ဖုိးထက္
မတ္လ ၂၀၊ ၂၀၁၂
ဟိုတစ္ေန႔က ေရႊျပည္ၾကီးရဲ႕ ေကာလဟာလသတင္းတစ္ခုကိုဖတ္ရင္း က်ေနာ္႔မွာ အူေတြျမဴးလာတယ္။ သတင္းအရင္းအျမစ္က ခိုင္မာမႈ ေတာ့ မရိွပါဘူးေလ။ သတင္းအတြက္ ဘယ္သူမွလဲ တာ၀န္ယူထားတာမရိွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီသတင္းအတြက္ က်ေနာ္႔ဘာသာ သေဘာ ေတြ အက်ၾကီးက်ေနမိတယ္။ က်ေနာ္ဖတ္လိုက္ရတဲ့သတင္းက ဦးသန္းေရႊ တ႐ုတ္ျပည္ကိုထြက္သြားေတာ့မယ္ဆိုတဲ့သတင္းပါ။
ျပည္သူ႔စစ္တပ္ကို ကိုယ္ပိုင္စစ္တပ္လိုလုပ္ထားႏိုင္ခဲ့တဲ့၊ သူတို႔အသိုင္းအ၀ိုင္းအတြက္ ေရပက္မ၀င္ေအာင္ စည္းလံုးခဲ့တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ ထြက္ေျပးမယ္ဆိုတာ ျဖစ္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပသိ အဲဒီက်ေနာ့္အဘိုးအရြယ္လူၾကီးကို က်ေနာ္က မမုန္း ေပမယ့္ စိတ္အေတြး အဆင္ထဲကေန အျမန္သတ္ျပစ္ခ်င္ေနမိတယ္။
လူအခ်င္းခ်င္း ကိုယ္ကာယအားျဖင္႔ အႏိုင္ယူတာ၊ အသက္ကိုရန္ရွာတာဟာ မယဥ္ေက်းတဲ့ေခတ္ေတြမွာသာ ေခတ္စားခဲ့တာပါ။ ေက်ာက္ ေခတ္ေတြ၊ ေၾကးေခတ္ေတြ၊ ကြၽန္ေခတ္ေတြတုန္းကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကိုမုန္းရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီလူက အဖြဲ႔အစည္းကို အေႏွာင္႔အယွက္ ေပးရင္၊ စည္းကမ္းမလိုက္နာရင္ အျပစ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဟန္႔တားတဲ့အေနနဲ႔ဘဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ကိုသတ္ၿပီး ေလာကၾကီးထဲက ထုတ္ျပစ္လိုက္ၾကတယ္။ နည္းပညာေခတ္ႀကီးလို႔ ေခၚၾကရမယ့္ အခုေခတ္ႀကီးမွာေတာ့ ႀကိဳးေပးသတ္တာေတာင္ မရိွသေလာက္ရွားသြားပါၿပီ။ ဆန္႔လဲ ဆန္႔က်င္လာၾကၿပီေလ။ သူ႔ဘာသာ ဘာအျပစ္ဘဲလုပ္ခဲ့လုပ္ခဲ့ သူ႔အသက္ကိုေတာ့ သတ္ျပစ္ေလာက္ေအာင္ေတာ့ မလိုအပ္ဘူးလို႔ သတ္မွတ္လာၾကၿပီ။
လူ႔အဖြဲ႔အစည္းၾကီးမွာ အျပစ္လုပ္တဲ့သူကို သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဥပေဒေတြနဲ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အျပစ္ဒဏ္ေပးၾကတဲ့ေနရာမွာ အဲဒီလူရဲ႕ လူသားသိကၡာကိုလဲ ထည့္သြင္းစဥ္းစားလာၾကတာ ပိုယဥ္ေက်းတဲ့လူေတြျဖစ္လာတယ္လို႔ ျပေနတယ္ထင္တာပါဘဲ။ ဟန္မူရာဘီရ႕ဲ ကိုဓ ဥပေဒလို မ်က္လံုးတစ္လံုးဆို မ်က္လံုးတစ္လံုးခ်င္း၊ လက္တစ္ေခ်ာင္းဆို