အိုဘားမား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ျခင္း

(၁) အိုဘားမားသည္ ၎ေနထိုင္သမႈျပဳရာ ထံုးျဖဴသုတ္ထားသည့္ အိမ္ေဟာင္းၾကီးေရွ႕တြင္ “အိုတီး-(O-Tea)” အမည္ရွိ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္တစ္ခုကို ဖြင့္လွစ္လိုက္သည္။ အဆိုပါ အိုတီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္အား သူ၏မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား၏ ၀ိုင္း၀န္းတိုက္တြန္း လံႈ႕ေဆာ္မႈ ေၾကာင့္ ဖြင့္လွစ္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

(၂) ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာဟူသည့္ လူညိဳမ်ားေနထိုင္ရာ အေရွ႔ပိုင္းရြာငယ္ေလးတစ္ခုတြင္ “လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ယဥ္ေက်းမႈ” ဆိုေသာ ယဥ္ေက်း မႈတစ္ရပ္ အေတာ္အတန္ၾကီးမားထြန္းကားလွ်က္ရွိေလသည္။ ယင္းရြာငယ္ေလးရွိ ရြာသူရြာသားအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ နာရီ၊ စကၠန္႔၊ မိနစ္မ်ားစြာကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မ်ားထဲတြင္ တမ္းတမ္းစြဲစြဲ ျပြတ္ျပြတ္သိပ္သိပ္ အခ်ိန္ေပးထိုင္တတ္ၾကေၾကာင္း သတင္းမ်ားၾကား ရစဥ္က အိုဘားမားၾကီးတစ္ေယာက္ အံ့အားၾကီးစြာျဖစ္ရေလ၏။

“အခ်ိန္သည္ေငြ”ဟူ၍ သူတို႔အေနာက္ပိုင္းရြာသားမ်ား အားသြန္ခြန္စိုက္ ၾကိဳးစားလႈပ္ရွား၍ ေငြရရွိေအာင္ အခ်ိန္ကိုေပးဆပ္ေနၾကရသည့္ ကာလတြင္ ျမန္မာလူညိဳမ်ားမွာကား ေငြမ်ားပစ္ေပး၍ပင္ အခ်ိန္ကို ၀ယ္ယူစည္းစိမ္ယစ္ေနၾကပါတကားဟု အထင္ၾကီးေလးစားစိတ္လည္း အံ့ဘနန္းျဖစ္ေပၚရေခ်သည္။

ျမန္မာရြာသို႔ အလည္အပတ္ အပ်င္းေျပအေပ်ာ္ခရီးထြက္ဖူးၾကေသာ သူ၏မိတ္ေဆြၾကီးမ်ားကလည္း ျမန္မာ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းကို မစားရ၀ခမန္း ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ေလ့ရွိၾကသျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဟူသည့္အရာအား အိုဘားမားၾကီး စတင္စိတ္၀င္စားခဲ့ရေလေတာ့သည္။

“ဒီလိုဗ်ာ... အဲဒီက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြဆိုတာ... က်ဳပ္တို႔ဆီမွာရွိတဲ့ ကေဖးဆိုင္ေတြလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာလို ေသာက္စရာရွိတာတစ္ခြက္ေသာက္၊ ေျပာစရာရွိတာထိုင္ေျပာျပီး ျပန္သြားၾကတာမ်ဳိးမဟုတ္ေပဘူး အိုၾကီးရဲ႕။ သူတို႔လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြက လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ေသာက္၊ အဲ... သံုးခြက္လည္းထိုင္ေသာက္ခ်င္ေသာက္၊ ျပီးရင္ ေရေႏြးတစ္အိုးျပီးတစ္အိုးေသာက္ျပီး တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း စပ္မိစပ္ရာ ကြိစိကြစေတြကိုခ်ည္း အခ်ိန္ေပးထိုင္ေျပာၾကရတာကိုးဗ်။ ဆိုင္ရွင္ေတြကလည္း ၾကိဳက္သေလာက္ထိုင္ ဘာမွမေျပာတဲ့အျပင္ သီခ်င္းေလး၊ ဗီဒီယိုေလး၊ ေဘာပြဲေလးေတြပါ ျပေပးထားေသးတာဗ်ဳိ႕... က်ဳပ္ေတာ့အဲဒီျမင္ကြင္းေတြၾကည့္ျပီး လူျဖစ္ရက်ဳိးနပ္လွခ်ည္ၾကရဲ႕တကားလို႔ေတာင္ စိတ္ထဲကေတြးမိေသးတယ္” ဟု ရြာေပါင္းစံုမွျပႆနာမ်ားကို ဒိုင္ခံရွင္းလင္းေပးေနရသည့္ ေတာင္ကိုရီးယားရြာသားၾကီး ကုလဘန္ကီမြန္းၾကီးက သူျမန္မာရြာကိုအလည္ေရာက္ခဲ့စဥ္က ျမင္ကြင္းကို ေျပာျပခဲ့ဖူးရာ အိုဘားမားၾကီး ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းကေလးျဖင့္ နားေထာင္ခဲ့ရဖူးေလသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ယူအက္စ္ေအ ရြာလူၾကီး အိုဘားမားတစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို ဟိုေမးဒီျမန္းျဖင့္ ေလ့လာရေလသည္။

(၃) သူ႔ရြာကိုေရာက္ေနၾကေသာ ျမန္မာရြာသားမ်ား၏ ရွင္းျပခ်က္တို႔အျပင္ ျမန္မာရြာဆီသို႔ အေပ်ာ္ခရီးထြက္ဖူးကုန္ၾကေသာ ကုလအဖြဲ႕မွေရာင္းရင္းမ်ား၊ သူ႔တပည့္ေက်ာ္မ်ား၏ စီကာပတ္ကံုးေျပာျပခ်က္မ်ားကို နားေထာင္ရင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဖြင့္လိုစိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚလာရေတာ့သည္။ သူ႔မေဟသီ မီလ္ရွဲအိုဘားမားကလည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ပါက ကုန္က်မည့္စရိတ္ႏွင့္ ျပန္ရမည့္အျမတ္ေငြတို႔ကို မည္သို႔မည္ပံုတြက္ခ်က္လိုက္သည္မသိ။

စာရင္းေပါင္းေသာ္ အိုဘားမား၏ ရြာလူၾကီး၀င္ေငြ၊ အတၳဳပတၱိစာအုပ္မ်ားေရာင္းရေငြ၊ ေအာက္ဆိုက္ရေငြတို႔ထက္ပင္ ဖြတ္ကလိကဒဂၤါးေပါင္း ဘီလီယံသန္းႏွင့္ခ်ီထြက္ေပၚလာ၍ ၀မ္းသာအားရပင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္လွစ္ေရး မဟာစီမံကိန္းၾကီးကို အျမန္ဆံုးအေကာင္အထည္ေဖာ္ပါရန္ အိုဘားမားၾကီးအား ႏွစ္ကိုယ္ၾကားတစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ထုတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။

ထို႔အျပင္ မၾကာေသးမီကေလးကပင္ ျမန္မာရြာသို႔ အလည္အပတ္သြားေရာက္ခဲ့ေသာ သူ႔ျပိဳင္ဖက္ရဲေဘာ္ၾကီး ဘုရားဒကာဂၽြန္မက္ကိန္းက-

“မင္း ဒီရြာကို ရြာလူၾကီးအျဖစ္တာ၀န္ယူေနျပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ေတာင္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္မဖြင့္ႏိုင္ဘူးဆိုေတာ့ ေနာက္လာမယ့္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ေခြးျဖစ္မယ့္ကိန္းျမင္ေနသကြယ့္” ဟုအဓိပၸာယ္ရသည့္ စကားလံုးၾကီးမ်ားျဖင့္ အိမ္ေရွ႕မွလွမ္းေအာ္သြာ းေသးတာမို႔ အိုဘားမားတစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္လွစ္ေရးစီမံကိန္းကို စိတ္ဒံုးဒံုးခ် ဆံုးျဖတ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ပါေတာ့၏။

တဆက္တည္းမွာပင္ ျမန္မာ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္းကို ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္သတင္းမီဒီယာၾကီးမ်ားက စာျဖင့္တဖံု၊ ရုပ္သံျဖင့္တစ္မ်ဳိး ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ေဖာ္ျပလာၾကတာေၾကာင့္ သူ႔ရြာၾကီးရွိ ရြာသူရြာသားမ်ားမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပိုး၀င္ကာ လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္လာၾကေလသည္။ သတင္းမ်ားတြင္လည္း ျမန္မာ့လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အေၾကာင္း၊ သတင္းမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ဓာတ္ပံုမ်ားေ၀ေ၀ဆာဆာျဖင့္ ျမန္မာရြာသို႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်သြားေရာက္ရိုက္ကူးတင္ဆက္ေဖာ္ျပလာၾကသည္။ ရြာသူရြာသားတခ်ဳိ႕ကလည္း ရြံ႕ပုပ္ေရာင္လက္ဖက္ရည္ခြက္ပံုမ်ားကိုေရးဆြဲထားေသာ ဆိုင္းဘုတ္မ်ား၊ ဗီႏိုင္းမ်ားကို ကိုင္ေဆာင္ကာ သူေနထိုင္ရာ ထံုးျဖဴသုတ္အိမ္ေဟာင္းၾကီးတစ္၀ိုက္ စီတန္းလွည့္လည္ရင္း “We Can Change”၊ “We Can Change” ၊ “We Can Change”၊ ဟူ၍ အားတိုင္းယားတိုင္း လာလာေအာ္ဟစ္ေနၾကေလသည္ “လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္မယ္ဆိုရင္၊ စားပြဲနဲ႔ ခံုပုေလးေတြလိုပါမယ္။

လက္ဖက္ရည္ခြက္ေသးေသးေလးေတြလိုပါမယ္။ ေရေႏြးၾကမ္းအိုးနဲ႔ ေရေႏြးပန္းကန္လံုးေတြလိုပါမယ္။ ႏို႔ဆီႏို႔စိမ္း၊ လက္ဖက္ေျခာက္စသျဖင့္လိုအပ္ပါမယ္။ လူအေနနဲ႔ အေဖ်ာ္ဆရာ၊ အေၾကာ္ဆရာနဲ႔ စားပြဲထိုးကေလးေတြလိုအပ္ပါမယ္။ ေဆးလိပ္ကိုလည္း တစ္လိပ္ခ်င္းေရာင္းခ်ေပးႏိုင္ရပါမယ္။ သီခ်င္းဖြင့္ရပါမယ္။ ေဘာပြဲျပရပါမယ္။ ရွယ္ဆိုရင္ဇြန္းတပ္ေပးျပီး ရိုးရိုးဆိုရင္ ဇြန္းမထည့္ရပါဘူး။ ပလိန္းလို႔ေျပာရင္ ေကာ္ဖီမစ္ထုပ္ကိုေရေႏြးနဲ႔ခ်ေပးရပါမယ္.................. ” စသည့္ အစီရင္ခံစာအျပည့္အစံုတစ္ခုအား ျမန္မာရြာတြင္ေနထိုင္သည့္ သံတိုသံစေရာင္းသူတပည့္ေက်ာ္တစ္ဦးက လွမ္းပို႔ေပးလိုက္ေသာအခါ လိုအပ္ေသာပစၥည္းပစၥယမ်ားကို ခ်က္ခ်င္းစုေဆာင္းလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဖြင့္ရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္သြားျပီျဖစ္သည္။

