တကယ္ကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ခ်င္ရင္ ေနာက္လိုက္မ်ားမ်ား ရွိဖို႔လိုတယ္။ ေနာက္လိုက္မရွိ ဘဲ ေခါင္းေဆာင္မျဖစ္နိုင္ပါဘူး။ မိမိအတြက္ ရန္ပံုေငြ ေထာက္ပံ႔ ထည့္၀င္ေပးမဲ့သူ ၊ မိမိအတြက္ အခိ်န္ ကုန္လူပင္ပန္းခံျပီး လိုက္ပါမဲဆြယ္ ေပးမည့္သူ၊ မိမိေကာင္း သတင္းမ်ားကိုေျပာျပီး ၀ါဒျဖန္႔ေပး မည့္သူ စသည္ျဖင့္ အသိုင္းအ၀န္းေကာင္းေကာင္း ရွိဖို႔လိုပါတယ္။ အလုပ္သေဘာနဲ႔ ေျပာရရင္ ေတာ့ေနာက္ လိုက္ေကာင္းေတြ လိုအပ္တယ္လို႔ ေျပာရမွာပါ။
သည္လိုဆိုရင္ ေနာက္လိုက္လုပ္သူဟာ ဘာေၾကာင့္သူမ်ားေနာက္လိုက္လုပ္သလဲ၊ တခ်ိဳ႕က ေခါင္းေဆာင္ကို ၾကည္ညိဳလို႕၊ ယံုၾကည္ အားထားလို႔၊ တခ်ိဳ႕က မိမိပါ၀င္ထားတဲ့ပါတီ အဖြ႔ဲအစည္းရဲ႕မူ ၀ါဒလမ္းစဥ္ကို နွစ္နွစ္ကာကာ ယံုၾကည္ျပီး ေအာင္ျမင္သည့္အထိ မိမိရဲ႕ကိုယ္စြမ္း ဥာဏ္စြမ္းျဖင့္ ပါ၀င္ဖို႔၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း အာဏာရဖို႔ အလားအလာ ရွိတဲ့ ပါတီမွာ ေစာေစာစီးစီး ေနရာ၀င္ယူ တန္းစီ ထားတာ မ်ိဳ႕ေပ့ါဗ်ာ။
နိုင္ငံေရးလုပ္ရတာေပ်ာ္ေနသူမ်ား
တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ဘ၀အဆက္ဆက္ကနိုင္ငံေရးအထံု ပါလာတာပဲေျပာရမလားမသိ။ နိုင္ငံေရးကို ၀ါသနာကိုပါတာ။နိုင္ငံေရးလုပ္ေန ရတာကိုေပ်ာ္ေနတယ္။ နိုင္ငံေရးလုပ္စရာမရွိေတာ့ရင္ ဟာတာ တာ ၾကီး ၊ ဘ၀ဟာအဓိပၸာယ္မရွိသလိုျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႔က်ေတာ့ အခြင့္အေရး ရလိုမႈေၾကာင့္ လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္ရမွလိုလည္း ရည္မွန္းခ်က္ မရွိဘူး၊ ပါတီစာရြက္ စာတမ္းေလးေတြ လိုက္ျပီး ေ၀ရတာ ၊ ပါတီလိုလား သူေတြက အေျခအေန ေမးျမန္းရင္ မေမာနိုင္ မပန္းနိုင္ ရွင္းလင္း ေဆြးေႏြးရတာ ကိုေက်နပ္ ေနတယ္၊ ပီတိျဖစ္ေနတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္လို ထင္ထင္၊ ဘယ္လိုျမင္ျမင္ မိမိ ဟာအေရး ၾကီးသူတစ္ေယာက္လို႔ယုံၾကည္ျပီး ပီတိကိုစားေနသူ မ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။
အတိုက္အခံ နိုင္ငံေရးသမား
ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းသားဘ၀ ပဲခူးျမိဳ႕မွာေနထုိင္စဥ္အတိုက္အခံ ပမညတ နိင္ငံေရးသမားတခ်ိဳ႕ ကိုေတြ႔ဖူးတယ္။ ပမညတ အမတ္ ဗိုလ္ဘေအာင္က ခ်မ္းသာတဲ့ မိသားစု ေနာက္ခံရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ရဲ႕ေျခရင္းအိမ္မွာ ေနထုိင္သူျဖစ္လို႔ လူခ်င္းလည္း ခင္မင္ရင္းနွီး တယ္၊လႊတ္ေတာ္မွာ အစိုးရ ဘတ္ဂ်က္ တင္သြင္းရင္း ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးနိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္း ရွိသူ ျဖစ္တယ္၊ ဗိုလ္ဘေအာင္ ဟာ တည္ ၾကည္ေျဖာင့္ မတ္တဲ့ ပညာတတ္ နိုင္ငံေရးသမား တစ္ဦးအျဖစ္ လူအမ်ား ရဲ႕ေလးစားမႈကို ခံရတယ္။