လက္တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းအျပစ္ေပးတဲ့ အျပစ္ဒဏ္ႀကီးက အခုေခတ္ ၾကီးမွာေတာ့ အေတာ္အဓိပၸါယ္မဲ႔ေနပါၿပီ။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ က်ေနာ္က အဲဒီဘုရင္ၾကီးရဲ႕ဥပေဒကို တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ေသာ ျပစ္မႈေတြအတြက္ ျပန္ၿပီး အသံုးခ်ခ်င္စိတ္ေလးေတြေတာ့ ေပၚမိပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင္႔ အင္တာနက္မွာဖတ္လိုက္ရတဲ့သတင္း တစ္ပုဒ္ဆိုပါေတာ့။ လက္ထပ္ ၿပီးကာစစံုတြဲေလးကို ဧည့္စာရင္းစစ္မယ္ဆိုၿပီး ေကာင္မေလးကို မဟားဒယားလုပ္ျပစ္ၾကတဲ့သတင္းဆိုရင္ ဖတ္ရင္းနဲ႔ က်ေနာ္က အဲဒီဘုရင္ ႀကီးဥပေဒကိုသံုးၿပီး အဲဒီလူေတြကို စဥ္းႏွီးတံုးေပၚတင္၊ အသက္မေသဘဲ ဘ၀တံုးေအာင္ ျဖတ္ေတာက္ျပစ္လုိက္ခ်င္တဲ့စိတ္ကို ေပၚလာတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ရာဇ၀င္မွာ ျပည္သူေတြကို ရင္၀ယ္သား၊ သမီးလိုေစာင္႔ေရွာက္ခဲ့တဲ့ အလြန္ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးစရာ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္ႀကီးေတြ၊ ဦးေဆာင္သူေတြရိွခဲ့တယ္မို႔လား။ အေနာ္ရထာ၊ က်န္စစ္သား၊ ဘုရင္႔ေနာင္၊ အေလာင္းမင္းတရား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တို႔လို ျပည္သူ႔ အလိုဆႏၵကို ဘယ္လိုျဖည္႔ေပးရမလဲစဥ္းစားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြေပၚလာတာ ကံေကာင္းခဲ့တယ္ဆိုရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဆန္႔က်င္ ဘက္အေနနဲ႔ မင္းဆိုးမင္းညစ္ေတြလဲ အမ်ားအျပားရိွခဲ့ၾကတယ္မုိ႔လား။ အာဏာမက္ေမာၿပီး ျပည္သူေတြနဲ႔ တသီးတျခားေနၿပီး ငါတေကာ ေကာခဲ့ေတာ့ ဦးေဆာင္သူေတြ၊ ဘုရင္မင္းျမတ္ႀကီးေတြ သူမ်ားႏိုင္ငံသမိုင္းေတြမွာလိုဘဲ ျမန္မာ႔သမိုင္းမွာလဲ ရိွခဲ့ၾကတာပါဘဲ။
ေခတ္ေတြ စနစ္ေတြ ေျပာင္းလာတာနဲ႔ အမွ် ႏိုင္ငံကိုေခါင္းေဆာင္ၾကတဲ့ေနရာမွာ နည္းစနစ္ေတြကလဲ မတူကြဲျပားလာၾကတယ္ ထင္တယ္။ ဘုရင္႔ေနာင္၊ အေလာင္းမင္းတရားတို႔လို အေရွ႕ေတာင္ အာရွ စစ္ဘုရင္ေတြ အျဖစ္ အင္ဒိုခ်ိဳင္းနား ကြၽန္းဆြယ္ႀကီး တစ္ခုလံုး ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ဦးေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သို႔ေပသိ ဒီဘက္ေခတ္ႀကီးမွာေတာ့ “စစ္ဘုရင္ေတြမွသာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဦးေဆာင္ႏိုင္တာ” ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚနဲ႔ မာန္မာနတက္ခ်င္ေနၾကတဲ့လူေတြေတြ႔ရရင္ ေၾသာ္ ေပါရဲလိုက္တာလို႔ေျပာရမယ္ထင္ပါရဲ႕။
က်ေနာ္တို႔ လက္လွမ္းမွီေနေသးတဲ့ ျမန္မာ႔သမိုင္းမွာ အခုအခ်ိန္ထိ ကိုယ္က်ိဳးမဖက္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ေခါင္းေဆာင္ေတြ အေတာ္ရွားခဲ့တာ ကံ ဆိုးတယ္ေျပာရမလား။ အဂၤလိပ္လက္ကေန လြတ္လပ္ေရးကို မရအရ ျပန္ယူေပးခဲ့တဲ့ စြမ္းအားျပည့္ သူေတာ္ေကာင္း သူရဲေကာင္းၾကီး ဦး ေအာင္ဆန္းလိုလူမ်ဳိးကို က်ေနာ္တို႔ရခဲ့ေပမယ္႔ အခ်ိန္တိုေတာင္းလြန္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အမ်ားသိၾကတဲ့အတိုင္း “စိတ္ ထား ကမမွန္၊ အေကာက္ၾကံ၊ အေမာင္သူခိုး အိုကြယ္ ဘယ္မွာစည္းလံုးပါ႔မတံုး” ဆိုသလို ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ လူတိုင္းေမာ္ၾကည္႔ရတဲ့ ႏိုင္ငံကေန အဆင္းရဲဆံုးႏိုင္ငံအထိေရာက္ေအာင္ဆြဲခ်သြားခဲ့တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဦးေန၀င္း သက္ဆိုးရွည္ခဲ့တာ ၀မ္းနည္းစရာပါ။ ဦးေန၀င္း ဘာေတြ လုပ္ခဲ့တယ္၊ ဘာေတြထားသြားခဲ့တယ္၊ ဘာေတြခ်န္သြားခဲ့တယ္ဆိုတာ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ကာေျပာေပးေျပာေပး ဖုန္းလို႔ ဖိလို႔မရပါ ဘူး။ ျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြကို ဘာမွမသိ၊ ဘာမွမတတ္၊ ငါတို႔သာသိ၊ ငါတို႔သာတတ္လို႔ထင္ၿပီး ဆင္းခါနီးမွာ “စစ္တပ္ဆိုတာ ပစ္ရင္ မိုးေပၚေထာင္မပစ္ဘူး တည့္တည့္ပစ္တယ္” လို႔ေျပာသြားတာ က်ေနာ္လမ္းေဘးက လူမိုက္ၾကီးလိုပါဘဲလို႔ ၀န္ခံသြားခဲ့တယ္လို႔ဘဲ ျမင္ပါ တယ္။ ျပည္သူေတြၾကားထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ေသြးသားေတြက ငါတို႔ ဦးေန၀င္း အမ်ဳိးေပါ႔လို႔ ေျပာရင္ အၾကည့္ခံရမယ့္မ်က္လံုးေတြကို ရင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကဖို႔ အေတာ္အားေမြးရပါမယ္။ ဦးေန၀င္းလုပ္တာ သူ႔အမ်ဳိးေတြနဲ႔မဆိုင္ေပမယ့္ အေဖသူခိုးဆို သားလက္ေဆာ႔တတ္တယ္လို႔ထင္ၾကတဲ့ လူ႔ဗီဇ ေတြကို ဘယ္လိုတားၾကမလဲ။