သူ၏ ေက်းရြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးရံုးမွ လက္ေအာက္လူၾကီးမ်ားကလည္း ဤကဲ့သို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဖြင့္လွစ္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ လူေပါင္းမ်ားစြာသည္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ရင္း အခ်ိန္ကုန္ခံၾကေတာ့မည္ျဖစ္ရာ ကၽြႏု္ပ္တို႔ရြာၾကီးတြင္ျဖစ္ေပၚလွ်က္ရွိသည့္ အလုပ္လက္မဲ့ျပႆနာၾကီးအားအလိုလိုေျဖရွင္းႏိုင္ေတာ့မည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ ပင္စင္စားအဘိုးၾကီးအဘြားၾကီးမ်ားကလည္း လုပ္စရာမရွိတိုင္းလက္ဖက္ရည္ဆိုင္လာထိုင္ေနေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ ပင္စင္လစာျပႆနာမ်ားကိုလည္း အလိုလိုေမ့ေလ်ာ့သြားၾကလိမ့္မည္ျဖစ္ပါ ေၾကာင္းျဖင့္ အဖက္ဖက္မွ၀ိုင္း၀န္း၍ အခၽြန္ျဖင့္မ ၾကေလကုန္၏။

ထိုသို႔ျဖင့္...... ထိုသုိ႔ျဖင့္

“အိုတီး” ဟု အမည္သမုတ္သည့္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ၾကီးတစ္ဆိုင္မွာ ယူအက္စ္ေအဆိုသည့္ရြာၾကီးရွိ ထံုးျဖဴသုတ္ထားေသာအိမ္ေဟာင္းၾကီးေရွ႕တြင္ ေအာင္ျမင္စြာေပၚထြက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။

(၄) အဆိုပါ အိုတီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ပြဲသို႔ ေက်းရြာအသီးသီးမွ ရပ္ရြာေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား တက္ေရာက္ခ်ီးျမွင့္ၾကျပီး ပုပ္ရဟန္းမင္းၾကီးကိုယ္တိုင္ ဖဲၾကိဳးျဖတ္ စက္ခလုတ္ႏွိပ္ဖြင့္လွစ္ေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္ မီဒီယာမ်ားတြင္ အေအာင္ျမင္ဆံုး ဆိုင္သစ္ဖြင့္ပြဲတစ္ခုအျဖစ္ ေ၀ေ၀ဆာဆာေဖာ္ျပပါရွိလာေလ၏။ ဆိုင္ဖြင့္ပြဲအထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ တည္ခင္းဧည့္ခံေသာ ပထမဆံုးလက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ကို တစ္ငံုေသာက္ၾကည့္ေသာ အဂၤလန္ေက်းရြာလူၾကီး အမ်ဳိးသမီးၾကီး ၀ိတိုရိယအဲလိဇဘက္ ပင္လွ်င္ အရသာထူးကဲေသာလက္ဖက္ရည္ခ်ိဳဆိမ့္ေၾကာင့္ အင္တန္ႏွစ္ျခိဳက္စြာျဖင့္ “အိုး... ဂြတ္... အိုး..အိုး..ဂြတ္” ဟူ၍ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ျမည္ေၾကြးမိေလ၏။ ယူအက္စ္ေအရြာသားအေပါင္းတို႔မွာကားမူ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာအားေပးလိုက္ၾကသည္မွာ ဆိုဖြယ္ရာပင္မရွိျပီ။

ဆိုင္ဖြင့္သည့္ေန႔မွာပင္ လက္ဖက္ရည္ခြက္ေပါင္း တစ္သန္းေက်ာ္ေရာင္းခ်လိုက္ရေလရာ ေကာင္တာေနာက္မွာထိုင္၍ ပိုက္ဆံသိမ္းေနေသာ မီရွဲလ္အိုဘားမား တစ္ေယာက္ ျပံဳးပန္းပီတိဂြမ္းဆီထိကာ “အဟိ..အဟိ..ခိြခိြခိြ” ျဖင့္ အူျမဴးေနေပေတာ့သည္။

ဆိုင္ဖြင့္ပြဲအခမ္းအနားအား ရုပ္သံအသီးသီးမွ Live ထုတ္လႊင့္ျပသရာ ေစာင့္ၾကည့္သူေပါင္း သန္းတစ္ေထာင္တိတိရွိေလေၾကာင္း Time အမည္ရွိလက္ကမ္းစာေစာင္တစ္ခုတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိလာ၏။ အိုဘားမားပါးစပ္လည္း နားရြက္တက္ခ်ိတ္ေနပါေတာ့၏။

အိုတီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္တြင္ အိုစပါယ္ရွယ္ အစားအေသာက္မ်ားမွာ လြန္စြာမွ လူၾကိဳက္မ်ားလွသည္။ ထိုအရာမ်ားကား အိုတီးရွယ္လက္ဖက္ရည္၊ အိုၾကာေကြး၊ မီရွဲလ္ပလာတာ၊ အုိရွဲစမူဆာတို႔ပင္ျဖစ္ၾကသည္။ လက္ဖက္ရည္စားပြဲမ်ားကို ဆိုင္အတြင္းမွာသာမက ဆိုင္အျပင္ဖက္ ထင္းရွဴးပင္မ်ားေအာက္တြင္လည္း ခင္းက်င္းထားရွိသည္။

အိုဘားမားမွာလည္း အိုတီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို အေနာက္ပိုင္းတခြင္ စတင္ဖြင့္လွစ္သူအေနႏွင့္ ဟုန္းဟုန္းေတာက္နာမည္ေက်ာ္ကာ ဂရင္းနစ္စံခ်ိန္တင္သြားေလသည္။ ရြာအသီးသီးရွိ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ားတြင္လည္း “ယူအက္စ္ေအရြာၾကီးမွာ ပထမဆံုး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္လွစ္သူအမည္ႏွင့္ ဆိုင္အမည္ကိုေဖာ္ျပပါ” စသျဖင့္ ထည့္သြင္းသင္ၾကားၾကရသည့္အဆင့္ထိ ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။

ယူအက္စ္ေအရြာၾကီးသို႔ အလည္အပတ္လာေရာက္ၾကကုန္ေသာ လူမ်ားမွာလည္း အိုတီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေနာက္ခံႏွင့္ ဓာတ္ပံုရိုက္ပါမွ လူရာ၀င္ရသလိုလိုျဖစ္ကုန္ၾကသည္။

(၅) အိုဘားမားႏွင့္ ဇနီးသည္မီရွဲလ္တို႔ ေကာင္တာေဘးတြင္ တိုးတိုးတြတ္တြတ္ စကားမ်ားေနၾကသည္။ မီရွဲလ္က -

“ရွင္က ဒီရြာကလူၾကီးပဲ... သူတို႔ကို လက္မခံလို႔ရတာပဲ”

အုိဘားမားက စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ေနသည့္မ်က္ႏွာမည္းေလးျဖင့္-

“မျဖစ္ေပဘူးကြ... သူတို႔ေတြက ငါ့ရဲ႕မိတ္ေဆြေတြ။ ျပီးေတာ့ ဒီလူေတြက သူတို႔ရြာမွာ ရြာလူၾကီးေတြပဲ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒို႔ဆိုင္ေလးကိုမထိခိုက္သေရြ႕နည္းနည္းေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ပါဦးကြာ” “သတိေတာ့ထားေနာ္ ကိုကိုဘား... ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီလူေတြကို သိပ္မသကၤာဘူး။ အာမက္ဒီနီဂ်က္ဆိုတဲ့လူကို ပိုၾကည့္မရဘူး”

အေၾကာင္းမူကား အိုတီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ျပီး ႏွစ္ပတ္အၾကာတြင္ ဆိုင္၏မလွမ္းမကမ္း၌ အီရန္ေက်းရြာမွ ရြာလူၾကီး အာမက္ဒီနီဂ်က္ဆိုသည့္ပါးသိုင္းေမြးႏွင့္လူက “ကြမ္းမွာဘုရင္၊ အာမက္သခင္”ဟူသည့္ ကြမ္းယာဆိုင္လာဖြင့္ေသာေၾကာင္းျဖစ္သည္။ သူႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ တရုတ္ရြာမွ ဟူက်င္ေတာင္ဆိုသည့္အဘိုးၾကီးကလည္း “အသားကိုယူ၊ အဆီကိုစား၊ ေပါက္ေဖာ္အာရွက်ား” အမည္ျဖင့္ ၀က္သားတုတ္ထုိးဆိုင္လာဖြင့္ေလသည္။ အိုဘားမားလည္း ကိုယ့္လိုလက္ဖက္ရည္ဆိုင္လာဖြင့္တာမွမဟုတ္ဘဲေလ ဆိုျပီး ဒီတိုင္းၾကည့္ေနလိုက္၏။ ဟူက်င္ေတာင္၏ ၀က္သားတုတ္ထိုးဆိုင္ေၾကာင့္ အိုဘားမား၏ ေဖာက္သည္ေကာင္မေလးတခ်ဳိ႕ေလ်ာ့နည္းသြားတာ သိပ္ကိစၥမရွိေပမယ့္ အာမက္ဒီနီဂ်က္၏ ကြမ္းယာဆိုင္ေၾကာင့္ သူ႔ရြာရွိရြာသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကြမ္းစားတတ္ကုန္သည္။ လူၾကီးလူငယ္မ်ား၏ ပါးစပ္တြင္ ကြမ္းေသြးမ်ားနီရဲစြာျမင္လာရသည္။ ဘီကလင္တန္၊ ဟီလာရင္ကလင္တန္လင္မယားဆိုလည္း အျမဲကြမ္းပလုတ္ပေလာင္းေတြျဖစ္ေနသည္။ သူေနထိုင္ရာ ထံုးျဖဴသုတ္အိမ္ၾကီး ပတ္ပတ္လည္မွာ ကြမ္းတံေတြးမ်ား တဗ်စ္ဗ်စ္ လာေထြးထားၾကတာကိုလည္း ေန႔တိုင္းရွင္းလင္းေနရသည္။

