စတင္ျဖစ္တဲ့ ေနရာကို သူအျမန္ဆံုး ေရာက္ေအာင္ သြားခဲ့တယ္။ သူေတြ႔လိုက္တာက ၀ရံုးသုန္းကား ေဒါသ စိတ္ေတြ ထိန္းမရ ျဖစ္ေနတဲ့ လူတစ္အုပ္။ ၁၀၀ ကေန ၂၀၀ တစ္ျဖည္းျဖည္း တိုးလာတာကို ေတြ႔ေပမယ့္ စိတ္ ထိန္းၾကပါ ဆိုျပီး သူေအာ္တားခဲ့တယ္။
ဒုတ္ေတြ၊ ဒါးေတြ ဆြဲ တစ္ဖြဲဖြဲ ေရာက္လာတဲ့ လူအုပ္ၾကားမွာ သူ႔ရဲ႔ မျဖစ္စေလာက္ အင္အား၊ လက္ပံေတာင္းနဲ႔ မအူပင္ မလက္တိုက ေပးခဲ့တဲ့ မီဒီယာေတြရဲ႕ ဖြခ်က္၊ ေဒသခံေတြရဲ႕ ျငိဳျငင္မႈနဲ႔ အမုန္းတရားေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ တဲ့ အေျခအေန ေတြကို သူေတြးျပီး တတ္ႏိုင္သမွ် တားဆီးႏိုင္ဖို႔ သူေဘးမွာ ရပ္ေနခဲ့တယ္။
သူဟာ ဗုဒၵဘာသာ၀င္ ျဖစ္တယ္။ ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခခံ အေၾကာင္းအရင္းက ဘာသာေရးကို အေျခခံတဲ့ ပဋိပကၡ ျဖစ္မႈ၊ ေစ်းဆိုင္ေတြကို ဖ်က္ရာကေန သံဃာတစ္ပါးကို ဓားနဲ႔ လိုက္ခုတ္ျပီး ဘာသာေရး အေဆာက္ အအံုထဲ ဆြဲသြင္းမီးရိႈ႕ခဲ့ရာကေန ျဖစ္လာတဲ့ ေဒါသေတြမို႔ သူလည္း အထိုက္ အေလ်ာက္ေတာ့ ေဒါသ ထြက္မိခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူဟာ ဘာသာေရး အၾကမ္းဖက္မႈထက္ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးကို အကာအကြယ္ ေပးရတဲ့ သူ ျဖစ္တယ္။ မလိုလားအပ္တာေတြ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ သူ႔လူေတြကိုင္စြဲထားတဲ့ လက္နက္က ေလးဂြတစ္လက္၊ တာ၀န္ ရွိတဲ့အတိုင္း ရွိတဲ့ လူအင္အားနဲ႔ လမ္းေထာင့္ေတြမွာ ပိတ္ကာျပီး သူတားဆီးဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ထိန္းမရတဲ့ လူစုေတြက သူတို႔ကို ဂရုမစိုက္သလို ျဖတ္ေက်ာ္သြား တာေတြ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
ဆရာေတာ္နဲ႔ ၈၈ ေတြ ေရာက္လာတာကို သူၾကားတယ္။ ဒုတ္ဒါး ကိုင္ေနတဲ့ သူေတြကို စစ္ဖိနပ္ အေၾကာင္း ေျပာျပီး ရန္ကုန္ကို ျပန္ေျပး၊ ထိုင္းက ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ထမင္းေကၽြးေနတယ္ ၾကားေတာ့ သူ ၈၈ ေတြ ကို စိတ္နာမိတယ္။ ခံစားခ်က္ကို အသာထား ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ လူအမ်ားကို ဌာနက ကားေတြေပၚတင္ ေဘး ကင္းရာေတြဆီ ေရြ႕ေပးတယ္၊ ဒုတ္ဒါးကိုင္ လူေတြၾကားမွာ သူတို႔နဲ႔ ကာျပီး အႏၱရာယ္ ကင္းေစခဲ့တယ္။
၁ ရက္ကေန ၂ ရက္ ဆူပူမႈေတြ ဆက္လာတယ္.။ ဒုကၡသည္ေတြကို သူ႕စခန္းေတြထဲ ေခၚ ထားတယ္။ ေဘးလြတ္ ရာေတြကို ေခၚျပီး သူတို႔ ေစာင့္ေရွာက္ေပးတယ္။ သူရဲ႕ ညီအစ္ကို အဖြဲ႕ေတြ ေရာက္လာေစဖို႔ သူဆုေတာင္းရင္း ရင္နာနာနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ့ရတယ္။
သူ ရင္နာတယ္။ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာအတြက္ ေဆာင္ရြက္တဲ့ပြဲမွာ သူမပါခဲ့ရလို႕..
