီ အစကို အေျခခံၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေဆြးေႏြးပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံဟာ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီ ကၽြန္ဘ၀မွာ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ ေနခဲ့ရတယ္။ ၁၈၂၄ နဲ႔ ၁၈၅၂ မွာ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္း တစ္ျခမ္းလုံး ပါသြားၿပီး ၁၈၈၅ မွာ တစ္ျပည္လုံး ကၽြန္ျဖစ္တယ္။ ၁၉၂၃ ခုႏွစ္ ဒိုင္အာခီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေပၚလာေတာ့မွ မင္းတိုင္ပင္ အမတ္လို႔ေခၚတဲ့ လူထုမဲဆႏၵေပးၿပီး ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္တဲ့စနစ္ကို စတင္ မိတ္ဆက္ရ တယ္။

ျမန္မာျပည္ကို အၿပီး သိမ္းၿပီးခ်ိန္ကစလို႔ အိႏ္ၵိယျပည္ရဲ႕ ျပည္နယ္တစ္ခုအျဖစ္ သြတ္သြင္းထားရာက ၁၉၃၇ ခုႏွစ္က်မွ သီးျခား ႏိုင္ငံအျဖစ္ခြဲၿပီး ဘုရင္ခံတစ္ေယာက္ကို ဦးစီး အုပ္ခ်ဳပ္ေစခဲ့တယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ပုံ စနစ္က ဟုမ္းမ႐ူးေခၚ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အဆင့္ထက္ တစ္ဆင့္နိမ့္ေသးတဲ့ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပုံစံ ျဖစ္တယ္။

ေဒါက္တာ ဘေမာ္တို႔ ဦးပုတို႔ ဂဠဳန္ဦးေစာတို႔ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ အဲဒီ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပုံစံထဲမွာပဲ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒီအတိုင္း စခန္းသြား ေနရာကေနၿပီး ဒုတိယ က္ၻာစစ္ျဖစ္ၿပီး ဂ်ပန္၀င္ လာကာ ႏိုင္ငံေရး ခ်ိန္ခြင္လွ်ာေတြ ေျပာင္းၿပီး ေနာက္ပိုင္း က်ေတာ့ သခင္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္ တဲ့ ႏိုင္ငံေရး မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြရဲ႕ ေခတ္ျဖစ္လာတယ္။ သည္လိုနဲ႔ ၁၉၄၈ မွာ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့ပါတယ္။

လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ျပည္သူေတြရဲ႕၊ ျပည္သူေတြ ေရြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းတဲ့ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ပါလီမန္ အစိုးရေပၚလာတယ္။ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကို စတင္ က်င့္သုံးခြင့္ ရခဲ့တယ္။

လြတ္လပ္ေရးေခတ္ဦး အစိုးရအာဏာ ရလာသူေတြဟာ တို႔ဗမာ အစည္းအ႐ုံး၀င္ သခင္ေတြ အမ်ားစုျဖစ္ တယ္။ သူတို႔ဟာ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ ဆန္႔က်င္ေရး ရဲရဲေတာက္ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ အေတြ႕အႀကံဳေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေခတ္ ၁၉၄၃ ၾသဂုတ္ ၁ ရက္ေန႔မွာ ဂ်ပန္စစ္တပ္က ဖြဲ႕စည္းေပးတဲ့ ႐ုပ္ေသးအစိုးရအဖြဲ႕မွာ ဆင္းရဲသား (ဓားမ ပါတီ) က ေဒါက္တာဘေမာ္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား ၀ါရင့္ႀကီးေတြနဲ႔ ပူးတြဲ ပါ၀င္ခဲ့ၾကဖူးတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ႏု၊ သခင္သန္းထြန္း စသူေတြဟာ ဂ်ပန္ ေခတ္အစိုးရမွာ ၀န္ႀကီးေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾက တယ္။ အစိုးရ အာဏာရ အဖြဲ႕အစည္းကို တို႔ဗမာ ဆင္းရဲသား အစည္းအ႐ုံးႀကီးလို႔ ေခၚတြင္ေစၿပီး အဆင့္ဆင့္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရာထူးေတြ၊ ရဲအဖြဲ႕ရာထူးေတြမွာ ဓားမေတြနဲ႔ သခင္ေတြ အာဏာခြဲေ၀ ယူခဲ့ၾကဖူးတယ္။