အိမ္ႏွင့္ရန္ျဖစ္ကာ ထြက္ေျပးလာေသာ အိမ္ေျခရာမဲ့ သက္ဆင္ ဆိုသည့္ ထိုင္းရြာသားတစ္ဦးကို စားပြဲထိုးေခါင္းေဆာင္ခန္႔ျပီး ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္မ်ားကို ၾကီးၾကပ္ရွင္းလင္းခိုင္းထားရသည္။ အေရးထဲမွာ အိႏိၵယေက်းရြာမွ မန္မိုဟာဆင္းန္ေခါင္းေဆာင္ေသာ ႏြားႏို႔ပို႔သည့္ဘာဘူၾကီးေတြကလည္း ႏြားႏို႔ထဲ ေရေတြအဆမတန္ေရာလာၾကသျဖင့္ သတိေပးထားရေသးသည္။

(၆) အိုတီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးထဲမွာ လူစည္ကားေနသည္။ လင္းေဆးလိုဟန္၊ ဘရစ္တနီစပီးယား၊ အင္ဂ်လီနာဂ်ဳိလီ၊ ဂ်နီဖာလိုပက္ဇ္ တို႔၀ိုင္းက က်ယ္ေလာင္က်ယ္ေလာင္ျဖင့္ ေလပန္းေနၾက၏။ ဒီေကာင္မေလးေတြက မူးယစ္ေဆးနည္းနည္းသံုးထားပံုရသည္။ သူမတို႔၀ိုင္းကို အက္ဖ္ဘီအိုင္ႏွင့္ စီအိုင္ေအသတင္းေပးမ်ားက တျခား၀ိုင္းမွေနလွမ္းအကဲခတ္ေနၾကသည္။ ဂ်ဳိလီက အီၾကာေကြးၾကီး တစ္ေခ်ာင္းကို ပါးစပ္ထဲအတင္းထိုးထည့္ျပီး အကဲခတ္ေနသည့္ ငနဲမ်ားကိုေလွာင္ျပေနသည္။

“ဘုန္း”

ဆိုင္ထဲကိုေဘာလံုးတစ္လံုး၀င္လာျပီး ဆိုင္နံရံကိုထိမိသံျဖစ္သည္။ မီရဲွလ္က ေကာင္တာမွေန အျပင္သို႔လွမ္းေအာ္သည္။

“ဟဲ့.... ရြန္းနီတို႔ ဘက္ခမ္းတို႔၊ ဒိုေလးတို႔ ဒေရာ့ဘာတို႔ .. ဆိုင္နဲ႔ေ၀းေ၀းမွာသြားကစားၾကကြယ္... ဒီမွာ စားေသာက္သူေတြရွိေနတယ္”

ဆိုင္ထဲရွိေခ်ာင္က်က်၀ိုင္းတစ္ခုမွာေတာ့ ေျမာက္ကိုရီးယားအဘိုးၾကီး ကင္ဂ်ံဳအီးတစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေနသည္။ ညကမ်ားထား၍ အရက္နာက်ေနပံုလည္းရသည္။ သူ႔၀ိုင္းကို ကြမ္းယာသည္အာမက္ဒီနီဂ်က္ ခဏလာထိုင္ျပီး တိုးတိုးက်ိတ္က်ိတ္စကားေျပာ၍ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ျပန္ထြက္သြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ အိုဘားမားနည္းနည္းမသကၤာျဖစ္သြားသည္။

ဆိုင္ထဲသို႔ အာရပ္သံုးဦး၀င္လာသည္။ “ခ်ဳိဆိမ့္သံုးခြက္”ဟုမွာျပီး ၀ိုင္းအလြတ္တစ္ခုမွာ၀င္ထိုင္ကာ ေကာင္တာဖက္လွည့္၍ “ အိုမာၾကီးအေခြဖြင့္ေပးပါဦး” ဟုေတာင္းဆိုတာေၾကာင့္ မီရွဲလ္ စီဒီစက္ကိုဖြင့္လိုက္၏။

အိုမာၾကီးဆိုတာ မၾကာေသးမီက ေသဆံုးသြားေသာ အိုစမာဘင္လာဒင္ကိုခ်စ္စႏိုးေခၚၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဘင္ဘာဒင္မေသမီေနာက္ဆံုးထုတ္သြားခဲ့ေသာ “အၾကမ္းပတမ္းဖက္ပစ္လိုက္မယ္” ဟူသည့္ ေရာ့ခ္သီခ်င္းေခြမွာ လူငယ္မ်ားၾကားေရပန္းစားလွ်က္ရွိေလသည္။

“ေသနတ္ကေလးကိုဆြဲ... မူရာမမ်ားတဲ့ ဒို႔က... အၾကမ္းဖက္မွာပဲ... ဟူးေရး... ၀ါး ဂါး.ဂရား” ဆိုျပီးေရာ့ခ္ကာၾကီး အိုစမာ၏ က်ယ္ေလာင္ေသာသီခ်င္းသံၾကီးထြက္လာျပီးေနာက္မွာ လက္လႈပ္ေျခလႈပ္ျဖင့္ စည္း၀ါးလိုက္ေနၾကေသာ အာရပ္သံုးဦးကို အိုဘားမားၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ဆိုင္ေရွ႕သို႔ ပိုလာ၀က္၀ံတံဆိပ္ကပ္ဂ်စ္ကားေလးတစ္စီးထိုးရပ္လာေလသည္။ ဆင္းလာသူမ်ားက ရုရွားရြာမွရြာလူၾကီးႏွစ္ဦးျဖစ္ေသာ မက္ဒီဗက္ႏွင့္ ဗလာဒီမာပူတင္တို႔ပင္ျဖစ္သည္။

