ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဖားတပိုင္းငါးတပိုင္းေခါင္းေဆာင္ေတြက ဒီမိုကေရစီစနစ္ဆီ ေျခလွမ္းေတြလွမ္းေနၿပီ၊ အေျပာင္းအလဲ ေတြ လုပ္ေနၿပီဆိုၿပီး လူျမင္သူျမင္ အကြက္ဆန္းေလးေတြ ကျပေနသလို စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဆီ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ မလွည့္ ဘူး၊ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းတာမ်ဳိး မလုပ္ေတာ့ဘူးလို႔လဲ ထပ္ခါထပ္ခါ ကတိေပးသလိုလို အာမခံသလိုလို အေမရိကန္ ၾကားေအာင္ ေျပာေနပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ လက္ရွိအေနအထားဟာ ၁၉၆၂-၁၉၇၄ ကာလ နဲ႔ ၁၉၈၈-၂၀၁၀ ကာလလို ေျပာင္အတိအလင္း စစ္အာ ဏာရွင္စနစ္မ်ဳိး မဟုတ္ေပမဲ့ ၁၉၇၄-၁၉၈၈ ကာလလို ေခါင္းၿမီးျခဳံစစ္အာဏာရွင္စနစ္ျဖစ္ေနၿပီး လူမျမင္သူမျမင္ေနရာ ေတြမွာ ဘာမွမေျပာင္းလဲတာ ျမန္မာျပည္သူလူထုက သိေနပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေအာက္ေျခက အလုပ္သမား လယ္ သမား ေက်ာင္းသား ေတာႀကိဳအံုၾကားတိုင္းရင္းသားဘဝေတြ အေျပာင္းအလဲမရွိတာထက္ ပိုအဓိကက်တာက ၁၉၆၂ ခုကေန ဒီကေန႔အထိ ျမန္မာသမိုင္းေၾကာင္းကို ႀကီးစိုးထားတဲ့ တပ္မေတာ္ရဲ႕အျမင္သေဘာထားေတြ၊ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းလည္ပတ္မႈစနစ္ေတြ မေျပာင္းလဲတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေျခခံဥပေဒတခုတည္းကို ျပင္ဆင္လိုက္႐ံုနဲ႔ မၿပီးဘဲ တပ္မေတာ္ကိုပါ တပါတည္းေျပာင္းလဲျပင္ဆင္လိုက္မွ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္မလွည့္ဖို႔ အာမခံခ်က္ရွိမွာျဖစ္ ပါတယ္။
ဗမာျပည္ရဲ႕ အဓိကျပႆနာဟာ ဒီမိုကေရစီျပႆနာျဖစ္တယ္၊ တုိင္းရင္းသားျပႆနာျဖစ္တယ္၊ အေျခခံဥပေဒျပႆ နာျဖစ္တယ္ စသျဖင့္ ကိုယ္သန္ရာ႐ႈေဒါင့္ကေန ေျပာေနၾကေပမဲ့ ဒီကေန႔ကာလမွာ အခ်ဳပ္ကေတာ့ စစ္တပ္ျပႆနာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္တပ္ကိုယ္၌က ဒီမိုကေရစီဆန္႔က်င္ေရး၊ တုိင္းရင္းသားကၽြန္ျပဳေရး၊ လူမႈ-စီးပြား လက္ဝါးႀကီးအုပ္ ေရးေတြ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး အ႐ိုးစြဲေနသေရြ႕ ဒီမိုကေရစီအေရး၊ တိုင္းရင္းသားအေရး၊ ဥပေဒအေရးေတြအားလံုး တႏြယ္ငင္တစင္ပါ ေဖာက္ျပန္ေမွာက္မွားကုန္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗိုလ္သန္းေရႊ-ဗိုလ္ေမာင္ေအး ျဖစ္ေစ၊ ဗိုလ္တင္ေအာင္ျမင့္ဦး၊ ဗိုလ္ေအာင္ေသာင္း၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ဆန္းျဖစ္ေစ၊ ဗိုလ္သိန္း စိန္၊ ဗိုလ္ေရႊမန္း၊ ဗိုလ္မင္းေအာင္လႈိင္ျဖစ္ေစ ကမၻာေပၚမွာမရွိေတာ့႐ံုနဲ႔လဲ မလံုေလာက္ပါဘူး။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားက တည္းကစ ၿပီး ပံုစံသြင္းခဲ့တဲ့ အေတြးအျမင္ အမူအက်င့္ စနစ္ဇယားအားလံုးကို စစ္တပ္တခုလံုးထဲက ခဝါခ်ပစ္ဖို႔ လိုေနပါတယ္။ ဘားတိုက္ျပန္သြား႐ံုနဲ႔ မၿပီးဘဲ စစ္တပ္တခုလံုးကိုေျပာင္းလဲပစ္မွ က်န္တဲ့တႏိုင္ငံလံုးမွာ အေျပာင္းအလဲေတြ အႏွစ္သာရ ရွိရွိ ေနာက္ျပန္မလွည့္စတမ္း ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။
ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ညာလက္႐ံုး ဘယ္လက္႐ံုးေတြျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္လက္်ာ၊ ဗိုလ္ေဇယ်၊ ဗိုလ္ ရဲထြဋ္၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ တို႔ကို တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ပထုတ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ စစ္လက္ဝါးႀကီးအုပ္ဝါဒကို ဗိုလ္ေနဝင္း၊ ဗိုလ္ ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး၊ ဗိုလ္တင္ေဖတို႔က တစတစသြတ္သြင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ခံယူခ်က္နဲ႔ လံုးဝကြဲလြဲၿပီး တိုင္းျပည့္ကယ္တင္ရွင္ဝါဒမ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ အိမ္ႀကီးေပၚအိမ္ငယ္ေဆာက္ေရးကို စ,စဥ္းစား စ,ေျခလွမ္းလာခဲ့ပါ ေတာ့တယ္။
ျမန္မာစစ္တပ္ဟာ ၁၉၅၂ ခု တပ္မႉးညီလာခံကတည္းက နယ္ဖက္ကိစၥေတြျဖစ္တဲ့ စီးပြားေရး၊ ဘဝသစ္ဖန္တီးေရး၊ ေက်း လက္ႀကီးပြားေရး၊ ေဒသႏၱရအုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ လယ္ယာေျမႏိုင္ငံပိုင္ျပဳလုပ္ေရး စတာေတြကို ဝင္စြက္ဖက္ဖို႔ ေျခလွမ္းလာပါ တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၅၄ စက္တင္ဘာ ေမၿမိဳ႕တပ္မႉးညီလာခံမွာ ဒီမိုကေရစီအစိုးရလက္ေအာက္ အမႈထမ္းေနရက္နဲ႔ သီးသန္႔ တပ္မေတာ္ဝါဒသေဘာတရားထားဖို႔ စ,ေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၅ ခု ေအာက္တိုဘာလမွာ ေရတပ္နဲ႔ေလတပ္ကို ၾကည္း တပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ေအာက္ စသြတ္သြင္းၿပီး လက္နက္ကိုင္တပ္အားလံုးကို တလက္ကိုင္စနစ္ စ,က်င့္သံုးခဲ့ပါတယ္။ ၾကည္း တပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ကို ၾကည္း-ေရ-ေလ တပ္မေတာ္တခုလံုးရဲ႕ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္အျဖစ္ ထာဝရသတ္မွတ္ လိုက္ပါေတာ့ တယ္။