သို႔ေသာ္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကို ျပန္ေတာ္လွန္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဓားမေတြ မပါေတာ့ဘဲ သခင္ေတြနဲ႔ ရဲေဘာ္သုံး က်ိပ္ေတြပဲ ပါ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ သည္လိုနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး အဂၤလိပ္ ျပန္၀င္လာေတာ့ ပထမဆုံး သူတို႔ အလိုေတာ္ရိ ႏိုင္ငံေရး လက္ေဟာင္းႀကီးေတြနဲ႔ အစိုးရဖြဲ႕ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ခိုင္းေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံး ဘယ္လိုမွ မဟန္ေတာ့မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ဖဆပလအဖြဲ႕ႀကီးကို အာဏာ ေခၚေပးရပါတယ္။ သည္ေတာ့ သခင္ေတြနဲ႔ ဖက္ဆစ္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေဟာင္း ေတြဟာ အစိုးရအာဏာ ရၾကျပန္တယ္။

အဲဒီကေန လြတ္လပ္ေရးရေတာ့လည္း သည္လူေတြထဲက အမ်ားစုပဲ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္ေတြ ျဖစ္လာၾက တာပါပဲ။ သူတို႔ထဲက အမ်ားစုဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားေကာင္းေတြ ျဖစ္႐ုံမက အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အေျမာ္အျမင္ ရွိသူေတြလည္း ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သူတို႔ သက္တမ္းအတြင္း ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ဗေလာင္ဆူေန တဲ့ၾကားက ျမန္မာျပည္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ခဲ့ပုံကို ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။

သို႔ေပမဲ့ အထိအနာဆုံးကေတာ့ ဖဆပလႀကီး ႏွစ္ျခမ္းကြဲၿပီး ငါးၾကင္းသားကို ေျမေခြးက အပိုင္စီး ခံလိုက္ရျခင္းပါပဲ။

ႏွစ္ငါးဆယ္နီးပါး စစ္အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး

ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ဟာ ၁၄ ႏွစ္ပဲ သက္တမ္းရွည္လိုက္တယ္။ စစ္ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းရဲ႕ အာဏာသိမ္းမႈေၾကာင့္ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားခဲ့ရတယ္။ အဲဒီ ၁၉၆၂ ကစၿပီး နာမည္ အမ်ဳိး မ်ဳိးနဲ႔ စစ္အစိုးရေတြရဲ႕ အမိန္႔ေပးစနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ေနလာခဲ့ရတာ ႏွစ္ငါးဆယ္နီးပါး ၾကာခဲ့ပါသဗ်ာ။

အခု ၂၀၁၁ ခု မတ္လက စၿပီး ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဖြဲ႕စည္းပုံ အေျခခံ ဥပေဒ အရ ေပၚေပါက္လာတဲ့ အစိုးရသည္ ပင္လွ်င္ ယခင္ အစိုးရရဲ႕ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ အမ်ားစု ယူနီေဖာင္းခၽြတ္၊ ပုဆိုး၀တ္၊ ေခါင္းေပါင္း ေပါင္း ထားၾကတာျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားကို ျငင္းလို႔ မရေသးဘူးဗ်။

အဲဒီ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ လက္ေအာက္ေနခဲ့ရတဲ့ ကာလအတြင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈစတဲ့ နယ္ပယ္ေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ခဲ့သလား၊ ဆုတ္ယုတ္ က်ဆင္းခဲ့သလား ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စစ္တမ္း ထုတ္မျပလိုေတာ့ဘူးဗ်။

မ်ားစြာေသာ ျပည္သူထူထု အားလုံးလိုလို ကိုယ္တိုင္ ႀကံဳေတြ႕ ခံစားခဲ့ၾကရၿပီး ျဖစ္တဲ့အျပင္ ပိုင္းျခား စိတ္ျဖာ သုံးသပ္သူ ပညာရွင္မ်ားက ႐ႈေထာင့္မ်ဳိးစုံက ၾကည့္ၿပီး ေျပာဆို ေရးသား တင္ျပခဲ့ၾကၿပီျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က စကားတံရွည္ၿပီး ၀ိတၳာရ ခ်ဲ႕ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူး ထင္တယ္ဗ်။

အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကိုင္တြယ္ႏိုင္စြမ္း ရွိၾကၿပီလား