သူတို႔ႏွစ္ဦးက အုိဘားမားဆီေလွ်ာက္လာျပီးႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ မက္ဒီဗက္က-

“ဒီလိုအိုဘားမားရဲ႕... ဒီက က်ဳပ္ဆရာ ဗလာဒီမာပူတင္ၾကီးက ခင္ဗ်ားဆိုင္ေဘးမွာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဖြင့္ခ်င္လို႔တဲ့... အဲဒါ က်ဳပ္လိုက္ေျပာေပးတာ”

အိုဘားမားတုန္လႈပ္စြာျဖင့္- “ဟင္.... ပူတင္က ဆိုင္ဖြင့္မယ္.. ဟုတ္လား... ဘာ..ဘာဆိုင္တုန္း”

“ပူတီ ဆိုင္ေလ... ရုရွား၀က္၀ံေလးပူတင္ရဲ႕ပူတီ ဆိုျပီးဖြင့္မလို႔... အဲဒါေနရာတစ္ေနရာေပးလိုက္စမ္းပါဗ်ာ... ခင္ဗ်ားအာဖဂန္လြင္ျပင္မွာ အမဲလိုက္ထြက္ရင္သံုးလို႔ရေအာင္ က်ဳပ္ ဒံုးက်ည္ေလးတစ္လံုးပို႔လိုက္ပါ့မယ္”

“ဟင္.. အမဲလိုက္ဖို႔ ဒံုးက်ည္....”

ေျပာခ်င္ရာေျပာျပီး ျပန္ထြက္သြားေသာ မက္ဒီဗက္ကိုၾကည့္ကာ အိုဘားမား ပါးစပ္ေဟာင္းေလာင္းေလးျဖစ္ေနသည္ကို ပူတင္ၾကီးက နဖူးေျပာင္ကေလးပြတ္ကာပြတ္ကာျဖင့္ ျပံဳးျပံဳးၾကီးၾကည့္ေနေလသည္။ အိုဘားမားတစ္ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေဒါပြလာသည္။

“ေတာက္... ဘယ္လိုလူေတြလဲ.... ဟိုတစ္ေန႔ကပဲ ျပင္သစ္ရြာက ဆာကိုဇီဆိုတဲ့ေကာင္ အႏွိပ္ခန္းလာဖြင့္ထားေသးတယ္.... ပါကစၥတန္က ပါဗက္ဇ္မူရွာရက္ဖ္ဆိုတဲ့ငနဲကလည္း အာဖဂန္က ဟာမစ္ကာဇိုင္းဆိုတဲ့လူနဲ႔ေပါင္းျပီး ဘိလိယက္ခံုလာေထာင္ေသးတယ္.... ခု ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္လာျပန္ျပီ... ဂ်ပန္က အကီဟီတို ဆိုတဲ့ဂ်ပုအဘိုးၾကီးလည္း ဆူနာမီဒုကၡသည္ေတြအတြက္ဆိုျပီး လက္ဖက္ရည္ေတြ၀ယ္သြားတာ ခုထိအေၾကြးလာမေပးေသးဘူး... ေတာက္”

(၇) အိုတီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ထားသည္မွာ တစ္လတင္းတင္းျပည့္ခဲ့ျပီျဖစ္သည္။ အိုဘားမားတို႔လင္မယားလည္း ၀င္ေငြအေကာင္းဆံုး စာရင္း၀င္မ်ားျဖစ္ကာ ရြာတကာမွာအခ်မ္းသာဆံုးပုဂိၢဳလ္ ျဖစ္လာၾကေလသည္။ ေန႔စဥ္၀င္ေငြရလာၾကေသာ္လည္း သူ႔ရြာၾကီးရွိလူမ်ားမွာ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္မသိမသာ ပ်က္စီးစျပဳလာေလသည္။

ပူတင္ဆိုတဲ့ရုရွားက ပူတီေရာင္းသလိုလိုႏွင့္ ေဗာ္ဒကာဟုေခၚေသာ ရုရွားဘီအီးမ်ားကို အရက္ပုုန္းေရာင္းလွ်က္ရွိရာ တစ္ရြာလံုး အရက္သမား ကြမ္းသမား ဘိလိယက္သမားေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ စားပြဲထိုးေခါင္းခန္႔ထားေသာ သက္ဆင္ဆိုတဲ့ေကာင္က သူမသိေအာင္ “ခ်ဲထီ”ဟုေခၚသည့္ေလာင္းကစားတစ္ရပ္ကို ၾကိတ္လုပ္ေနသည္ဟု စီအိုင္ေအမွသတင္းရျပီးေနာက္ ဂုတ္ကိုဆြဲကာ ဆိုင္ကကန္ထုတ္လိုက္ရ ေသးသည္။