ေနာက္တစ္ဦးက ဆရာၾကီး ဦးသာဒင္။ ပဲခူးမွာ ေနရွင္နယ္ေက်ာင္း ေခၚ အမ်ိဳးသား ေက်ာင္းကို စတင္ တည္ေထာင္သ ူျဖစ္ တယ္။ကၽြန္ေတာ္ သိတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အထူးသဒၵါေက်ာင္းလို႔ နာမည္ေပးထား တဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္း ေထာင္ထားတယ္၊ ျမိဳ႕မ်က္နွာဖံုး လူၾကီး တစ္ေယာက္အျဖစ္ ၾကည္ညိဳ ေလးစားျခင္း ခံရတယ္၊ ဆရာၾကီး ဦးသာဒင္သည္လည္း ပမညတ နိုင္ငံေရး သမားၾကီးပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ နိုင္ငံေတာ္ ေကာင္စီ၀င္ ျဖစ္သြားတယ္။
ေနာက္တစ္ဦးက ဆရာဦးခင္ေမာင္ျမင့္။ သူလည္း ပမညတ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ပါပဲ အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းဆရာ ျဖစ္ တယ္။သခၤ်ာသင္ရာမွာ အလြန္နာမည္ၾကီးတယ္ ၊ နိုင္ငံေရးတရား ေဟာရာမွာ စကားေျပာအလြန္ေကာင္းသူလို႔ထင္ရွားတယ္။ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံၾကတယ္-
သူတို႔ရဲ႕ေနထိုင္မႈနဲ႕ အသိပညာအဆင့္အတန္းကို ၾကည့္ျပီးဘယ္သူကမွအထင္ေသးအျမင္ ေသးမဆက္ဆံ ၀ံ႔ပါဘူး။ အာဏာရပါတီ ဖက္ကလူေတြကလည္း သူတို႔ကို ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံ တယ္၊အတိုက္အခံ နိုင္ငံေရးသမား ဆိုျပီး ေၾကာက္ေၾကာက္ ရြံ႕ရြံ႕ ေရွာင္ဖယ္ေနၾကတာ လံုး၀ မေတြ႕ဖူး ပါဘူး။
သူတို႔ရဲ႕ေနာက္လိုက္ပမညတနိုင္ငံေရးသမားေတြအေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ရင္းရင္း နွီနွီးဆက္ဆံ ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ဆံဖူးသမွ် ပမညတေတြဟာ နိုင္ငံေရး ၀ါသနာၾကီးလြန္းလို႔ လုပ္ၾက သူေတြ ခ်ည္းပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းခင္မင္ခဲ့တဲ့ ဦးေလးၾကီး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ဆင္းရဲလိုက္တာကလည္း အ၀တ္ အစားေကာင္းေကာင္း ေတာင္မရွိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ကို အနည္းဆံုး သံုးေလး မိုင္ေလာက္ ေ၀းတဲ့ေန ရာက ဆိုက္ကားခ မတတ္နိုင္လို႔ ေျခက်င္လာရ ရွာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ဆီကိုလာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ ေတာ့္အကိုက သန္႔ရွင္းဖဆပလ လူၾကီးတစ္ေယာက္ ဆိုေတာ့ ၁၉၆၀ ေရြးေကာက္ပြဲ အၾကိဳကာလ မဟာ မိတ္ျဖစ္တဲ့ ပမညတ ရဲေဘာ္ေတြ အစ္ကို႔ဆီကို ၀င္ထြက္ သြားလာၾကတာပါ။