သူ ရင္နာတယ္။ မင္းမဲ့စရိုက္ အၾကမ္းဖက္မႈေတြကို သူ မထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့လို႔…
သူရင္နာတယ္။ ကာကြယ္ေရး အသံုးစရိတ္ေတြ ျဖတ္ေတာက္ျပီး သူတို႔ကို ျပည့္စံုစြာ မျဖည့္ဆည္းေပးလို႔..
ဒါေပမယ့္…သူ သိပါတယ္.. သူ တတ္စြမ္းသေလာက္ တာ၀န္ ေက်ခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုပါ.
Credit : Here
ဒါေပမယ့္ သူဟာ ဘာသာေရး အၾကမ္းဖက္မႈထက္ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးကို အကာအကြယ္ ေပးရတဲ့ သူ ျဖစ္တယ္။ မလိုလားအပ္တာေတြ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ သူ႔လူေတြကိုင္စြဲထားတဲ့ လက္နက္က ေလးဂြတစ္လက္၊ တာ၀န္ ရွိတဲ့အတိုင္း ရွိတဲ့ လူအင္အားနဲ႔ လမ္းေထာင့္ေတြမွာ ပိတ္ကာျပီး သူတားဆီးဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ထိန္းမရတဲ့ လူစုေတြက သူတို႔ကို ဂရုမစိုက္သလို ျဖတ္ေက်ာ္သြား တာေတြ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
ဆရာေတာ္နဲ႔ ၈၈ ေတြ ေရာက္လာတာကို သူၾကားတယ္။ ဒုတ္ဒါး ကိုင္ေနတဲ့ သူေတြကို စစ္ဖိနပ္ အေၾကာင္း ေျပာျပီး ရန္ကုန္ကို ျပန္ေျပး၊ ထိုင္းက ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ထမင္းေကၽြးေနတယ္ ၾကားေတာ့ သူ ၈၈ ေတြ ကို စိတ္နာမိတယ္။ ခံစားခ်က္ကို အသာထား ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ လူအမ်ားကို ဌာနက ကားေတြေပၚတင္ ေဘး ကင္းရာေတြဆီ ေရြ႕ေပးတယ္၊ ဒုတ္ဒါးကိုင္ လူေတြၾကားမွာ သူတို႔နဲ႔ ကာျပီး အႏၱရာယ္ ကင္းေစခဲ့တယ္။
၁ ရက္ကေန ၂ ရက္ ဆူပူမႈေတြ ဆက္လာတယ္.။ ဒုကၡသည္ေတြကို သူ႕စခန္းေတြထဲ ေခၚ ထားတယ္။ ေဘးလြတ္ ရာေတြကို ေခၚျပီး သူတို႔ ေစာင့္ေရွာက္ေပးတယ္။ သူရဲ႕ ညီအစ္ကို အဖြဲ႕ေတြ ေရာက္လာေစဖို႔ သူဆုေတာင္းရင္း ရင္နာနာနဲ႔ ၾကည့္ေနခဲ့ရတယ္။
သူ ရင္နာတယ္။ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာအတြက္ ေဆာင္ရြက္တဲ့ပြဲမွာ သူမပါခဲ့ရလို႕..
သူ ရင္နာတယ္။ မင္းမဲ့စရိုက္ အၾကမ္းဖက္မႈေတြကို သူ မထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့လို႔…
သူရင္နာတယ္။ ကာကြယ္ေရး အသံုးစရိတ္ေတြ ျဖတ္ေတာက္ျပီး သူတို႔ကို ျပည့္စံုစြာ မျဖည့္ဆည္းေပးလို႔..
ဒါေပမယ့္…သူ သိပါတယ္.. သူ တတ္စြမ္းသေလာက္ တာ၀န္ ေက်ခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုပါ.
Credit : Here
No comments:
Post a Comment
မိမိတို႔၏အျမင္မ်ားကို လြတ္လပ္ပြင့္လင္းစြာေရးသားႏိုင္ပါသည္။
ဘမ္းမည္မဟုတ္ပါ။