ဒီေဆာင္းပါးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးခ်င္တာက အခုလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ ျပည္သူေတြက ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာကို အမွန္တကယ္ ပိုင္စုိးတဲ့ ဒီမိုကေရစီစနစ္ တစ္ေက်ာ့ျပန္ ရွင္သန္လာဖို႔ အားယူေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ တပ္ဦးေနရာမွာ ရွိေနၾကတဲ့ အဆင့္ဆင့္ေသာ ျပည္သူ႔ေခါင္းေဆာင္ လူထုေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ အေရးအရာမ်ားကို ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏုိင္စြာ စီမံခန္႔ခြဲႏုိင္တဲ့ (တစ္နည္း) ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာကို ပါးနပ္လိမ္ၼာစြာ ကိုင္တြယ္ သုံးစြဲႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမွာ ရွိေနၾကၿပီလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မရွိေသးဘူးလားဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာပဲ ျဖစ္တယ္ဗ်။ ဒီကေန႔ အတုိက္အခံလို႔ ေခၚေ၀ၚ သုံးႏႈန္းျခင္း ခံေနၾကရတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာရဲ႕ အဓိက မ႑ိဳင္ႀကီး သုံးရပ္ျဖစ္တဲ့ ဥပေဒျပဳေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ တရားစီရင္ေရး ယ္ၲရားေတြကို ေစစား ေမာင္းႏွင္ရမယ့္ ေနရာမ်ားကို ေရာက္လာၾကတဲ့အခါ ႏုိင္ငံေတာ္ အက်ဳိး စီးပြားဆိုတဲ့ ပန္းတိုင္ဆီသို႔ လမ္းေခ်ာ္ တိမ္းေစာင္းျခင္း မရိွေစဘဲ ေမာင္းႏွင္ႏိုင္စြမ္း ရွိၾကၿပီလား၊ အဲဒီလို အရည္အခ်င္းေတြကို ပိုင္ဆိုင္ထားဖို႔ေကာ ေလ့က်င့္ ျပင္ဆင္ထားၾကရဲ႕လားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းဟာ ဒီကေန႔ အင္မတန္ အေရးႀကီးတဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္လာၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆတယ္ဗ်။

ကမၻာပ်က္ခါနီး လူလာျဖစ္ရသလို

ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိစၥကို စဥ္းစားျဖစ္ခဲ့တာရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းက ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေလာက္ ႏိုင္ငံေရးကို အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုထဲက အပိုင္စီးထားတာခံခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနမွာ ေနထိုင္ခဲ့ၾကရတဲ့ အရပ္သား အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ေတြအတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာသုံးရပ္ဆိုတဲ့ ကိစ္ၥဟာ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ ထဲကလို “ကမာၻ ပ်က္ခါနီးမွ ေယာင္တိေယာင္န လူလာျဖစ္ရသူကဲ့သို႔” ဆိုသ လို ျဖစ္ေနေလာက္ တယ္လို႔ ေတြးေတာခဲ့မိျခင္း ျဖစ္တယ္ဗ်။

ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ ႏုိင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ကိစၥေတြကို စစ္ဗိုလ္ေတြကပဲ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္လာခဲ့တာ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရပ္သားေတြဟာ စစ္တုရင္ခုံေပၚက အ႐ုပ္ေတြလို စစ္ဗိုလ္ေတြ ေရႊ႕တဲ့ ေနရာမွာပဲ မလႈပ္မရွား ေနတတ္တဲ့ အေလ့အထက အ႐ိုးစြဲေနခဲ့ၿပီဗ်။

စစ္အစိုးရေခတ္ ကနဦးပိုင္းမွာ အရပ္ဘက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ပညာရွင္ေတြ၊ ဥပေဒျပဳေရး ပညာရွင္ေတြ၊ တရားစီရင္ေရး ပညာရွင္၊ ပညာေရးသမား ပညာရွင္ေတြကို အထိုက္အေလ်ာက္ ေနရာေပးခဲ့ေသးေပမယ့္ စစ္အစိုးရ သက္တမ္းရင့္ေညာင္းလာတာနဲ႔အမွ် နယ္ပယ္ က႑ အားလုံးရဲ႕ ထိပ္ဆုံးက ေနရာေတြကို မိုးက်ေရႊကိုယ္ စစ္ဗိုလ္ေတြကခ်ည္း သိမ္းပိုက္လာခဲ့ၾကတာမို႔ အဲဒီပညာရွင္ေတြဟာလည္း ႏုိင္ငံျခား ထြက္သူေတြထြက္၊ မထြက္ဘဲ ျပည္တြင္းမွာ ေပေတၿပီးေနသူေတြဟာလည္း သံေခ်းတက္ အသြားတုံး “ဓားမတုံး”ေတြ ျဖစ္ကုန္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္ဗ်ာ။