တပ္မေတာ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္း မဟုတ္ပါဘဲလ်က္ တပ္မေတာ္ဝါဒသေဘာတရား ideology ေဖာ္ထုတ္ေရး အဆို ျပဳခ်က္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက ၁၉၅၆ ခု မိတၳီလာ တပ္မႉးညီလာခံမွာ တရားဝင္တင္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ စစ္တပ္ရဲ႕ အခန္း က႑ကို စိတ္ႀကိဳက္ခ်ဲ႕ကား ေျမႇာက္ပင့္ဖို႔ ဒီႏွစ္ထဲမွာဘဲ ဆုိက္ကိုဌာနဖြင့္ခဲ့ၿပီး ျပည္သူလူထုထဲ၊ အထူးသျဖင့္ စစ္တပ္ထဲ မွာ စစ္တပ္သည္အႀကီးျမတ္ဆံုး ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚနဲ႔လုပ္ဟန္ စ,သေႏၶတည္ ေစခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၅၇ စက္ တင္ဘာ တပ္ မႉးညီလာခံအၿပီး ေအာက္တိုဘာလမွာ တပ္မေတာ္စိတ္ဓာတ္စစ္ဆင္ေရးၫႊန္ၾကားေရးမႉး႐ံုး (ဆိုက္ကို ဌာန) က ခ်စ္လႈိင္ နဲ႔ ေစာဦး တို႔ရဲ႕ နာမ႐ူပဝါဒကို ျမဝတီမဂၢဇင္းမွာ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ဝါဒျဖန္႔လာခဲ့ပါတယ္ (၁၉၆၂ -၁၉၈၈ မဆလ ဝါဒ ရဲ႕ေရွ႕ေျပး ျဖစ္ပါတယ္)။
အလုပ္သမား-လယ္သမား-ေက်ာင္းသား-သံဃာတိုက္ပြဲေတြေပၚတဲ့အခါ တပ္မေတာ္ရဲ႕အဓိကတာဝန္က တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးသည္ပထမ၊ ဒီမိုကေရစီေရးသည္ဒုတိယ ဆိုၿပီး ဒီမိုကေရစီကိုလဲပစ္ပယ္၊ ရဲအလုပ္ကိုလဲဝင္႐ႈပ္ လက္ဝါးႀကီး အုပ္ ခဲ့သလို တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ အၾကမ္းမဖက္/လက္နက္ကိုင္ ဖက္ဒရယ္လႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ အခ်ဳပ္ အျခာ အာဏာ တည္တံ့ခိုင္ျမဲေရးသည္ပထမ၊ ဒီမိုကေရစီေရးသည္ဒုတိယ ဆိုၿပီး အာဏာကိုလက္ဝါးႀကီးအုပ္ဖို႔ လုပ္လာခဲ့ပါ တယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ “ဒီမိုကေရစီေရးသည္ပထမ”လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မခံယူခဲ့တာဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၅၈ ခု ဇြန္လမွာ သန္႔ရွင္းဖဆပလအစိုးရ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ သင္ပုန္းေခ် လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ဥပေဒ ျပ႒ာန္းေရး၊ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔မ်ား ဥပေဒတြင္းတရားဝင္ရပ္တည္ႏိုင္ေရးတို႔ကို