ဘဂၤါလီေတြ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္မေပးတာ ဥပေဒအရ ရာႏႈန္းျပည့္မွန္ပါတယ္

ဘဂၤါလီေတြဟာ ျမန္မာတိုင္းရင္းသား တစ္မ်ဳိး မဟုတ္ သလို အရင္ကလည္း ျမန္မာတိုင္းရင္သား တစ္မ်ဳိး မဟုတ္တာကို ဥပေဒအရ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏိုင္ ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ ဟိုးႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ၎တို႔ဟာ ရခိုင္ျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း အထူးသျဖင့္ ေမာင္ေတာ နဲ႔ ဘူးသီးေတာင္မွာ တရားမ၀င္ အေျခခ်လာခဲ့ၾက ပါတယ္။

အဲဒီလို ရခုိင္ျပည္နယ္အတြင္းကို သူတို႔ေတြ ခိုး၀င္ ေနထိုင္ေနတာကို တားဆီးဖို႔အတြက္ ျမန္မာ အစိုးရက အမိန္႔ခ်လိုက္တဲ့အခါမွာ မြတ္စလင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ႏိုင္ငံဘက္ကို ထြက္ေျပး သြားခဲ့ၾက ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကဆိုရင္ ျမန္မာအစိုးရနဲ႔ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္အစိုးရၾကားမွာ ေဆြးေႏြးမႈေတြ မေရမတြက္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ကုလသမဂၢဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီး႐ံုး UNHCR ရဲ႕ အစီအစဥ္ တစ္ခုအရ ျမန္မာအစိုးရ ေၾကာင့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ႏိုင္ငံဘက္ ထြက္ေျပးသြားတဲ့ သူတခ်ဳိ႕ကို ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျပန္လည္ေနရာခ် ထားေပးခဲ့ ပါတယ္။

သူတို႔ေတြ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ခိုး၀င္ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြမွာ သူတို႔ကို ေနရာျပန္ခ်ထား ေပးခဲ့ပါ တယ္။

လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးနဲ႔ အမ်ဳိးသား မွတ္ပံုတင္ေရးဦးစီးဌာနက မြတ္စလင္ေတြအဆင္ေျပေစဖုိ႔အတြက္ သူတို႔ကို ယာယီေနထိုင္ ခြင့္ထုတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ယာယီေနထိုင္ခြင့္ကို UNHCR နဲ႔ တျခား အင္န္ဂ်ီအိုေတြက စီစဥ္ေပးခဲ့ၿပီး အဲဒီမြတ္စလင္ေတြဟာ အခုအခ်ိန္အထိ ဒီမွာေနထိုင္ခြင့္ရွိဆဲပါ။

ဖ်က္သိမ္းလိုက္ၿပီျဖစ္တဲ့ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈ အက္ဥပေဒကို အစားထိုးက်င့္သံုးထားတဲ့ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ႏိုင္ငံသားဥပေဒအရ ေနထိုင္ခြင့္လက္မွတ္မရွိတဲ့သူ ဘယ္သူမဆို ျမန္မာႏိုင္ငံသား မဟုတ္ပါဘူး။

ဒီဥပေဒရဲ႕ ပုဒ္မ ၃ အရ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းမွာ ၁၈၂၃ ခုႏွစ္ မတိုင္ခင္ကတည္းက အေျခခ်ေနထိုင္ခဲ့ တဲ့ လူမ်ဳိးစု ေတြသာလွ်င္ အလုိအေလ်ာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ရွိပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား မိဘႏွစ္ပါးက ဖြားျမင္တဲ့ မည္သူ႔ကို မဆို ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ သတ္မွတ္တယ္ လုိ႔လည္း ပုဒ္မ ၅ မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

ဒီဥပေဒမွာ အက်ဳံး၀င္တဲ့ကာလအတြင္းမွာ ပါ၀င္တဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြဟာလည္း ႏိုင္ငံသားေတြ ျဖစ္ပါ တယ္။

ဒီဥပေဒရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲက႑ အပိုင္း ၇ မွာလည္း ႏိုင္ငံသား၊ ဧည့္ႏိုင္ငံသားနဲ႔ ႏိုင္ငံသား ျပဳခြင့္ ရသူ အျဖစ္ ေလွ်ာက္ထားႏိုင္ပံုေတြကိုလည္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

အဲဒီဥပေဒအရ လူတစ္ဦး ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈ၊ ဧည့္ႏုိင္ငံသားျဖစ္မႈ ဒါမွမဟုတ္ ႏုိင္ငံသားျပဳခြင့္ရသူျဖစ္မႈ နဲ႔ စပ္လ်ဥ္းၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မွတ္ေပးဖို႔အတြက္ ဥပေဒအရ ဗဟိုအဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ကို လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာ ေပးထားပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းမွာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္မတိုင္ခင္ ကေလးေတြနဲ႔အတူ ေျခခ်ေနထုိင္ခဲ့ သူေတြ ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံေရာက္မွ ေမြးဖြားသူေတြဟာ ခိုင္မာၿပီး ျပည့္စံုလံုေလာက္တဲ့ သက္ေသ အေထာက္အထားေတြျပၿပီး ႏုိင္ငံသားျပဳခြင့္ ေလွ်ာက္ထားႏိုင္ပါတယ္။

ဘဂၤါလီကိစၥကေတာ့ ၁၉၄၈ ဥပေဒအရ ေရာ ၁၉၈၂ ဥပေဒအရပါ မကိုက္ညီတာကို အထင္အရွား ေတြ႕ရ ပါတယ္။

ဒါက သူတို႔ေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္လာခြင့္ မရွိတဲ့ အဓိကအခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၀၁ ခုႏွစ္မွာ ေရွ႕ေနခ်ဳပ္႐ံုးကေန အၿငိမ္းစားယူၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ရခိုင္ျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္း မွာ ျပန္လည္လက္ခံေရးလုပ္ငန္းေတြကို စီမံခန္႔ခြဲ ႀကီးၾကပ္ေပးရတဲ့ UNHCR၊ လူ၀င္မႈ ႀကီးၾကပ္ေရး နဲ႔ အမ်ဳိးသားမွတ္ပံုတင္ေရး ဦးစီးဌာနစီမံကိန္းရဲ႕ စီမံခ်က္မန္ေနဂ်ာ အျဖစ္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ ခဲ့ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အဲဒီမြတ္စလင္ေတြ ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္အေတာ္ေလး သိထားခဲ့တာပါ။

သူတို႔ေတြဟာ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက တရား၀င္ အေထာက္အထား တစ္ခုမွ မရွိဘဲ ရခိုင္ ျပည္နယ္ ေျမာက္ပိုင္းမွာ ၀င္ေရာက္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကတာပါ။

ဒါေၾကာင့္ အစိုးရက သူတို႔ကို ႏိုင္ငံသားအျဖစ္သတ္မွတ္ဖို႔ မစဥ္းစားတာဟာ ဥပေဒအရ ရာႏႈန္းျပည့္ မွန္ပါ တယ္။

(ဦးညီညီသည္ ႏိုင္ငံတကာ ဥပေဒအၾကံေပး တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ေရွ႕ေနခ်ဳပ္႐ံုး၏ ၫႊန္ၾကားေရးမႉးေဟာင္း တစ္ဦး လည္း ျဖစ္သည္။)

သီရိမင္းထြန္း ဘာသာျပန္သည္။

Myanmar Times