ဘာသာတရားနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အေတာ္ေလးႏံုနဲ႔တဲ့သူဆိုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ “မေကာင္းမႈေရွာင္၊ ေကာင္းမႈေဆာင္ ျဖဴေအာင္ စိတ္ကိုထား” ဆိုတဲ့ ဘုရားရွင္တိုင္းရဲ႕ အဆံုးအမဆိုတာကလြဲလုိ႔ ဘာသာေရးဗဟုသုတက အေတာ္ေ၀းပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္ေတြလႈပ္ ရွား၊ မဏွာမၿငိမ္၊ တုန္လႈပ္လြန္းအားၾကီးမွ ကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ငါေဒါသထြက္ေနတယ္၊ ငါ ေလာဘတက္ေနတယ္၊ ငါ မဟုတ္တာ လုပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့စိတ္ကို ျပန္ၾကည့္တဲ့အေလ့အက်င့္ အနည္းအပါးေတာ့ရိွတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုမ်ိဳး စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ရံဖန္ရံခါ ေခါင္းအံုးၾကီးကို ဘုရားရွင္ရဲ႕ေျခဖ၀ါးေတာ္လုိ႔ သေဘာထားၿပီး စိတ္ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔ဦးခ်မိရင္ ေျပာမျပတတ္၊ ရွင္းမျပတတ္တဲ့ ၾကည္လင္ခ်မ္း ေျမ႕မႈရ ရိွျခင္းကို ၾကည္ႏူးမိတယ္။ တစ္ခ်ိန္ၾကရင္ ငါခင္တြယ္သမွ်၊ ငါ မက္ေမာသမွ်၊ ငါေဒါသထြက္သမွ်ေတြ ထားခဲ့ရအံုးမွာပါလားဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုျပန္ၾကည့္မိရင္ အိပ္လုိ႔မေပ်ာ္ႏိုင္ေအာင္ မရင့္က်က္တဲ့သူပါ။
ဟိုတစ္ေန့က ပ်င္းပ်င္းလဲရိွ။ ဖတ္စရာစာအုပ္ အသစ္လဲ မရိွေတာ့ အိမ္က စာအုပ္ပံုကိုဖြရင္း ဓမၼာစရိယ ဦးေမာင္ေမာင္ေလးေရးတဲ့ “ ပိဋက အႏွစ္ခ်ဳပ္” စာအုပ္ကိုေတြ႕တယ္။ ဆရာေတာ္ေတြေရးတဲ့ စာအုပ္ေလးေတြ တစ္အုပ္၊ ႏွစ္အုပ္ေလာက္ေတာ့ ၀ယ္လဲ၀ယ္၊ လက္ေဆာင္ေတြ လဲရဖူးေတာ့ ဖတ္ဘူးပါတယ္။ ပါရမီအလြန္နည္းတဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ ဖတ္တံုးခဏသာ စိတ္ေကာင္း စိတ္ျမတ္ေတြေမြးလုိ႔ရၿပီး ၾကာရင္ ဒံုရင္း က ဒံုရင္း။ စိတ္အေရာင္ေသြးစံုလင္ဆဲ။ ဦးေမာင္ေမာင္ေလးစာအုပ္က က်ေနာ့္စာအုပ္မဟုတ္ပါဘဲ စာအုပ္ပံုထဲေရာက္ေနတာပါ။ ဘယ္သူ႔ စာအုပ္မွန္းေတာင္မသိေတာ့ ဖတ္ၾကည့္ဘူးလားဆိုရင္ ေ၀းေရာေပါ့။