စီမံခံ႔ခြဲမွဳ ညံ႔လို႔၊ စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔လို႔ စတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ေရႊျပည္ၾကီး စုတ္ျပတ္သတ္ေနတာကို ကာကြယ္ေပးခ်င္ၾကတဲ့ စကားေတြကို က်ေနာ္ မၿငင္းလိုပါဘူး။ စစ္တိုက္ဖို႔သင္ထားတဲ့ စစ္သားေတြက စီးပြားေရး၀င္လုပ္၊ တစ္ေသြးတစ္သံ တစ္မိန္႔နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ ေလ့က်င္႔ေပးထားတဲ့ စစ္သားၾကီးေတြက ႐ႈပ္ေထြးလွတဲ့လူေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ အရပ္သားအုပ္ခ်ဳပ္ေရးဘက္ကို၀င္ပါတာကို အျပစ္ေျပာ ခ်င္ၾကတာလဲ မွန္သင္႔သေလာက္ မွန္တယ္ထင္တာဘဲ။
ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံတစ္ခု မေအာင္ျမင္တာ၊ က်ဆံုးတာ လူတေယာက္တည္းကို လက္ညိႇဳးထိုးျပတာ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ အေတာ္ေလး အဓိ ပၸါယ္မဲ့တယ္ေျပာရမယ္ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြက ငါတို႔နဲ႔မဆိုင္ဘူးဆိုၿပီး ႏိုင္ငံေရးကို လွည့္မၾကည့္ခဲ့ၾက။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့ သူေတြက စည္းလံုးမႈမရိွ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားက ခုိး၀ွက္။ ျမန္မာႏိုင္ငံၾကီး မတိုးတက္တာ၊ မေအာင္ျမင္တာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအားလံုး အသံုးမက်လို႔ဆုိတဲ့၊ ျမန္မာေတြ ညံ႔လို႔ေပါ႔ဆုိတဲ့ တိုင္းတပါးသား သာမန္လူခ်တဲ့ေကာက္ခ်က္က မွန္ေနသလိုလုိ။
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဦးသန္းေရႊကေတာ့ ဘယ္လိုလူစားမ်ိဳးလဲဆိုတာ ျမန္မာ႔ႏိုင္ငံေရးကိုစိတ္၀င္စားတဲ့ တကမာၻလံုးသိၾကပါတယ္။ သူ႔ဘာသာ မွဳန္မွဳန္ကုပ္ကုပ္ေနတာ ၊ မပြင္႔လင္းတာကို လူေတြက အျပစ္ေျပာခ်င္ၾကတာလဲ က်ေနာ္က တစ္ခါတစ္ေလရီမိတယ္။ သူ႔အေမက ေမြးတဲ့ ႐ုပ္အတိုင္း၊ ဗီဇအတိုင္းရိွမွာေပါ႔ဟဲ႔လို႔ က်ေနာ္ကျပန္ေျပာမိတတ္ပါတယ္။ စကားနည္းသူကို စကားမ်ားေအာင္လုပ္လုိ႔ရမလား။ ေမြး ကတည္းက သိုသိုသိပ္သိပ္ေနတတ္တဲ့လူကို ဘာမွမေျပာဘူး ၿငိမ္ေနတယ္လို႔ေျပာတာ လြန္တာေပါ႔။ သူ႔ဗီဇနဲ႔ သူေပါ႔ဗ်ာ။
