မူႀကိဳေတြက---ကေလးေတြကို ပိုညံ့သြားေစသလား

ၿပီးခဲ့တဲ့တပတ္က ကေလးဗဟုိျပဳ သင္ၾကားေရး စနစ္အေၾကာင္းကို က်မ အၾကမ္းဖ်ဥ္း ေဆြးေႏြး ခဲ့ ပါတယ္။ ဒီအပတ္ေတာ့ က်မ မူႀကိဳ ေက်ာင္းေတြ အေၾကာင္းကုိ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ မူႀကိဳ ေက်ာင္းမ်ား ဟာ ကေလး တေယာက္ရဲ႕ ပညာေရး ေျခလွမ္းမွာ ပထမဆံုး စတင္ၿပီးေတာ့ ခ်လုိက္ရတဲ့ ေျခလွမ္း တခုပါ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႕ မူႀကိဳေက်ာင္းမ်ားဟာ သိပ္ကိုမွ အေရးႀကီးလွပါတယ္။

ကေလးတို႔ သံုး၊ ေလး နွစ္ အရြယ္ေလာက္ ေရာက္လာၿပီ ဆုိရင္ပဲ မိဘ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မူႀကိဳကုိ ပို႔ၾကပါၿပီ။ မူႀကိဳကိုပို႔တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာထဲမွာမွ က်မတို႔ဆီက မိဘ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ ကေတာ့ သူတို႔ကေလး သူငယ္တန္း တက္ရင္ စာေတြ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေအာင္ ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ပို႔ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ က်မတို႔ ႏုိင္ငံက မူႀကိဳေက်ာင္း အမ်ားစုႀကီး ဟာလည္း ကေလးေတြကို သူငယ္တန္းစာတအုပ္လံုးနီးနီးေလာက္ ရေနေစဖို႔  အစြမ္းကုန္ ေလ့က်င့္ေပး ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ တကယ္ေတာ့ အင္မတန္ကုိမွ မွားယြင္းတဲ့၊ အႏၲရာယ္ ႀကီးမားလွတဲ့ အလုပ္ႀကီး တခုပါပဲ။

ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ေမြးစကေန ငါးႏွစ္အရြယ္ ကာလဟာ ကေလးေတြရဲ႕ ေဆာ့ကစားတဲ့ အရြယ္(Play Years) လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ေဆာ့ကစားတဲ့ အရြယ္လို႔ ေခၚရသလဲ ဆုိရင္ ဒီအရြယ္ ကေလးေတြရဲ႕ ကစားမႈဟာ လူႀကီးေတြ အလုပ္လုပ္သလိုပဲ သူတို႔ရဲ႕ ကစားေနျခင္းဟာ အလုပ္လုပ္ျခင္း ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ လူ႔ဘ၀ထဲကို ၀င္ဖို႔အတြက္ (စိတ္ပိုင္း ႐ုပ္ပို္င္း ႀကီးျပင္းဖို႔ အတြက္ ) သူတို႔ ကစားဖို႔ လုိပါတယ္။ ကစားတယ္ ဆုိတဲ့ ေနရာမွာ ၾကြက္သားႀကီးမ်ား သန္မာလာေအာင္ (Gross Motor Skills) လို႔ ေျပးလႊား လႈပ္ရွား ကစားဖို႔ လုိသလို၊ ၾကြက္သားငယ္ေလးမ်ား သန္စြမ္းလာေအာင္ (Fine Motor Skills) လို႔ ပန္းခ်ီဆြဲတာ၊ ဂ်ဳံ႐ုပ္ေလးေတြ (Play Dough) နဲ႔ နယ္ၿပီး ကစားၾကတာ၊ အ႐ုပ္မေလးေတြကို အကႌ်၀တ္ေပးတာ၊ သစ္သားတံုးေလးေတြ တတံုး နဲ႔ တတံုး ထပ္ထပ္ ၿပီး ကစားတာေတြ လုပ္ဖို႔ လုိပါတယ္။ ေျပးရင္း လႊားရင္း ေဆာ့ကစားရင္းနဲ႔ပဲ လူ႔ဘ၀မွာ တကယ္အသံုး၀င္အေရးႀကီးလွတဲ့ ကေလးအခ်င္းခ်င္း (လူအခ်င္းခ်င္း) ေပါင္းတတ္ သင္းတတ္ ေစတဲ့ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံမႈ စြမ္းရည္ (Social Skills) ကုိ ရရွိေစႏုိင္မွာပါ။

ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံမႈ စြမ္းရည္ ဖံြ႕ၿဖိဳးေအာင္လုပ္ဖို႔ နဲ႔ ကေလးတို႔ရဲ႕ တီထြင္ဖန္တီးမႈ စြမ္းရည္ေလးေတြ တုိးတက္လာေအာင္ လုပ္ဖို႔ဆုိတာ သိပ္ကို အေရးႀကီးလွပါတယ္။ ကေလးတို႔ ေရာင္စံု ခဲတံေလးေတြနဲ႔ ျခယ္ခ်င္ရာကို ျခယ္ခြင့္ေပးတာ၊ ဂ်ဳံ႐ုပ္ေလးေတြ နဲ႔ လုပ္ခ်င္တဲ့ အ႐ုပ္ေလးေတြကို လုပ္ခြင့္ေပး တာဟာ ကေလးတို႔ရဲ႕ တီထြင္ဖန္တီးမႈ စြမ္းရည္ကုိ တုိးတက္လာေအာင္လို႔ လုပ္ေပးျခင္းပါပဲ။ ဒါေတြဟာ မူႀကိဳေက်ာင္းမ်ားကေန မျဖစ္မေန လုပ္ကိုလုပ္ေပးရမယ့္ အရာေတြပါ။

ကေလးတို႔ကို ၀လံုးေရးခိုင္းဖို႔ (စာေရးခုိင္းဖို႔ အတြက္) ကေလးတို႔ရဲ႕ လက္ေမာင္း လက္ဖ်ံ ၾကြက္သားေတြ သန္စြမ္းဖို႔ လုိသလို၊ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ သန္စြမ္းဖို႔လုိပါတယ္။ ဒီလုိ သန္စြမ္းဖို႔ အတြက္ မေျပးမလႊား မေဆာ့ မကစားဘဲနဲ႔ လုံး၀ မရႏုိင္ပါဘူး။ ကေလး တေယာက္ကုိ ၀လံုး အေရး မခုိင္းခင္မွာ ခဲတံကိုင္ခိုင္းဖို႔ အတြက္ ေလ့က်င့္ေပး၊ လုပ္ေပး ရမယ့္ အဆင့္ေတြ ေရွ႕မွာ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ ကေလး တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ဟာ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ မုိင္တုိင္ (Mile Stone) ေတြ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မတူၾကတာမို႔ သံုးနွစ္ျပည့္ၿပီ ၀လံုး စေရးေတာ့၊ ေလးနွစ္ျပည့္ၿပီ စာ စေရးေတာ့ ရယ္လို႔ လုပ္လို႔ မရပါဘူး။

က်မရဲ႕ သားကေလးကုိ မူႀကိဳ ေက်ာင္းထားမယ္ ဆုိၿပီးေတာ့ မူႀကိဳ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို က်မ လုိက္ၾကည့္ ေလ့လာ ဖူးပါတယ္။ စားပြဲ၀ိုင္းေလးေတြ ခ်ၿပီးေတာ့ စာအုပ္ေလးေတြ ထုတ္ၿပီး ကေလးတို႔ ၀လံုး ေတြကုိပဲ ထုိင္ေရးေနတဲ့ ျမင္ကြင္းကို မူႀကိဳ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ က်မေတြ႕လာရပါတယ္။ သိပ္ကုိမွ စိတ္ဆင္းရဲစရာ ေကာင္းတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ။ သူငယ္တန္း တက္ရင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ ဆုိၿပီးေတာ့ သူငယ္တန္း စာေတြကို မရပ္မနား သင္ေနတဲ့ မူႀကိဳ ေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးေတြက မ်က္နွာငယ္ေလးေတြနဲ႔ စာေတြေရးလို႔။ ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္လို႔ သင္ေနရတဲ့ သူငယ္တန္းစာ ဆုိတာႀကီးရယ္၊ အခ်ိန္ျပည့္နီးပါးေလာက္ ၀လံုးကုိ မ၀ုိင္း၀ုိင္းေအာင္ ေရးခိုင္းေနတဲ့ ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္း စာအုပ္ေတြရယ္ဟာ ကေလးတို႔ရဲ႕ တီထြင္ ဖန္တီးမႈစြမ္းရည္ေတြ၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈ စြမ္းရည္ေတြ၊ ေတြးေခၚ စဥ္းစားမႈ စြမ္းရည္ေတြ၊ ကုိယ္လက္ သန္စြမ္းမႈေတြ အားလံုးကို ခမ္းေျခာက္ သြားေအာင္လို႔ လုပ္ပစ္ေနၾကတာပါ။ ႏွေျမာစရာ အေကာင္းဆံုး ကေတာ့ ဒီအရြယ္ ကေလးတို႔ရဲ႕ ေမြးရာပါ စြမ္းရည္တခု ျဖစ္တဲ့ စိတ္ကူးကမၻာထဲက စိတ္ကူးယဥ္ ကစားနည္းေတြကို ကစားခြင့္၊ စိတ္ကူးခြင့္ မရေတာ့တာပါပဲ။