ရြာသူရြာသားလူငယ္မ်ားမွာလည္း ပူတင္၏ အရက္ဆိုင္မွာ တစ္လံုး၀င္ေမာ့။ အာမက္ဒီနီဂ်က္၏ ကြမ္းယာတစ္ထုတ္၀ယ္၀ါးကာ မူရွာရက္ဖ္ႏွင့္ ဟာမစ္ကာဇိုင္းတို႔၏ ဘိလိယက္ခံုမွာတစ္ပြဲ၀င္ထိုးၾက။ ဒီၾကားထဲ သက္ဆင္ဆီမွ ခ်ဲထီတစ္ကြက္ေလာက္ေပါက္လိုက္ လို႔ကေတာ့ ဆာကိုဇီရဲ႕ အႏွိပ္ခန္းထဲကို ေရာက္ေရာက္သြားၾကေတာ့သည္။

တေလာကလည္း ၀က္သားအသိုးေတြကို ေလာဘၾကီးျပီး ခပ္တည္တည္ေရာင္းခ်ရာမွ ေကာင္မေလးမ်ား ခ်ီးပန္းကုန္ၾကသျဖင့္ ဟူက်င္ေတာင္အဘိုးၾကီးကို ၀မ္နင္ထုတ္ထားရေသးသည္။

အဲဒါေတြေၾကာင့္ပင္ အိုဘားမားတစ္ေယာက္ စိတ္ညစ္ေနရသည္။ မေန႔ညက ကင္ဂ်ဳံအီအဘိုးၾကီးကို ေကာင္မေလးဆယ္ေယာက္ႏွင့္ ရြာထိပ္တြင္ ေတြ႕ရာမွ မသကၤာ၍ ရြာလံုျခံဳေရးမ်ားကပ္သြားၾကရာ ကင္ဂ်ဳံအီၾကီး ဖိနပ္ေလးခါးၾကားထိုးျပီး သုတ္ခနဲလစ္ေျပးသြားသျဖင့္ ရြာသူကေလးဆယ္ဦးကို လူကုန္ကူးခံရမည့္ေဘးမွ လက္မတင္ေလး ကယ္တင္လိုက္ႏိုင္ေလသည္။ ထိုစဥ္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲအသံၾကား၍ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ သူ႔ဆိုင္မွာ ထိုင္ေနက် အာရပ္သံုးဦးကို အက္ဖ္ဘီအုိင္ႏွင့္ စီအိုင္ေအအဖြဲ႕၀င္မ်ားက လက္ျပန္ၾကိဳးတုပ္ဖမ္းဆီးလာတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အိုဘားမားလည္း ထိုင္ရာမွထလိုက္ရသည္။

“ဘာျဖစ္လာၾကတာလဲေဟ့”

“ဒီေကာင္သံုးေကာင္ လူၾကီးမင္းရဲ႕ အိမ္ျဖဴၾကီးကို ေလးခြနဲ႔လွမ္းပစ္ေနၾကလို႔ ဖမ္းလာတာပါ။ မွန္ႏွစ္ခ်ပ္ကြဲသြားျပီ”

“ေဟ... ”

အာရပ္သံုးဦးကို စစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အာရပ္ေယာင္ေဆာင္ထားေသာ သူခိုးဓားျပသံုးေကာင္ျဖစ္ေနေလသည္။ တစ္ေယာက္က သူ႔နာမည္ကို “ဆိုမာလီ”ဟုေျပာသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္က “တာလီဘန္”ဟုဆိုသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ “အယ္ကိုင္ဒါ”ဟု သိရသည္။ သူတို႔ကေတာ့ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ကဗ်ာဆရာမ်ားဟု အခိုင္အမာေျပာဆိုေနၾကသည္။

“စိမ့္ၾကီးျမိဳင္ၾကီး၊ ရိပ္ၾကီးေတာေတာင္..... သူတည္းတစ္ေယာက္၊ ေကာင္းမႈေရာက္ဖို႔.... အို...ေနျခည္ကလည္း မထိုးရပါသလား....” စသျဖင့္ ပါးစပ္ထဲေပၚရာ ကဗ်ာမ်ားကို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေကာက္ရြတ္ျပလိုက္ၾကေသးသည္။ တကယ္တမ္းတြင္ သူတို႔သံုးေယာက္မွာ ႏွလံုးသားႏုနယ္လွသည့္ ကဗ်ာဆရာစင္စစ္မ်ားပင္ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ အိမ္ျဖဴၾကီးကို ေလးခြႏွင့္ပစ္တာကလည္း “ပါေဖာင့္မဲန္႔” အႏုပညာတစ္ရပ္ကို တင္ဆက္ၾကျခင္းပင္ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ ေလွ်ာက္ေျပာၾကသည္။ သို႔ႏွင့္ အိုဘားမားကလည္း ကဗ်ာဆရာမ်ားကိုခံစားနားလည္စြာျဖင့္ ထိပ္တံုးေလးပဲခတ္လိုက္ရေလသည္။

ျပႆနာတစ္ခုရွင္းလို႔မျပီးေသးခင္မွာပဲ အရပ္ထဲမွ ဇာတ္သမ လင္းေဆးလိုဟန္ႏွင့္ ဘရစ္တနီစပီးယားတို႔ အူရားဖားယားေျပးလာျပီး အာမက္ဒီနီဂ်က္၏ ကြမ္းယာဆိုင္ေနာက္ဖက္တြင္ မသကၤာစရာမ်ားေတြ႕ခဲ့ေၾကာင္း၊ဓာတ္ေငြ႕လိုလိုအေငြ႕မ်ားလည္း ထြက္ေနျပီး အနံ႔အသက္မွာ ျပင္းထန္စူးရွလွေၾကာင္း၊ အထဲမွ “ျပာက်ေအာင္ေတာ့မလုပ္နဲ႔” ဟူေသာ အသံၾကီးကိုလည္း ၾကားခဲ့ရေၾကာင္း အိုဘားမားကိုတိုင္ၾကသည္။ အိုဘားမားႏွင့္ တာ၀န္ရွိသူမ်ားလည္း ပ်ာယာခတ္သြားသည္။ တခဏခ်င္းမွာပင္ ---