ကတိေပးကမ္းလွမ္းၿပီး ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးဖို႔လုပ္လာတဲ့အခါ ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔ အင္အားႀကီး လူရာဝင္လာတဲ့ စစ္တပ္ဟာ မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးျဖစ္ ၿပီး အာဏာသိမ္းဖို႔ စတင္ၾကံစည္ လႈပ္ရွားလာခဲ့ပါတယ္။
၁၉၅၈ စက္တင္ဘာ မိတၳီလာ တပ္မႉးညီလာခံမွာ တပ္မေတာ္ဝါဒသေဘာထား ထုတ္ျပန္ခဲ့ၿပီး ဒီလထဲမွာဘဲ အိမ္ေစာင့္ အစိုးရ နာမယ္ခံ ပထမအႀကိမ္အာဏာသိမ္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုအာဏာသိမ္းထားတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ၁၉၅၉ တပ္မ ေတာ္အက္ဥပေဒကိုလဲ ျပ႒ာန္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီဥပေဒေၾကာင့္ တပ္မေတာ္ဟာ ႏိုင္ငံထဲမွာ ငါ့မင္းငါ့ခ်င္းျဖစ္သြားၿပီး ၾကည္း တပ္ဦးစီးခ်ဳပ္တေယာက္တည္းရဲ႕ အမိန္႔ကိုသာ နာခံရေတာ့တဲ့အေျခအေန ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဆိုက္ကိုဌာနကလဲ အိမ္ ေစာင့္အစိုးရလက္ထက္မွာ တပ္မေတာ္ကသာ တိုင္းျပည္အတြက္ အက်ဳိးျပဳႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေတာ္ေၾကာင္းေကာင္း ေၾကာင္းေတြ နင္းကန္ဝါဒျဖန္႔ေပးခဲ့ပါတယ္။
စစ္တပ္ဆိုက္ကိုဌာနဟာ ဗကပ၊ အလံနီ၊ ေကအဲန္ယူတို႔ရဲ႕ ဆိုးသြမ္းမႈဆိုတာေတြကို (ဥပမာ- ျဖဴးတိုက္ပြဲ၊ ရထားဗံုး ခြဲမႈ၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေတြကို တ႐ုတ္ျဖဴဆီမွာ လက္နက္နဲ႔လဲမႈ) ပံုႀကီးခ်ဲ႕ သို႔မဟုတ္ လုပ္ဇာတ္ဖန္တီး ထပ္တလဲ လဲဝါ ဒျဖန္႔ၿပီး ရခိုင္၊ တနသၤာရီ၊ ကရင္၊ ကရင္နီ နဲ႔ ရွမ္းျပည္နယ္ေတြမွာ စစ္တပ္ရဲ႕ လူသတ္မႈေတြ၊ လူ႔အခြင့္အေရး ေဖာက္ ဖ်က္မႈေတြ (ဥပမာ- လယ္ေဝး၊ ေတာပန္းဇင္၊ ပုေလာ၊ ျမလဲ၊ လြိဳင္လင္) ကို ဖံုးအုပ္ေဖ်ာက္ဖ်က္တာ လုပ္ေပးႏိုင္လို႔ ကြန္ ျမဴနစ္နဲ႔ တိုင္းရင္းသားသူပုန္ေတြကို လူဆိုးလူ႐ိုင္းေတြ၊ အၾကမ္းဖက္သမားေတြ၊ ျပည္ေထာင္စုၿဖိဳခြဲသူေတြ၊ စစ္တပ္ကို ေတာ့ တကယ့္မ်ဳိးခ်စ္ သူေတာ္ေကာင္း သူရဲေကာင္းေတြအျဖစ္ တပ္ထဲမွာေရာ၊ ျပည္သူလူထုထဲမွာပါ သ႐ုပ္ဖ်က္ ပံုရိပ္ ဖန္တီး စြဲမွတ္ေစခဲ့ပါတယ္။