လက္နက္ကိုင္ထားတဲ့ မတစ္ေထာင္သားေတြကို တ၀ါး၀ါး တဟားဟားနဲ႔ သြားအုပ္ခ်ဳပ္ေနရင္ ေခါင္းေပၚအခင္းႀကီးတက္သြားၾကမယ့္ အ ေကာင္ေတြခ်ည္းဘဲမို႔လား။ က်ေနာ္လို တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ႔ အေလနေတာစကားေတြေလွ်ာက္ေျပာၿပီးေနခဲ့တဲ့သူကို ဘယ္သူမွ ေခါင္း ထဲထည့္ၿပီးမစဥ္းစားတာ သဘာ၀ေတာ့က်သားလား။ တပ္ခ်ဳပ္ၾကီး ဦးသန္းေရႊ အာဏာရိွဖို႔လိုတာေပါ႔။ အာဏာရိွမွဘဲ သူ႔လူေတြရဲ႕ ေသ နတ္ေတြကို သူလိုရာပစ္ခိုင္းလို႔ရမွာေပါ႔။ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးကိုကာကြယ္ဖို႔ ခိုင္းလို႔ရမွာေပါ႔။
က်ေနာ့္အျမင္အရဆိုရင္ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ဆိုတာ အာဏာရိွကိုရိွရမွာလို႔ထင္တာဘဲ။ သူအာဏာရိွတာ ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူး။ တ ကယ့္ျပႆနာက သူ႔အာဏာကို ဘယ္အတြက္အသံုးခ်တယ္ဆိုတာမုိ႔လား။ အာဏာ၊ လုပ္ပိုင္ခြင္႔ကို ခုိးဖုိ႔၊ ၀ွက္ဖို႔၊ ဆန္႔က်င္သူကို သတ္ဖို႔၊ စုတ္ျပတ္သတ္သြားေအာင္လုပ္ဖို႔ အသံုးခ်တာကမွ တကယ့္အရုပ္ဆိုးက်ည္းတန္သြားတာပါ။
က်ေနာ္က တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးေတြေတာင္ ေတြးမိတယ္။ ငါတို႔ ဒီအေျခအေနနဲ႔၊ ဒီလူေတြနဲ႔ဆိုရင္ အာဏာ ရွင္စနစ္ကေတာင္ ခပ္ေကာင္းေကာင္း လို႔ေတြးမိပါတယ္။ စည္းကမ္းမရိွ၊ ခိုးခ်င္၊ ၀ွက္ခ်င္၊ ဂုိဏ္းဂန ခြဲထြက္ခ်င္တဲ့ လူေတြကို ပညာရိွဆန္ဆန္ စည္းလံုးၾကဖို႔ သြားေျပာေနႀကတာ ႏြားကို ဖာလူဒါတိုက္သလိုမ်ဳိးလို႔ေတာင္ေတြးမိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ရာစုႏွစ္ တစ္၀က္ေလာက္ ခုိးဖို႔၊ ၀ွက္ဖို႔၊ ဂြင္ေကာင္းေကာင္းတည္႔ဖို႔ စဥ္းစားခဲ့တာ ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနၿပီမို႔လား။ အဲဒီလိုလူေတြနဲ႔ လက္ထဲတုတ္ေလးကိုင္၊ ယူနီေဖာင္း၀တ္လိုက္ တာနဲ႔ ေျမာက္ႂကြ ၊ ေျမာက္ႂကြျဖစ္သြားတဲ့လူေတြကို အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔မွ ျဖစ္မွာလို႔ေတာင္ ေတြးမိပါတယ္။
ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းေတြကို ျပည့္စံုေအာင္ ေထာက္ပံ့၊ ေရမီးအစံုေပး၊ က်န္းမာေရး အာမခံထားေပး၊ ဒီၾကားထဲကမွ ခိုးေန၊ ၀ွက္ေနတယ္ၾကားရင္ ၊ သိရရင္ ႀကိဳးေပးသတ္၊ ဘယ္သူ၊ ဘယ္အဖြဲ႔အစည္း၊ ဘယ္လူမ်ဳိးကိုမွ မ်က္ႏွာသာမေပးတဲ့ တန္းတူညီမွ်ဥပေဒ၊ စည္းကမ္းေတြထုတ္။ ဒါကိုမွ မဟုတ္တာ၊ မတရားတာေတြ႔ရင္ ခါကာဘုိရာဇီေတာင္ထိပ္မွာ ဒီအတိုင္းသြားပစ္ထားလိုက္။ လုပ္ပိုင္ခြင့္အလြဲသံုးစားလုပ္ရင္ ကားစင္ တင္၊ က်ေနာ္ ျပည္သူေတြအေပၚ မဟုတ္တာလုပ္မိပါတယ္ဆိုၿပီး ေနျပည္ေတာ္ကေန ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးအထိ ကားေပၚတင္ လိုက္ျပ။