နိုင္ငံေရးသင္တန္းေပးသလို
အဲဒီဦးေလးၾကီးဟာ နိုိင္ငံေရးစကားေတြ အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က သန္႔ရွင္း ဖဆပလနဲ႔ ပမညတ ကလူေတြ ဖမ္းဆီးခံရ၊ နိပ္စက္ခံရ၊ ကုိကိုးကၽြန္း အပို႔ခံရတဲ့ ကိစၥေတြ၊ ေ၀ါ၊ ဒိုက္ဦး၊ သနပ္ပင္ ျမိဳ႕နယ္ေတြမွာ တည္ျမဲ ဖဆပလေတြရဲ႕ ျခိမ္းေျခာက္ အနိုင္က်င့္ ေနတာေတြ ကို ပါးစပ္ ေသနတ္နဲ႔ ခံခ်ေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ေဘးကေန နားေထာင္ ေကာင္းေကာင္း နဲ႕ နားေထာင္ေန တယ္.။
ေထာင္ကလြတ္လာတာ မၾကာေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အကိုကေတာ့ သိျပီးသား ကိစၥေတြ၊ သူကိုယ္တိုင္ခံခဲ့ရ တဲ့ကိစၥေတြကို ဘာမွေမးျမန္း စရာ မလိုလို႔ ဘာမွာမေျပာဘူး၊ကၽြန္ေတာ ကပဲ မရွင္းတာေလးေတြ ၀င္ေမးရတယ္။ အဲသလို ေမးမည့္သူ ရွိလို႔ကေတာ့ ဦးေလးၾကီးက အၾကိဳက္ေပါ့။
အသက္ ၁၅ နွစ္အရြယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူငယ္နွပ္စားရယ္လို႔ သေဘာမထားဘဲ နိုင္ငံေရးသင္တန္း ေပးသလို အားရ ပါးရေျပာျပေတာ့ တာပဲ။
ႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီ ၾကာေအာင္ေနျပီး သူျပန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အကိုက ဆိုက္ကားခ ထုတ္ေပး တယ္။ “ ေနပူတယ္၊ ေျခက်င္ျပန္ရင္ မေကာင္းဘူး၊ ဆိုက္ကားေလးနဲ႔ သြားပါ ” ဆိုျပီးပိုက္ ဆံေလး ငါးက်ပ္အိတ္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ တယ္။အဲဒါကိုေတာင္ အတင္းျငင္းေနလို႔ ေတာင္းေတာင္း ပန္ပန္ယူခိုင္းရတယ္။
ဦးေလးၾကီးနဲ႔ ုယွဥ္ၾကည့္မိတယ္
ဒီဘက္ေခတ္မွာ နိုင္ငံေရး လုပ္လာ ၾကသူေတြကိုေတြ႕တိုင္း အဲဒီ ပမညတ ဦးေလးၾကီးရဲ႕စုတ္ဖြာ လန္ေနတဲ့ အကၤ်ီ ပုဆိုးေတြၾကားက အားမာန္ အျပည့္ရွိတဲ့ မ်က္နွာနဲ႕ ယွဥ္ယွဥ္ၾကည့္မိတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီဦးေလးၾကီးလိုနိုင္ငံေရးသမားမိ်ဳးဟာ အရည္ အခ်င္း အားျဖင့္ အမတ္လုပ္ ေလာက္ေအာင္ ရွိခ်င္မွရွိမယ္။
သို႔ေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ ထက္သန္ မႈနဲ႕ ေျဖာင့္မွန္မႈ ေၾကာင့္ လူေတြကသူ႔ကိုခ်စ္ခင္တယ္။ အထင္ မၾကီးရင္ေန မယ္၊ အထင္ေတာ မေသးဘူး။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ သူဟာ ၀ါသနာ ၾကီးလြန္းလို႔၊ ယံုၾကည္ခ်က္ ျပင္းထန္လြန္းလိို႕ နိုင္ငံေရး လုပ္ေနတာ၊ ကိုယ္က်ိဳးရွာဖို႔ နိုင္ငံေရး လုပ္ေနတာ မဟုတ္လို႔ပါပဲ။
Myanmar Express
မူရင္းသတင္းက ဒီမွာပါ။
No comments:
Post a Comment
မိမိတို႔၏အျမင္မ်ားကို လြတ္လပ္ပြင့္လင္းစြာေရးသားႏိုင္ပါသည္။
ဘမ္းမည္မဟုတ္ပါ။