၁၉၆၂ ခု စစ္အာဏာသိမ္းပြဲဟာ တိုင္းရင္းသားေတြ ခြဲထြက္မယ္ဆိုတဲ့ ဖက္ဒရယ္အေရး အသံလႊင့္႐ံုေဆြးေႏြးပြဲ အ ေၾကာင္းျပခဲ့ေပမဲ့ ၁၉၆၁ ခု ႏိုဝင္ဘာေလာက္ကတည္းက စီစဥ္ခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း အာဏာသိမ္းစစ္ေကာင္စီဝင္ ဗိုလ္မႉး ခ်ဳပ္ေအာင္ႀကီး နဲ႔ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္တင္ေဖတို႔က ထုတ္ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။ အိမ္ႀကီးေပၚအိမ္ငယ္ေဆာက္ရာကေန ေနာက္ဆံုး ေတာ့ အိမ္ႀကီးကိုလံုးလံုးဖ်က္ခ်ပစ္လုိက္ၿပီး ပံုမက်ပန္းမက်အိမ္ငယ္က မင္းမူလိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အာဏာသိမ္းတဲ့အေၾကာင္းတရားေတြထဲမွာ ဦးႏုရဲ႕ပထစအစိုးရဟာ တမ်ဳိးသားလံုးစစ္မႈထမ္းဥပေဒ ျပ႒ာန္းဖို႔ စဥ္းစားအားထုတ္လာတဲ့အတြက္ တပ္တြင္းလက္ဝါးႀကီးအုပ္အာဏာ ေလ်ာ့ပါးထိခုိက္သြားမွာစိုးတာလဲ တ ေၾကာင္းပါပါတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႕ အာဏာသိမ္းစစ္အစိုးရလက္ထက္ ၁၉၆၉ တပ္မႉးညီလာခံမွာလဲ အဲ့ဒီအခ်ိန္တံုးက လုပ္စားေနတဲ့ “ဆိုရွယ္လစ္” မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ကိုက္ညီရေအာင္ တမ်ဳိးသားလံုးစစ္မႈထမ္းဥပေဒထုတ္ဖို႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ေပမဲ့ စစ္ အုပ္စုရဲ႕ အထူးအခြင့္အေရးေတြ ထိခိုက္ဆံုး႐ႈံုးမွာစိုးလို႔ ဒီကိစၥကို ေခ်ာင္ထုိးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ၁၉၆၉ ခုေနာက္ပိုင္းမွာ တပ္မႉးညီလာခံကိုလဲ တခါမွမေခၚေတာ့ဘဲ ၁၉၈၈ ဒီဘက္ပိုင္းက်မွ ေလးလပတ္အစည္းအေဝးဆိုၿပီး တႏွစ္ သံုးခါ တပ္မႉး ေတြကို အစည္းအေဝးေခၚ ကြပ္ညႇပ္ေနပါတယ္။
ျပည္တြင္းစစ္ကိုအမွီျပဳၿပီး အင္အားႀကီးထြား ၾသဇာျမင့္မားလာတဲ့စစ္တပ္ဟာ သူ႔ၾသဇာအာဏာကို ခြဲေပးရမယ့္ ဖက္ဒ ရယ္စနစ္၊ ဒီမိုကေရစီစနစ္ နဲ႔ လူတိုင္းစစ္မႈထမ္းစနစ္တို႔ကို မလိုလားခဲ့တာ သဘာဝပါဘဲ။ ပထမအာဏာသိမ္းပြဲ သို႔မဟုတ္ အိမ္ေစာင့္အစိုးရလက္ထက္ကစၿပီး စစ္ဗိုလ္ေတြကို အထူးအရာရွိေတြအျဖစ္ အရပ္ဖက္ အစိုးရဌာနေတြမွာသြင္း အရပ္သားဝန္ထမ္းေတြအေပၚ လႊမ္းမိုးဗိုလ္က်တာေတြ စလာခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၂ အာဏာသိမ္းပြဲ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီလုပ္ရပ္ဟာပိုဆုိးလာၿပီး ေနရာတကာမွာ အခြင့္ထူးခံစစ္ဗိုလ္ေတြႀကီးစိုးခ်ယ္လွယ္တာ ျဖစ္လာသလို ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္ခင္ေလးမွာလဲ စစ္ဗိုလ္ေတြကို ဌာနဆိုင္ရာေတြနဲ႔ ေထြ/အုုပ္ေတြထဲ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ ထည့္သြင္း ႀကဳိတင္ေနရာခ်ခဲ့ပါတယ္။ တပ္ခ်ဳပ္သန္းေရႊရဲ႕အစီအစဥ္ေအာက္မွာ ဝန္ႀကီးေတြအပါအဝင္ အရပ္ဝတ္လဲ လိုက္တဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြဟာ တပ္တြင္းထံုးတမ္းစဥ္လာသတ္မွတ္ခ်က္အရ အရပ္ဘက္ေျပာင္းၿပီး ေလးလအထိ ယူနီေဖာင္း ဆက္ဝတ္ခြင့္ေတာင္ မရေတာ့ဘဲ အရပ္ဝတ္တမ်ဳိးဘဲ မဝတ္မေနရဝတ္ရပါတယ္။ အရည္အခ်င္းညံ့ဖ်င္းၿပီး သက္ဆိုင္ရာပညာရပ္ ကၽြမ္းက်င္မႈမရွိတဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႕ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ လႊမ္းမိုးခ်ယ္လွယ္မႈ ေအာက္မွာ တိုင္းျပည္ဟာ ဖြတ္တက္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ စစ္အလႊာအတြက္ အခြင့္ထူးခံပညာေရး က်န္းမာေရးစနစ္ ေတြလဲ ေပၚထြန္းလာၿပီး သာမန္ျပည္သူေတြအတြက္ ပညာေရး က်န္းမာေရးေတြ ႁခြတ္ျခံဳက်ပ်က္စီးသြားခဲ့ပါတယ္။
စစ္တပ္ဟာ နယ္ဖက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးထဲ အတင္းဝင္ေနရာယူ လက္ဝါးႀကီးအုပ္သလို စီးပြားေရးနယ္ပယ္မွာလဲ MBA ဘြဲ႔ရ တေယာက္မွမပါတဲ့ ဦးပိုင္နဲ႔ MEC တို႔ဟာ ေစ်းကြက္အေျခမခံဘဲ အာဏာကိုအေျခခံၿပီး တမိိုးလံုးေဖ်ာက္ဆိပ္ လက္ဝါး ႀကီးအုပ္ထားပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိသားစုေတြ ရွယ္ယာပါတဲ့ လက္ေဝခံ မသူေတာ္ဂိုဏ္းဝင္ စီးပြားေရးသမားႀကီးေတြကလဲ သာမန္ျပည္သူေတြ ဘယ္လိုမွမတိုးႏိုင္ေအာင္ ႏိုင္ငံဓနဥစၥာေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ခ်ယ္လွယ္ေနပါတယ္။
၁၉၉၈ ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးသန္းေရႊနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ေအာင္ျမင့္တို႔က တပ္မေတာ္မွာ အစဥ္အလာမရွိဖူးတဲ့ စည္းေကာ္ (စည္း႐ံုးေရးေကာ္မတီ) ကိုထူေထာင္ၿပီး တပ္မေတာ္သားေတြနဲ႔ မိသားစုေတြအားလံုးရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝေတြကို အႂကြင္းမဲ့ ခ်ဳပ္ကိုင္လိုက္ပါတယ္။ (မဆလေခတ္တံုးက တပ္မေတာ္ပါတီစည္း႐ံုးေရးေကာ္မတီေတြကေတာ့ ပါတီလိုင္းကိုပဲ သြတ္ သြင္းခဲ့ပါတယ္။) အတိုက္အခံေတြ၊ တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ဆံုး႐ႈံးေအာင္ လုပ္ေနသူေတြ၊ ျပည္ေထာင္စုၿပိဳကြဲေအာင္လုပ္ေနသူေတြ၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္မရွိသူေတြ၊ တိုင္းျပည္မတည္မၿငိမ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ ေနသူေတြအျဖစ္ တပ္ကို သတင္းအမွားေပးတဲ့နည္း misinformation/disinformation နဲ႔ ရန္သူအဝိုင္းခံစိတ္ေနစိတ္ထား သက္ေရာက္ စိုးရိမ္ေခ်ာက္ျခားေနေအာင္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေကာက္ေကာက္က်စ္က်စ္ လုပ္ထားခဲ့ပါတယ္။