က်ေနာ္တို႔ ရာဇ၀င္မွာ နန္းေတာင္တိုင္ေတြကို ကြမ္းယာရင္း ထံုးေတြ သုတ္တာမ်ားေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ သုတ္တာေတြ႔ရင္ လက္ျဖတ္မယ္ဆုိၿပီး ဥပေဒထုတ္တဲ့ သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္တစ္ပါး ရိွခဲ့တယ္မို႔လား။ သူ႔ဘာသာေမ့ၿပီးသုတ္မိေတာ့ သူထုတ္တဲ့ဥပေဒကို လိုက္နာတဲ့အေနနဲ႔ သူ႔လက္သူ ျပန္ျဖတ္တဲ့ဘုရင္လုိ အာဏာရွင္မ်ိဳးရိွရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္လို႔ အူခ်ာေပါက္အေတြးေတြးမိတယ္။ အကႌ်အျဖဴ၀တ္ၿပီး ညစ္ေပတဲ့ တိုင္ကိုမွီထိုင္ေနတဲ့ သမီးေတာ္ကို “ဘာလဲ ေကာင္မက ..ျပည္သူေတြ အခြန္အခနဲ႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔၀ယ္ထားတာဟဲ႔..နင္ အေတာ္မသိတတ္” ဆိုကာ ထတဲ့ၿပီး ဖေနာင္႔နဲ႔ေပါက္တဲ့ အာဏာရွင္မ်ိဳးအတြက္ဆို က်ေနာ္ကေတာ့ အရုိးေက်ေက် အေရခန္းခန္း အလုပ္လုပ္ေပးခ်င္သား။ ခပ္ ႐ူး႐ူးအေတြးေတြ ေတြးမိတယ္။
ရုပ္ရွင္ သရုပ္ေဆာင္ ဦးသုေမာင္ရဲ႕အစ္ကိုတစ္ေယာက္ထင္ပါတယ္။ ခါးပုိက္ႏႈိက္တစ္ေယာက္ ခါးပိုက္ႏႈိက္ေနတာကို ေနာက္ကလိုက္ၿပီး “ ငါ့ညီ သူမ်ားပစၥည္းယူတာ မေကာင္းပါဘူး။ ငါ႔ညီဘ၀မွာ” ဘာျဖစ္ညာျဖစ္ဆုိၿပီး လိုက္ၿပီးပညာေပးမိတာ လက္သီးနဲ႔အထိုးခံခဲ့ရတယ္လို႔ ဖတ္ဘူးတယ္။ အခုလဲ ေအာက္ေျခဂိတ္ေပါက္ကအစ ၀န္ႀကီးႀကီးေတြအထိ ခိုးေန ၀ွက္ေနတာေတြေတြ႔ရေတာ့ သေဘာထားၾကီးၾကီး လိုက္ ေျပာေနလဲ ကာယအားကိုး၊ အာဏာအားကိုးဆရာေတြကေျပာတဲ့သူကို အမုန္းၾကီး မုန္းၾက၊ ေႏွာင္႔ယွက္ၾကတာေတြ႔ရေတာ့ ဦးသုေမာင္ စာတုိေလးကို က်ေနာ္ကသတိတရျဖစ္မိတယ္။ အာဏာရွင္သာဆို အကုန္ဖမ္းခ်ဳပ္၊ ေထာင္ထဲထည့္၊ သူပိုင္၊ မိသားစုပိုင္၊ အမ်ိဳးအေဆြပိုင္ ပစၥည္းေတြ မီးခိုးႂကြက္ေလွ်ာက္လုိက္ၿပီးသိမ္းလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ အာဏာရွင္စနစ္ကေတာင္ ခပ္ေကာင္းေကာင္းမုိ႔လား။