ပိဋကသံုးပံုဆိုတာ ဘုရားရွင္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ Biography နဲ႔ ႏႈတ္ကပါတ္ေတာ္ေတြ အကုန္ပါတယ္ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ႏံုႏံုနဲ႔နဲ႔အသိနဲ ့သိမွတ္ ထားဘူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါဋိစာေတြဖတ္ရမွာ ပ်င္းတာရယ္၊ မတတ္တာရယ္၊ ဘုရားစာဆိုရင္ အလိုလိုမဖတ္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ အေသးစိတ္ မဖတ္ဘူးပါဘူး။ ဦးေမာင္ေမာင္ေလးရဲ႕ ပိဋိကအႏွစ္ခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေခါင္းစဥ္ကိုေတြ႕ေတာ့ စာအုပ္ကလဲ မထူမပါး၊ အမွာစာေရးထား တာကလဲ လူသာမန္ေတြ နားလည္လြယ္ေအာင္ေရးထားတယ္လုိ႔ ညႊန္းထားတယ္။ ဒါနဲ႔ဘဲ စိတ္၀င္တစား ဖတ္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။
ဆရာၾကီးကသာ လူသာမန္နားလည္ေအာင္ေရးထားတယ္လုိ႔ ဆိုထားတာ။ ဖတ္ၾကည့္မွ ေႀသာ္ ငါ့ႏွယ္ လူသာမန္အဆင့္ေတာင္မရိွတဲ့ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ပါလားလုိ႔ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္ လွန္ေထာင္းမိေတာ့တယ္။ စာအုပ္ထဲကပါတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ႏႈတ္ကပါတ္ေတြ၊ ဆိုဆံုးမမႈေတြကို နားလည္တာလဲရိွတယ္။ နားမလည္တာလဲရိွတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးက ျမန္မာစာနဲ႔ေရးတာကို ျမန္မာလူမ်ိဳးကနားမလည္တာ ပညာနည္းလုိ႔ လုိ႔ သေဘာတူပါတယ္။
Andriod၊ IOS၊ Microsoft စတဲ့ ေခတ္မွီနည္းပညာေတြ နည္းနည္းသိ၊ ဒါ၀င္ရဲ႕ “လူသည္ ေမ်ာက္ကဆင္းသက္သည္” ဆိုတဲ့အဆိုေလး မေတာက္တေခါက္ဖတ္ဘူးတဲ့သူဆိုေတာ့ နတ္ေတြ၊ စၾကာမင္းေတြ၊ ျဗဟၼာေတြ ကို ဥာဏ္ေလး တစ္ထြာတစ္မိုက္နဲ႔ စိတ္ထဲ သိပ္မစြဲလွဘူး။ ဆန့္က်င္ဘက္အေနနဲ႔ ဘုရားရွင္ရဲ႕ သတိပဠာန္တရားေလးပါး ရွင္းလင္း ေျဖဆိုပံု၊ အသက္နဲ႔ ကိုယ္ ျပႆနာစတဲ့ တုႏိွဳင္းမဲ့ဥာဏ္ေတာ္နဲ႔ လူျပိန္းေတြ နားလည္ေအာင္ရွင္းျပေျဖဆိုေတာ္မူသြားတာေတြကိုဖတ္ရေတာ့ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ရတာ ကံေကာင္းလိုက္တာလုိ႔ ေတြးမိတယ္။
အေမး၊ အေျဖေတြနဲ႔ သံသယေတြကို ဘုရားရွင္ေတာ္ျမတ္က ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း ကိုင္တြယ္ရွင္းလင္းေျဖဆိုသြားတာေတြဖတ္ရေတာ့ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္တံုးက ငရဲမွာေရာက္ေနခဲ့တဲ့ေကာင္ျဖစ္ႏိုင္တယ္လုိ႔ ကိုယ့္ကို ကုိယ္မွတ္ခ်က္ခ်မိတယ္။ စာအုပ္ဘယ္ေလာက္ေကာင္း သလဲဆိုတာ ဆက္ညႊန္းေနရရင္ အ အ အိပ္မက္ မက္ေနသလို ျဖစ္ေနမွာစိုးလုိ႔ ထားခဲ့ပါရေစေတာ့။