အဲဒီေခတ္မွာ လူေျပာမ်ားတဲ့ ေနနည္း ထိုင္နည္းေတြေတာင္ ေပၚခဲ့ေသးတာ မွတ္မိၾကဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။ “ေခၚရင္သြား၊ ခိုင္းတာလုပ္၊ ခံမေျပာနဲ႔” ဆိုတဲ့ “ခသုံးလုံး” နဲ႔ “မလုပ္၊ မ႐ႈပ္၊ မျပဳတ္”ဆိုတဲ့ “မသုံးလုံး” တဲ့ဗ်။

အတိုက္အခံဆိုတာ ေနာက္တက္မယ့္ အစိုးရေလာင္း

အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ (opposition leader)? NLD ကို အတိုက္အခံပါတီ (main opposition party) လို႔ ႏုိင္ငံျခားက စာနယ္ဇင္းေတြမွာ ေခၚေ၀ၚ သုံးစြဲေနၾကေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက အတိုက္အခံ ဆိုတာဟာ အေနာက္ ကမၻာဆီက အတိုက္အခံ ဆိုတာနဲ႔ မတူဘူး ဆိုတာကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေလ့လာထားသူေတြ သိၾကတယ္ဗ်။

သူတို႔ဆီမွာက အတုိက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ ေနာင္က်င္းပမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲ တစ္ခုခုမွာ အႏုိင္ရၿပီး သမၼတ သို႔မဟုတ္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာႏုိင္တဲ့သူ၊ အတိုက္အခံပါတီ ဆိုတာလည္း အာဏာရပါတီ ျဖစ္ လာႏုိင္ တဲ့ ပါတီ ျဖစ္တယ္ဗ်။

ဒါေၾကာင့္ အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္၊ အတိုက္အခံ ပါတီေတြဟာ ကိုယ္ အာဏာရေနခ်ိန္မွာ ႏုိင္ငံေတာ္ အာဏာကို ကိုင္တြယ္ သုံးစြဲ စီမံခန္႔ခြဲ၊ ကိုယ္ အတုိက္အခံ ဘ၀ က်ေရာက္သြားေတာ့လည္း ကိုယ္ အာဏာျပန္ရလာမယ့္ အခ်ိန္အတြက္ ေမွ်ာ္မွန္းၿပီး အာဏာသုံးရပ္ ကိုင္တြယ္သုံးစြဲမႈဆိုင္ရာ အေလ့ အက်င့္ေတြကို မျပတ္မလပ္ ဆက္လက္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကရတာ ျဖစ္တယ္ဗ်။

ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံက အဓိက ပါတီႀကီး ႏွစ္ခုျဖစ္တဲ့ ေလဘာနဲ႔ ကြန္ဆာေဗးတစ္တို႔ဆိုရင္ တစ္ပါတီက အာဏာရ ေနရင္ က်န္ပါတီကလည္း အစိုးရ ၀န္ႀကီးဌာနေတြအတိုင္း သူ႔ပါတီထဲမွာ ၀န္ႀကီးဌာနေတြ ဖြဲ႕စည္းထားၿပီး၊ တာ၀န္ခံေတြ ခန္႔အပ္ကာ အာဏာရပါတီက ၀န္ႀကီးေတြ လုပ္သလို ႏုိင္ငံ့အေရးအရာေတြကို (Shadow Cabinet) အျဖစ္ ေလ့လာသုံးသပ္ မူ၀ါဒေတြ ခ်မွတ္ ေဖာ္စပ္ေနတာ ျဖစ္တယ္ဗ်။

အင္အား ႀကီးမားတဲ့ အတိုက္အခံပါတီေတြကို သူတို႔ဆီမွာ Would-be Next Government လို႔ေတာင္ မီဒီယာေတြက ဂုဏ္တင္ေရးသား ထုတ္လႊင့္ေလ့ရွိတယ္ဗ်။ အက်ဳိးဆက္ ကေတာ့ အတိုက္အခံ ပါတီ ဟာ ေရြးေကာက္ပြဲ အႏိုင္ရၿပီး အာဏာရပါတီ ျပန္ျဖစ္သြားတာနဲ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ အာဏာ စီမံခန္႔ခြဲေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို အဆင္သင့္ လြယ္လင့္တကူ လႊဲေျပာင္းရယူ လုပ္ေဆာင္သြား႐ုံေပါ့ဗ်ာ။

(သည္ေနရာမွာ အလ်ဥ္းသင့္လို႔ ေျပာရရင္ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ႏိုင္ၿပီးေတာ့ အႏိုင္ရ ပါတီ NLD က ႏိုင္ငံတကာ ထုံးစံအတိုင္း ႏွစ္လအၾကာမွာ လႊတ္ေတာ္ေခၚေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။ န၀တ အစိုးရ က ေခၚမေပးတဲ့အျပင္ အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲၿပီး သည္အထိ သူတို႔ပဲ အာဏာႀကီးသုံးရပ္ကို ဆက္ယူ ထားမယ္လို႔ ေၾကညာတယ္။

သည္အခ်ိန္မွာ NLD ထဲက အစိတ္အပိုင္းတခ်ိဳ႕က စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ စင္ၿပိဳင္ အစိုးရဖြဲ႕ဖို႔ ႀကိဳးစား ခဲ့ၾကေတာ့ အားလုံး သိမ္းက်ဳံးဖမ္းၿပီး ေထာင္ ႏွစ္ ၂၀၊ ႏွစ္ အစိတ္ေတြ ခ်ခံခဲ့ရသဗ်။ အေျခခံ ဥပေဒ ေရး ဆြဲခဲ့တာကလည္း ကမၻာမွာ စံခ်ိန္ တင္ၿပီး ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ၾကာမွ ၿပီးဆုံးခဲ့တယ္ဗ်ာ)

စားဖို႔ေတာင္ မစဥ္းစားေကာင္းတဲ့ အသီး

အဲဒီကာလ တစ္ေလွ်ာက္မွာေတာ့ အားလုံးသိၾကတဲ့ အတိုင္းပဲဗ်။ ႏွစ္ငါးဆယ္လုံးလုံး စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ ဟာ သူတို႔နဲ႔ သေဘာထားကြဲလြဲသူေတြကို အမႈန္႔ႀကိတ္ မပစ္႐ုံတမည္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဖိႏွိပ္ဆက္ဆံခဲ့တာ မဟုတ္လားဗ်ာ။

ဒီေတာ့လည္း အဲဒီကာလအတြင္း စစ္အစိုးရေတြရဲ႕ အတိုက္အခံေတြဟာ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာသုံးရပ္ကို ကုိင္တြယ္သုံးစြဲရမယ့္ သူမ်ားအျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ႐ႈျမင္ၿပီး ေလ့လာျဖည့္ဆည္းဖို႔ေ၀း စြ၊ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ဘယ္အခ်ိန္လာေခၚမွာလဲ ဆိုတာ ကိုပဲ အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ ေတြးပူေနရၿပီး စစ္အစိုးရနဲ႔

“ေျပးတမ္း ေျပးတမ္း” (လိုက္တမ္း ေျပးတမ္းမဟုတ္) ကစားေနခဲ့ၾက ရတာခ်ည္း ျဖစ္တယ္ဗ်။

ႏွစ္ငါးဆယ္ေလာက္ အဲသလို စိုးထိတ္ရင္ဖိုဘ၀မွာ ေနလာခဲ့ၾကရေတာ့လည္း ႏုိင္ငံေတာ္ အာဏာသုံးရပ္ ဆိုတာ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္ရဲ႕ အတိုက္အခံမ်ားအတြက္ “စားခ်င္ပါတယ္ လို႔ေတာင္ မစဥ္းစားေကာင္း တဲ့ အသီး”လို ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့ဗ်ာ။