“ဆီကိုေရခ်ဳိး၊ ေဆး႐ုိးမီးလႈံ စပါးေတာင္လိုပံု” ဆုိတ႔ဲ ႏိုင္ငံဘ၀ကေန အေႂကြးေတာင္လိုပံုတဲ့ဘ၀ေတြကို တပ္ခ်ဳပ္ၾကီးတို႔ ထားပစ္ခဲ့ၾကၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာေနလို႔ ခ်မ္းသာေနမွန္းမသိေအာင္ျဖစ္ေနသည့္ တပ္ခ်ဳပ္ေဟာင္းၾကီးကို က်ေနာ္က မနာလိုမျဖစ္မိ။ စားပါေစ။ ပိုက္ဆံ ရိွလို႔ တစ္ရက္ကို တစ္နာရီတိုင္း တစ္နာရီတိုင္း ထမင္းတစ္နပ္စားေနေစအံုး။ ႀကိဳက္တဲ့ႏိုင္ငံမွာ တန္ဖိုးႀကိဳက္သေလာက္ရိွတ႔ဲ အိမ္ေတြ ၀ယ္ ပါေစ၊ သံုးရာေျခာက္ဆယ္႔ငါးရက္ေနဖို႔ အိမ္အလံုးေပါင္း သံုးရာေျခာက္ဆယ္႔ငါးလံုး၀ယ္ေစ၊ အ၀တ္အစားမ၀တ္ဘဲ ေဒၚလာေတြ ႀကိဳးနဲ႔ ေဖာက္သီၿပီး ၀တ္ခ်င္၀တ္စမ္းပါေစ။ က်ေနာ္ မမုန္းပါ။ ဘ၀မွာ ၾကံဳႀကိဳက္ၿပီးေတြ႕ခဲ့ရရင္ အသက္ႀကီးလို႔ တုန္ခ်ိ တုန္ခ်ိ ျဖစ္ေနတဲ့ အဘိုးႀကီးကို က်ေနာ္က ခရီးဦးႀကိဳျပဳမိမည္ျဖစ္သည္။
ရုပ္၀တၱဳပစၥည္းေတြ အေရာင္မွိန္စမ္းပါေစ။ ေဖ်ာ႔စမ္းပါေစ။ သူမ်ားေတြ က်ည္ဆန္ရထား စီးေနခ်ိန္မွာ လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းေလွ်ာက္မ ရခ်င္တဲ့ ခုႏွစ္ေဆြး၊ ရွစ္ေဆြး ရထားႀကီးေတြလဲ စီးရရင္ စီးရစမ္းပါေစ။ သူမ်ားေတြ ATM စက္ေတြသံုးေနခ်ိန္မွာ ပိုက္ဆံအစုတ္ကို တိပ္ဗရပြနဲ႔ သံုးခ်င္သံုးရစမ္းပါေစ။ သူမ်ားေတြ ႏွလံုးအစားထိုးကုေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔က အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ့လို႔ အားျပတ္လဲခ်င္ လဲေနပါေစ။ သူမ်ားေတြ အင္တာနက္ကို ေကာင္းေကာင္းအသံုးခ်တတ္ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔က ႏို႔ဆီခြက္ေဖာက္ ၾကိဳးသီၿပီး ေျပာခ်င္ေျပာရစမ္းပါေစ။
သုိ႔ေသာ္ စိတ္ေတြ အေရာင္မမွိန္ဖို႔လိုသည္။ စိတ္အရုပ္ဆိုးေသာလူမ်ား မျဖစ္ဖို႔လိုသည္။ ျပည္သူပိုင္ပစၥည္းကို ဘိုးဘြားပိုင္လို႔ သေဘာထား သည့္စိတ္အေရာင္မ်ား မရိွဖို႔လိုမည္။ ေျခထိုး၊ အေကာက္ၾကံ၊ အာဃတထားေသာလူမ်ား မျဖစ္ဖုိ႔ လိုမည္ထင္သည္။ ငါလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံသား၊ သူလဲ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဆိုသည့္စိတ္ေတြ ႀကီးထြားလာဖုိ႔လိုမည္။ မနာလိုစိတ္အားၾကီးၿပီး သူမ်ားဆိုင္းဘုတ္ကို ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးလုပ္ေသာ စိတ္အေရာင္နည္းရွာသည့္လူမ်ားမျဖစ္ဖို႔ အေရးပိုၾကီးသည္။ ဘုန္းႀကီးေရွ႕မွာ ငါးပါးသီလေဆာက္တည္ၿပီး ကြယ္ရာမွာ မိမိလုပ္ပုိင္ခြင္႔မ်ားကို အသံုးခ်ၿပီး ခိုး၀ွက္ေနခ်င္သည့္စိတ္ဓာတ္မ်ားမရိွဖို႔လိုသည္။ လက္ဆင္႔မကမ္းမိၾကဖို႔လိုမည္။