အဲဒီစာအုပ္ထဲက ဘုရားရွင္ရဲ႕ “အဂၢညသုတ္” ကို ဘုရားေခတ္မွာေတာင္ လူမျဖစ္ခဲ့ႏိုင္တဲ့ သတၱ၀ါက်ေနာ္က သေဘာအက်ဆံုးပါဘဲ။ အဂၢညသုတ္ထဲမွာ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္က ေလာကရဲ႕ အစအဦးဆံုးကို ေဟာၾကားထားပါ။ ရဟန္း၀တ္ဖုိ႔ ေစာင့္စားေနတဲ့ ၀ါေသဠဆိုတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ ၾကီးရဲ႕အေမးကိုေျဖရင္း ဒီကမာၻေလာကၾကီးရဲ႕ အစအဦးဘယ္က စတင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ေဟာၾကားခဲ့တာပါ။
ဘုရားရွင္ေခတ္က ရိွတဲ့ မင္းမ်ိဳး၊ ပုဏၰားမ်ိဳး၊ ကုန္သည္မ်ိဳး၊ သူဆင္းရဲမ်ိဳးဆိုတဲ့ အမ်ိဳးေလးမ်ိဳးထဲမွာ ဘယ္သူက အျမတ္ဆံုးလဲဆိုတဲ့အေမးကို လူေတြထဲမွာ ကိုယ္က်င့္ သီလ ေကာင္းသူသာအျမတ္ဆံုးဆိုတဲ့အေျဖကို ဥပမာေတြနဲ႔ေျဖဆိုေတာ္မူသြားပံုက ဘာသာေရးနဲ႔အေတာ္ေ၀းတဲ့ က်ေနာ့္ကို ၾကက္သီးထေစ တယ္။ ဘုရားရွင္က ဆက္လက္ၿပီး ဒီကမာၻၾကီးျဖစ္ေပၚလာပံုေတြကို တုႏိွဳင္းမဲ့ ဥာဏ္ေတာ္နဲ႔ ရွင္းလင္းေျဖဆိုေတာ္ မူသြားပါတယ္။အစအဦးဆံုး ဒီေလာက ကမာၻၾကီးေပၚမွာ ႏွစ္သိမ့္ျခင္း ပီတိကိုသာ စားသံုးတဲ့ ျဗဟၼာၾကီးေတြ ျဖစ္တည္ပံု။ ေယာကၤ်ား ၊ မိန္းမ ကြဲျပားျခင္းမရိွပံု။ ေနာက္မွ ဆီဦး၊ ေထာပတ္လိုအရသာရိွတဲ့ ေျမဆီကိုစားသံုးၿပီး အထီး၊ အမေတြ ျဖစ္တည္လာပံု။ အဲဒီလိုစားသံုးတဲ့အတြက္ တပ္မက္ျခင္း တဏွာဆိုတာ ေပၚေပါက္လာပံုကို ရွင္းလင္းေဟာျပေတာ္မူပါတယ္။ ေျမဆီကို စားသံုးလာတာနဲ႔အမွ် အဆင္းလွသူ၊ အဆင္းမလွသူေတြ ကြဲျပားလာၿပီး အဆင္းလွသူက အဆင္းမလွသူကို မာန္မူျခင္းအတြက္ ေျမဆီကြယ္ေပ်ာက္ၿပီး အဆင့္ဆင့္နိမ့္က်၊ ေနာက္ဆံုးမွာ မခ်က္မျပဳတ္ဘဲ စားသံုးႏိုင္ တဲ့ သေလးစပါးေတြ ေပၚလာပံုကို တစ္ဆင့္ျခင္း ရွင္းလင္းေျဖဆိုေတာ္မူပါတယ္။
အဲဒီ သေလးစပါးေတြက မနက္မွာ ခူးဆြတ္စားသံုးရင္ ညေနမွာ အလိုလိုျပန္ၿပီးျပည့္လာေပမယ့္ လူေတြရဲ႕အလိုေလာဘေတြေၾကာင့္၊ မိမိစားဖုိ႔အတြက္ေတာင္ အမ်ားတကာလိုအားမထုတ္ဘဲ အလြယ္လုိက္ၿပီး ခိုးၾက၊ ၀ွက္ၾက၊ သတ္ၾကရာမွ တစ္ဆင့္ သေလးဆန္ၾကမ္းေတြ စားရင္း လူ႔သက္တမ္းေတြတိုလာတယ္လုိ႔လည္း ရွင္းလင္းေတာ္မူပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာ ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္း လူ႔သက္တမ္း အႏွစ္ေသာင္းခ်ီၿပီး မပူမပင္ေနရတဲ့ဘ၀ေတြကေန ေလာဘ၊ေဒါသ၊ တဏွာေတြေၾကာင့္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ ကမာၻၾကီးအျဖစ္ေျပာင္းလဲလာတာကို ခံစားမိလာ တယ္။
ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ၾကီးရဲ႕ သဗၺဳညဳတေရႊဉာဏ္ေတာ္နဲ႔ အဆစ္ အဆစ္ပိုင္းျခားၿပီး ရွင္းလင္းေဟာေျပာတာကို ဖတ္၊ မွတ္သားရင္း ျဗဟၼာေတြ၊ နတ္ေတြ၊ ေျမဆီေတြ ကို မယံုမၾကည္နဲ႔ ငရဲသြားမယ့္ က်ေနာ္က ခံစားမိတယ္ဘဲထားအံုးေတာ့။ လူ႔ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြေၾကာင့္သာလွ်င္ လူေတြက မိမိ အမ်ိဳးအႏြယ္ကို မိမိျပန္ၿပီး ဖ်က္ဆီးေနၾကတဲ့ သတၱ၀ါေတြဆိုတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ေဟာၾကားခ်က္ကို ႏွစ္သက္လက္ခံမိတယ္။
ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံလုိ႔သတ္မွတ္ၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ေရႊျပည္ၾကီးမွာေရာ ဘယ္လိုပါလိမ့္။ ဘုရားရွင္ေတာ္ျမတ္ေလာက္ စိတ္ကို သတိကပ္ၿပီး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာနေတြကို ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ အာေပါက္ေတာ္မူေလာက္ေအာင္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။ အဆင့္ဆင့္ လက္ ဆင့္ကမ္းရင္း ရွင္အရဟံတုိ႔ကတဆင့္ က်ေနာ္တို႔ဆီကို သယ္ေဆာင္ေပးေတာ္ မူခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေရႊျပည္ၾကီး ဘယ္လို ၊ ဘယ္ပံုျဖစ္ပ်က္ေနတာကို ျပန္ၾကည့္မိရင္ ေလာကသံသရာကေန လြတ္ေျမာက္ေတာ္မူသြားတဲ့ ဘုရားရွင္ကို ဗုဒၶဘာ သာႏိုင္ငံပါဘုရားလုိ႔ ေလွ်ာက္တင္ ရမွာေတာင္ ေၾကာက္မိပါရဲ႕။ ဘုရားရွင္ကေတာ့ အနႏၱ ေမတၱာစိတ္ထားေတာ္နဲ႔ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူမွာျဖစ္ ေပမယ့္ ဘုရားရွင္ေတာ္ျမတ္မရိွေတာ့တာ ခပ္ေကာင္းေကာင္းပါေလလုိ႔ ေတြးမိပါရဲ႕။ ေနာက္ေနာင္ဆိုရင္ က်ေနာ္ ဗုဒၶဘာသာပါလုိ႔ ဒင္ျပည့္ ၾကပ္ျပည့္ေျပာႏိုင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားရပါအံုးမယ္။
မူရင္းသတင္းက ဒီမွာပါ။
No comments:
Post a Comment
မိမိတို႔၏အျမင္မ်ားကို လြတ္လပ္ပြင့္လင္းစြာေရးသားႏိုင္ပါသည္။
ဘမ္းမည္မဟုတ္ပါ။