၁၉၅၀ ခုႏွစ္မ်ားအလယ္ပိုင္းေလာက္ကစၿပီး စစ္တပ္ကို ပံုစံသြင္းခဲ့တဲ့အတြက္ ဒီကေန႔ တစညျဖစ္ေစ၊ ေထာက္လွမ္း ေရး ခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခင္ၫြန္႔ျဖစ္ေစ စစ္လက္ဝါးႀကီးအုပ္ရည္ရြယ္ခ်က္အတြက္ဘဲ သသဏၭာန္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ လံုးပမ္းခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူမွ ဒီမိုကေရစီစနစ္တို႔၊ ႏိုင္ငံတကာကစံထားတဲ့ အရပ္သားအုပ္ခ်ဳပ္ေရးစစ္စစ္တို႔ကို စိတ္ကူးတာ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပ မဲ့ အိမ္ႀကီးေပၚအိမ္ငယ္ေဆာက္တဲ့အေတြးအေခၚကေန က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ဂိုဏ္းဂဏဝါဒ၊ အစြန္းေရာက္ မဟာဝါဒေတြ မလြဲ မေသြေပါက္ဖြားေစတဲ့အတြက္ လက္ရွိဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြထက္ စစ္ေရးစစ္ရာမွာ အပံုႀကီးသာတဲ့ ဗိုလ္ထြန္းရီ၊ ဗိုလ္သန္းတင္၊ ဗိုလ္တင့္ေဆြတို႔ဦးစီးတဲ့ တစည ကိုေတာင္ ေနရာမေပးႏိုင္ေအာင္ သန္းေရႊ-သိန္းစိန္စစ္အုပ္စု က မစၦရိယစိတ္မ်ားလွပါ တယ္။
ေရရွည္စနစ္တက်ပံုစံသြင္းဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရတဲ့ စစ္တပ္ဟာ အေရအတြက္ အရည္အေသြး အရည္အခ်င္းေတြ က်ဆင္းလာ တာ မဖံုးႏိုင္မဖိႏိုင္ ေပၚထြက္လာၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၁၁ ခု ေအာက္တုိဘာ ၂၅ ရက္ ဗန္းေမာ္ခ႐ုိင္တြင္းက တိုက္ပြဲမွာ လက္ေအာက္ငယ္သားေတြ အသက္ဆံုးမွာကိုငဲ့ကြက္ၿပီး အမိန္႔မရဘဲ စစ္ေျမျပင္ကဆုတ္ခြာခဲ့တဲ့အတြက္ စကခ-၂၁ လက္ေအာက္ခံ ခလရ ၄၇ တပ္ရင္းမႉး ဗိုလ္မႉးညီညီေအာင္ (ေတဇ အပတ္စဥ္ ၂၅) ေထာင္ဒဏ္ ၂၅ ႏွစ္၊ ဗိုလ္ႀကီးၿဖိဳးေဝ ေအာင္ ေထာင္ဒဏ္ ႏွစ္ ၂၀၊ အျခားအဆင့္ ၁၂ ဦး ေထာင္ဒဏ္ ၁၅ ႏွစ္ အျပစ္ေပးခံခဲ့ရပါတယ္။ တပ္မ ၈၈ ရဲ႕ ခမရ ၃၁၇ ကအရာရွိေတြလဲ ဒီဇင္ဘာ ၁၀ ရက္ေန႔ ခိုင္ဘန္တိုက္ပြဲမွာ အႀကီးအက်ယ္စစ္႐ႈံးျခင္းျပစ္မႈနဲ႔ စစ္ခံု႐ံုးတင္ခံရပါတယ္။
ေအာက္တိုဘာ-ႏိုဝင္ဘာထဲမွာ မပခ လက္ေအာက္ခံ ခလရ ၂၁၊ ခလရ ၃၇၊ ခလရ ၅၈၊ ခလရ ၂၆၀၊ ခမရ ၄၃၇ နဲ႔ တ ျခားတပ္ရင္း ၂ ရင္းက တပ္ရင္းမႉးေတြလဲ ထုတ္ခံရ သို႔မဟုတ္ ရာထူးခ်ခံရပါတယ္။ စကခ-၂၁ လက္ေအာက္ခံ ခမရ ၄၃၈ တပ္ရင္းမႉး နဲ႔ ဒကစ(တႏိုင္း) လက္ေအာက္ခံ ခလရ ၂၉၇ တပ္ရင္းမႉးတို႔ကေတာ့ တိုက္ပြဲမွာ က်ဆံုးခဲ့ပါတယ္။