ဦးသန္းေရႊ ဘယ္ေရာက္ေန၊ ဘာေတြလုပ္ေနသလဲဟု ေမးၾကသည္။ အမ်ားစိတ္၀င္စားၾကသလို က်ေနာ္လဲစိတ္၀င္စားသည္။ သက္ဆိုင္ သူမ်ားက စာဖတ္ေနပါတယ္လို႔ ေျဖၾကသည္။ စာဖတ္ျခင္းသည္ ေကာင္းေသာကိစၥလို႔သတ္မွတ္ၾကတာ ေက်းဇူးတင္ရမလို။ သို႔ေသာ္ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္လု႔ိမွ မလိမၼာရင္ ဘာစာဖတ္ဖတ္ မလိမၼာေတာ့ဘူးဟုေျပာေသာ ဆရာဦးေအာင္သင္းစကာကိုေတြးမိၿပီး ၿပံဳးစိစိ ျဖစ္ရသည္။
အခုလဲ ဦးသန္းေရႊ တရုတ္ျပည္ေျပာင္းေနမည္ဟု သတင္းကိုဖတ္ရၿပီး က်ေနာ္အားရသည္။ ၀မ္းသာသည္။ ေၾကနပ္သည္။ က်ေနာ္႔စိတ္သမိုင္း စဥ္ထဲမွာ တရုတ္ေျပးမင္းသုတ္သင္ၿပီး၊ ပုဂံမင္းသတ္ၿပီး၊ ဦးေစာ ၾကိဳးေပးၿပီး၊ ဦးေန၀င္း တမန္လြန္ပိုၿပီး၊ အဘတပ္ခ်ဳပ္ၾကီး ဦးသန္းေရႊကိုလဲ စိတ္အစဥ္ထဲမွာ ထုတ္ပစ္ခ်င္ၿပီ။ သတ္ပစ္ခ်င္ေနခဲ့သည္။
တကယ္က်ေတာ့ သတင္းက ေရေရ ရာရာ မဟုတ္လွ။ ဟုတ္ခ်င္လဲ ဟုတ္မည္။ မဟုတ္ခ်င္လဲ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ဟုတ္ပါေစ၊ မွန္ပါေစဟု ဆုေတာင္းရအံုးမည္။ ျမန္မာျပည္သူေတြ ပိုက္ဆံေတြၾကိဳက္သေလာက္ ယူသြားႏိုင္ပါသည္အဘလို႔ ၾကားထဲက ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းလိုလို အာမ ခံၿပီး ေပးလိုက္ခ်င္သည္။ ဒါကိုမွ မေလာက္ငွေသးရင္ က်ေနာ္လစာထုတ္ေပေတာ့မည္။ အကုန္ေပးလိုက္မည္။ လမ္းေဘးမွာ က်ေနာ္ အိပ္ ႏိုင္သည္။ ထမင္းတနပ္ကို မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔ က်ေနာ္ေတာင္းစားမည္။ လစာတစ္ျပားမက်န္ က်ေနာ္ေပးႏိုင္ပါသည္။
“ျမန္မာႏိုင္ငံၾကီးနဲ႔ ေ၀းေ၀းေနပါအဘရယ္။ ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ေနစမ္းပါအဘရာ..က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္၊ ေဂါက္ဖ္ရိုက္၊ ေအးရာေအးေၾကာင္းေန၊ အေအးပါတ္ေအာင္မေနနဲ႔ ..လူ႔ျပည္မွာ အၾကာၾကီးေနသြားစမ္းပါအံုးအဘ” လုိ႔ က်ေနာ္ ေျပာတာေလးေတာ့ နားေထာင္ေစခ်င္သည္။
မူရင္းလင့္က ဒီမွာပါ။
No comments:
Post a Comment
မိမိတို႔၏အျမင္မ်ားကို လြတ္လပ္ပြင့္လင္းစြာေရးသားႏိုင္ပါသည္။
ဘမ္းမည္မဟုတ္ပါ။