ခုေတာ့ အလားအလာေတြ ရွိေနပါၿပီ

အခုေတာ့ အေျခအေနေတြက ေျပာင္းလဲစျပဳေနၿပီ ျဖစ္တယ္ဗ်။ တကယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္အပ္တဲ့ မုန္တိုင္းတစ္ခု မတိုက္ဘဲ၊ ဒီအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံ ေရွ႕ကို မွန္မွန္ ဆက္သြားႏုိင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ သိပ္မေ၀းတဲ့ တစ္ေန႔မွာ ျမန္မာအတိုက္အခံေတြဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ အာဏာသုံးရပ္ကို ကိုယ္တိုင္ ကိုင္တြယ္ စီမံခန္႔ခြဲႏိုင္ေတာ့မယ့္ အလား အလာမ်ားကို ျမင္ေတြ႕ေနရတယ္ဗ်။

ဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကိုယ္ ဘာလုပ္ၾကရမယ္ ဆိုတာကို အဆင့္ဆင့္ေသာ အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္ေတြ သိေနၾကလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ယုံၾကည္တယ္ဗ်ာ။

အေမရိကန္မွာ ေတြးခဲ့မိတာေလးေတြ

ကၽြန္ေတာ္ ၂၀၁၀-၂၀၁၁ က ဖဲလိုးရွစ္ အစီအစဥ္တစ္ခုနဲ႔ အေမရိကန္ႏုိင္ငံကို ေရာက္တုန္း ေတြးမိတဲ့ အေတြးတစ္ခုအေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္တယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ ေလ့လာေရး အစီအစဥ္အရ ၀ါရွင္တန္ဒီစီက ကြန္ဂရက္ လႊတ္ေတာ္ စာၾကည့္တိုက္မွာ အသင္း၀င္ထားရၿပီး တစ္ပတ္မွာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ စာ သြားသြား ဖတ္ရတယ္။

ကြန္ဂရက္ လႊတ္ေတာ္ရယ္၊ ကြန္ဂရက္ စာၾကည့္တိုက္ရယ္၊ တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္ရယ္ သုံးပြင့္ဆိုင္ လမ္းေလွ်ာက္သြားလို႔ရတဲ့ အကြာအေ၀းမွာ တည္ရွိေနတဲ့ အေနအထားကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ သေဘာက်ခဲ့တယ္။

အေမရိကန္ႏုိင္ငံရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြဟာ ကြန္ဂရက္ စာၾကည့္တိုက္မွာ အသိပညာ ဗဟုသုတေတြ ေလ့လာဆည္းပူး၊ ၿပီးေတာ့ လႊတ္ေတာ္ကို သြားၿပီး ဥပေဒေတြျပဳၾက၊ အဲဒီ ဥပေဒမ်ားနဲ႔အညီ မတိမ္းမေစာင္း တရားစီရင္ၾကဖို႔ အဆင့္ဆင့္ေသာ တရား႐ုံး မ်ားကို လႊတ္ေတာ္ကပဲ ခန္႔အပ္ ထားတဲ့ တရားလႊတ္ေတာ္ခ်ဳပ္ တရားသူႀကီးေတြက ထိန္းေက်ာင္းေပးၾက။

ဒီလိုနဲ႔ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ ဟာ ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆုံး၊ ကမၻာ့ စစ္အင္အား အႀကီးဆုံး ႏုိင္ငံႀကီးအျဖစ္ကို ေရာက္ ရွိခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံက ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ မ်ားဟာလည္း အဲသလိုပဲပညာဗဟုသုတ ေတြ ႂကြယ္ ၀ၾက၊ ၪဏ္ပညာ အေျမာ္အျမင္ေတြ ႀကီးမားၾက၊ ႏုိင္ငံ့အက်ဳိးကုိ ဦးထိပ္ထားၿပီး ႏိုင္ငံ့ေရးရာေတြ ကို စုေပါင္း တိုင္ပင္ ေဆြးေႏြးညိႇႏႈိင္းၾကတဲ့ အေျခအေနကို ဘာေၾကာင့္ မေရာက္ႏုိင္ရမွာလဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံ ကမၻာ့အလယ္မွာ ၀င့္ႂကြားထည္၀ါစြာ ရပ္တည္ ႏုိင္တဲ့ အေနအထားကို ရယူပိုင္ဆိုင္ႏုိင္ မယ့္ အဲဒီတစ္ေန႔ကို ဘာေၾကာင့္ မေရာက္ ႏုိင္ရမွာလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးကို ေလးေလး နက္နက္ ေတြးမိ ခဲ့ေၾကာင္း ပါဗ်ာ။

maungwuntha@gmail.com