စစ္ရပ္စဲဖို႔ေျပာတဲ့ သမတအမိန္႔ကို တပ္ကမနာခံတာမဟုတ္ဘဲ ယူနီေဖာင္းခၽြတ္ေတြက ဘယ္လိုေျပာ၊ ယူနီေဖာင္း ဝတ္ ေတြက ဘယ္လိုလုပ္ဆိုၿပီး တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးသန္းေရႊ ဇာတ္ၫႊန္းဆြဲ စီစဥ္ၫႊန္ၾကား ဇာတ္တိုက္ခဲ့ေပမဲ့ မထင္တာေတြက ျဖစ္ လာလို႔ ၾကံ႕ဖြတ္စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရွက္ရမ္းရမ္း ႐ႈံးမဲမဲေနတာလဲ ေတြ႔ရသလို ေပါက္ကြဲလုဆဲ ေအာက္ေျခတပ္ေတြ ေၾကာင့္ တနပ္စားၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတြ ဒေရာေသာပါးလုိက္လုပ္ေနတာလဲ ေတြ႔ရပါတယ္။
အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးနဲ႔ ခြဲမရတဲ့ တပ္မေတာ္ျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ တလက္ကိုင္စနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရး၊ တပ္ မေတာ္သားအခြင့္အေရး အျပည့္အဝေပးေရး နဲ႔ တပ္မေတာ္သားသမဂၢ ဖြဲ႔စည္းေရး၊ ပုဒ္မ ၆၅ နဲ႔တကြ တပ္မေတာ္ အက္ ဥပေဒထဲက မူမမွန္တဲ့အပိုင္းေတြကို ဒီမိုကေရစီနည္းက်က် ျပန္လည္သံုးသပ္ျပင္ဆင္ေရး သို႔မဟုတ္ တပ္မေတာ္ အက္ ဥပေဒ နည္းဥပေဒေတြ အသစ္ျပန္ဆြဲေရး၊ ဦးပိုင္ နဲ႔ မသူေတာ္စီးပြားေရးဖ်က္သိမ္းေရး၊ အစိုးရဌာနေတြထဲက မိုးက်ေရႊ ကိုယ္မ်ား ဖယ္ရွားေရး၊ ေရးခ်ဳပ္ ေထာက္ခ်ဳပ္ ထုတ္ခ်ဳပ္ က်င့္ခ်ဳပ္ စရခခ်ဳပ္ စစ္ေဆးေရးခ်ဳပ္ေတြကို ၾကည္းတပ္လက္ဝါး ႀကီးအုပ္မႈ တပ္ခ်ဳပ္လက္ဝါးႀကီးအုပ္မႈပယ္ဖ်က္ေရး၊ ကကဝယ္ကို ပညာရွင္ေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္ရာလက္႐ံုး ေတြဦးစီးေရး၊ ဦးစီးခ်ဳပ္ေတြကို ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြက ထိန္းခ်ဳပ္ေရး စတာေတြလုပ္ဖို႔ အေရးတႀကီး လိုလာပါၿပီ။ ဘယ္သူလုပ္ လုပ္ မလုပ္လုပ္ ေသာက္ေသာက္လဲအေသခံေနရ၊ စက္နဲ႔လွည့္ထုတ္သလို ဒုကၡိတျဖစ္ေနရ၊ မိသားစုေတြ ေနာက္တန္း မွာ စားရမဲ့ေသာက္ရမဲ့ဘဝျဖစ္ေနရတဲ့ ေအာက္ေျခတပ္မႉးတပ္သားေတြကေတာ့ စစ္မွန္တဲ့ တပ္မေတာ္အက်ဳိးစီးပြား၊ ႏိုင္ငံ့အက်ဳိးစီးပြားကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ တာစူေနပါၿပီ။
ကေလာမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို တပ္မ ၅၅ ရဲေဘာ္ေတြ ယူနီေဖာင္းဝတ္ၿပီး ေျပာင္ထြက္ႀကိဳခဲ့တာ အကင္းပဲ ရွိပါ ေသးတယ္။
မူရင္းလင့္က ဒီမွာပါ။
No comments:
Post a Comment
မိမိတို႔၏အျမင္မ်ားကို လြတ္လပ္ပြင့္လင္းစြာေရးသားႏိုင္ပါသည္။
ဘမ္းမည္မဟုတ္ပါ။