“အာမက္ဒီနီဂ်က္ရဲ႕ ကြမ္းယာဆိုင္ထဲမွာ ျႏဴကလီးယားလက္နက္တပ္ဆင္ေနတယ္” ဟုေသာ သတင္းက တစ္ရြာလံုးပ်ံ႕ႏွံ႕သြားျပီး ေျပးၾကလႊားၾကႏွင့္ ရႈက္ယွက္ခတ္ကုန္ေတာ့သည္။

အိုဘားမားေခါင္းေဆာင္ေသာ ေက်းရြာလံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕မ်ား အာမက္ဒီနီဂ်က္၏ ကြမ္းယာဆိုင္ကို ခ်က္ခ်င္း၀င္စီးလိုက္သည္။ ကြမ္းယာဆိုင္ပတ္ပတ္လည္ ထြက္ေပါက္မရွိေအာင္၀ိုင္းလိုက္ျပီး ေနာက္ဖက္တံခါးခ်ပ္ေလးကို ေျခႏွင့္ကန္ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ ေျပာင္းတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ေဆးေျခာက္ခိုးရႈဳေနၾကေသာ အာမက္ဒီနီဂ်က္ႏွင့္ ဆုေငြထုတ္ခံထားရသည့္ လစ္ဗ်ားရြာမွေတာပုန္းၾကီး ကဒါဖီ တို႔ကို မ်က္လံုးေလးကလယ္ကလယ္ႏွင့္ေတြ႕လိုက္ရသည္။

အာမက္ဒီနီဂ်က္ႏွင့္ ကဒါဖီက ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ရာေနာက္လိုက္လာရင္း မေက်မခ်မ္းႏွင့္ေရရြတ္သြားသည္။

“ေတာက္... ေကာင္မေတြ... သူတို႔ကိုေဆးေပးမရွဳခိုင္းတာနဲ႔ပဲ ငါတို႔ကိုေခ်ာက္ခ်တယ္”

(၈) အိုတီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးကို ရာသက္ပန္ဖ်က္သိမ္းလိုက္ျပီျဖစ္ေၾကာင္း ရုပ္သံမီဒီယာမ်ားမွတဆင့္ ေၾကျငာလိုက္ျပီးတာႏွင့္ တဆက္တည္းပင္ အိမ္ျဖဴၾကီးပတ္ပတ္လည္မွာလာဖြင့္ထားၾကေသာ တျခားရြာမ်ားမွ ဆိုင္ခန္းမ်ားအားလံုးကို ေဘာ္ဒိုဇာျဖင့္ ေကာ္ထိုးကာ အားလံုးဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္သည္။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္အသီးသီးကိုလည္း တင္းတင္းမာမာရာဇသံေပးကာ ယူအက္စ္ေအရြာၾကီးမွ ေမာင္းထုတ္လိုက္ သည္။

ခုေတာ့ ထံုးျဖဴသုတ္ထားသည့္အိမ္ၾကီးတစ္၀ိုက္မွာ ယခင္အတိုင္းပင္ ျပန္လည္ ရွင္းလင္းသြားျပီျဖစ္သည္။

အိမ္ျဖဴၾကီး ၀ရန္တာမွရပ္ရင္း အိုဘားမား သက္ျပင္းေမာၾကီးခ်လိုက္မိသည္။ စိတ္ထဲမွလည္း----

“တကယ္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ငါတို႔နဲ႔ဘယ္လိုမွမအပ္စပ္ပါလားကြယ္.... ျပႆနာေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္တို႔ စုေ၀းရာေနရာဌာနၾကီးကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လို႔ ေခၚဆိုၾကသလားပဲ” ဟု ေတြးေတာဆင္ျခင္ သံေ၀ဂရမိသည္။ ရြာလူၾကီးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ကိုယ့္အိေျႏၵႏွင့္ကိုယ္မေနတတ္ဘဲ ဟိုစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ ဆတ္ေဆာ့ခ်င္၊ ကျမင္းေၾကာေလးထခ်င္ေသာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ေဒါသျဖစ္မိသည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယူအက္စ္ေအရြာလူၾကီးအျဖစ္က အနားယူျပီးလွ်င္ေတာ့ ျမန္မာလူညိဳမ်ားေနထိုင္ရာ ရြာငယ္ေလးရွိ တကၠသိုလ္ေဟာင္းၾကီး ထဲမွ ကမၻာေက်ာ္ “ဦးခ်စ္” လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးသို႔ မီရွဲလ္ႏွင့္ သမီးမ်ားကိုေခၚကာ တစ္ေခါက္ေလာက္ အေရာက္သြားျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားဦး မည္ဟု အိုဘားမားဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

ဦးခ်စ္ဆိုင္မဟုတ္ရင္ေတာင္မွ လွည္းတန္းဆိုတဲ့အရပ္က ..ေရႊ...ဆိုတဲ့.. လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ ။

ဥကၠာကိုကို ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၂၊ ၂၀၁၂ မုိးမခ