မူႀကိဳေက်ာင္းေတြက မူႀကိဳေနရာမွာ မေနဘဲ သူငယ္တန္းစာေတြကို ႀကိဳႀကိဳသင္ေနၾကတဲ့ က်မတို႔ဆီက ပညာေရးကုိ က်မ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္။ မူႀကိဳ ကေလးတေယာက္ဟာ ေက်ာင္းမတက္ ခင္မွာ သူငယ္တန္းစာကို အကုန္ ရသြားတယ္ ဆုိပါေတာ့။ ဒါဆုိ သူငယ္တန္းက ဆရာမေတြ ဘာေတြကို သင္ေနၾကသလဲ လို႔ ေမးစရာ ျဖစ္လာ ပါၿပီ။ မူႀကိဳမွာ ၀လံုး မေရးတတ္ခဲ့တဲ့ ကေလးတေယာက္ဟာ သူငယ္တန္း တတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ က်မတို႔ ငယ္ငယ္ကလို ဆရာမက ၀လံုးေရး မသင္ေပးေတာ့ဘူး လို႔လည္း ေျပာၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူငယ္တန္း ဆရာမ တေယာက္ရဲ႕ အလုပ္ဟာ သူငယ္တန္းစာ သင္ဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။ သူငယ္တန္းစာကို မူႀကိဳေတြက သင္ေနတာ၊ သူငယ္တန္းကို က်ဴရွင္ယူေန ရတာေတြကို က်မ နားမလည္ေအာင္ ျဖစ္ရပါတယ္။

ပညာေရး ဆိုတာဟာ တကယ္ေတာ့ သူငယ္တန္း တခုတည္းနဲ႔ ၿပီးသြားတဲ့ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ ဘ၀ တသက္တာလံုး သင္ယူသြားရမယ့္ အရာပါ။ ကေလးတို႔ မူႀကိဳမွာတင္ စာသင္ရတာ ေၾကာက္စရာ၊ ေက်ာင္း ဆုိတာဟာ ေၾကာက္စရာ ရယ္လို႔ ထင္သြားခဲ့မယ္ဆုိရင္ျဖင့္ သူတို႔ အနာဂါတ္ပညာေရး အတြက္ စာ သင္ရတာ ေပ်ာ္စရာ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ ပါဘူး။ က်မကေတာ့ ကေလးသံရယ္လို႔ မၾကားရဘဲ မူႀကိဳဆရာမရဲ႕ “ဟဲ့.. ၀ုိင္းေအာင္ေရး.. ေငးမေနနဲ႔.. ျမန္ျမန္ေရး” ဆုိတဲ့ အသံတသံကုိပဲ ၾကားေနရတဲ့ မူႀကိဳေတြ အစား ကေလးေတြ ေအာ္ဟစ္ဆူညံစြာ ေျပးလႊားေဆာ့ ကစားေနတဲ့၊ ေပ်ာ္ရႊင္ ရယ္ေမာေနတဲ့ မူႀကိဳ ေက်ာင္းေတြကို ကေလးတို႔ အနာဂါတ္အတြက္ ျမန္မာျပည္ ပညာေရး အနာဂတ္အတြက္ မ်ားမ်ား ျမင္ေတြ႕ ခ်င္ပါတယ္။

(ေခတ္ဘုန္းသစ္သည္ စာေရးဆရာမ ပန္းရိပ္ျဖဴ၏ ကေလာင္ခြဲျဖစ္သည္။ ေခတ္ဘုန္းသစ္ ကေလာင္ အမည္ျဖင့္ ကေလးစာေပ၊ ပုံျပင္၊ ကဗ်ာမ်ားေရးသား ေနသကဲ့သို႔ ပန္းရိပ္ျဖဴ ကေလာင္အမည္ျဖင့္ ရသစာေပ ၀တၳဳတို၊ ၀တၳဳရွည္ႏ်င့္ ကဗ်ာမ်ား ေရးသားလ်က္ ရွိသည္။)

မွတ္ခ်က္။ ဆရာမေရးထားတဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္သိဖို႔လိုပါတယ္။ ကေလးေတြကို မူႀကိဳမပို႔ေစ ခ်င္တာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အသက္အရြယ္နဲ႔ သူ႔သဘာ၀အေလ်ာက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေစခ်င္တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ေခတ္ကာလအရ မူႀကိဳမပို႔ပဲ ေက်ာင္းကိုတန္းထားလိုက္ျပန္ေတာ့လည္း တျခားကေလးေတြနဲ႔ယွဥ္လာတဲ့ အခါ ကေလးမ်က္ႏွာငယ္ရတာ ကိုယ္ေတြ႕ ျမင္ဖူးပါတယ္။ ဆရာမေရးထားတာကို သင္ခန္းစာယူၿပီး မိမိတို႔ ကေလးမ်ားကို ေကာင္းစြာ စီမံကြပ္ကဲႏိုင္ေသာ မိဘမ်ားျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ဆႏၵျပဳ အပ္ပါတယ္။

Credit : Here