သူရိန္ထက္။ ေမ ၃၀၊ ၂၀၁၂
ေရာင္းရင္းေရ …
ဒီဖက္ႏွစ္ပိုင္းအတြင္းမွာ တီဗြီေတြ၊ သတင္းစာေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ ဘာဘာညာညာ မီဒီယာေတြမွာ အေတြ႕ရအမ်ားဆံုးဟာ ေခါင္းေပါင္းစ တလူလူနဲ႕ အမတ္မင္းေတြ၊ ၀န္ႀကီး ၀န္မင္းေတြပဲ ဆိုရင္ မွားမယ္မထင္ဘူးဗ်.. ေနာ္။ ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိေပါ့ေလ… ခုလို အမတ္မင္း၊ ၀န္မင္းေတြ ရာေထာင္မက ျမင္ေတြ႕ရတာ၊ ခုထိေတာ့ ဟုတ္တိပတ္တိ မရွိလွေပမယ့္ ႏိုင္ငံ့အက်ဳိး ရြက္သယ္ပိုးေတာ့မယ့္ဟန္ တျပင္ျပင္ လုပ္ေနၾကတာေတာ့ တယ္ အားတတ္ဖြယ္ေကာင္းသကိုးဗ်။
တဟုန္းဟုန္းထေနတဲ့ အလုပ္သမားျပသနာေတြ၊ တဆူဆူ တပူပူျဖစ္ေနတဲ့ လယ္သမား အခက္အခဲေတြ၊ တမဟုတ္ခ်င္း က်ယ္ျပန္႕လာတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီး ဆႏၵေဖၚထုတ္မႈေတြ၊ တေသေသ တေက်ေက်နဲ႕ ဆိုး၀ါးေနတဲ့ ကခ်င္ ျပည္နယ္ စစ္ပဲြနဲ႕ စစ္ေဘးဒုကၡသည္ျပသနာေတြ၊ တအံုေႏြးေႏြးျဖစ္ေနတဲ့ ရိုဟင္ဂ်ာ ျပသနာေတြ၊ မထင္မွတ္ပဲ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ေရေဘး အခက္အခဲျပသနာေတြ… စတဲ့ စတဲ့ ျပသနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကို အမတ္မင္းေတြက မသိက်ဳိးကၽြန္ျပဳတဲ့သူကျပဳ၊ ႏွမ္းျဖဴး တဲ့သူက ျဖဴး၊ ေလပင့္တဲ့သူကပင့္၊ ရိသဲ့သဲ့ လုပ္တဲ့သူကလုပ္၊ မေတာ္တေရာ္ ေျပာသူကေျပာ၊ စားၿပီး နားမလည္ လုပ္တဲ့သူကလုပ္၊ ဆင္ဖမ္းမယ္ က်ားဖမ္းမယ္ လုပ္ျပသူက လုပ္ျပ၊ ႏွာေစးတဲ့သူက ေစး စသျဖင့္ နည္းေပါင္းစံုနဲ႕ အမတ္မင္းမ်ား ၀န္မင္းမ်ားက ေျဖရွင္းေနၾကတာ ကိုလည္း အင္မတန္မွ အားတတ္ဖြယ္ ေတြ႕ေနရတာကလား။
ဒီလို အားတတ္ဖြယ္ေတြ အင္မတန္ေတြ႕ရေလေတာ့ တခါတုန္းက ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းေျပာဖူးတဲ့ မုန္႕ဖက္ထုပ္ေျခာက္၀န္ႀကီး ဆိုတာကို သြားသတိရမိတယ္။ (စကားခ်ပ္။ ။စာအုပ္စာတမ္းေတြ အင္မတန္ခ်ိနဲ႕ေနရတဲ့ အေျခအေနမို႕ မူရင္းအတိုင္း ျပန္မေဖၚထုတ္ႏိုင္တာကိုေတာ့ သည္းခံေပးပါ တကာေတာ္။) ဆရာႀကီးေျပာခဲ့တာကို မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေဖါက္သည္ခ်ပါရေစ။
တခါတုန္းက..ေပါ့ဗ်ာ။ ရွင္ဘုရင္ႀကီးတပါးမွာ သမီးေတာ္ေလး တေယာက္ရွိဆိုပဲ။ တခါမေတာ့ မင္းသမီးေလး ဟာ မက်န္းမမာျဖစ္သတဲ့။ ေ၀ဒနာဟာ တစစ ဆိုး၀ါးေနတာမို႕ သမားေတာ္ေတြ၊ အထူးကုေတြ အစံုအလင္နဲ႕ ႀကဳိးစားကုသေပမယ့္ မသက္သာ မေပ်ာက္ကင္းတဲ့အျပင္ အိပ္ယာထက္မွာ ခပ္ေမ်ာ့ေမ်ာ့ေလးပဲ ရွိေတာ့တယ္တဲ့။ (ခုေခတ္လို စကၤာပူမွာ ေဆးသြားကုတာေတြဘာေတြလည္း ေခတ္မစားေသးဘူးကိုးဗ်။) ဘုရင့္သမားေတာ္ေတြ၊ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီး (ဟိုတုန္းကေတာ့ သမား၀န္ႀကီးလို႕ ေခၚတယ္ဆိုပဲ) က အစ လက္ေလ်ာ့ရေတာ့မယ့္ အေျခအေန ျဖစ္ေနေတာ့ ဘုရင္ႀကီးလည္း အင္မတန္မွ စိုးရိမ္းေသာကေတြ ျဖစ္ၿပီး ႀကံရာမရ ျဖစ္ေနသတဲ့။
ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္ဆံုး သမီးေတာ္ေလးရဲ႕ ေ၀ဒနာကို ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသႏိုင္ရင္ သမား၀န္ႀကီး ခန္႕မယ္ လို႕ ၿမဳိ႕တြင္းၿမဳိ႕ျပင္ တိုင္းရပ္အခြင္ခြင္ကို ေမာင္းခတ္ေၾကညာေစသတ့ဲ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၿမဳိ႕ျပင္ က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္မွာ ေဆးကုစားတဲ့ ဆရာတေယာက္လည္း ရွိသတဲ့။ နာမည္က ဗိေႏၡာဆရာ ဆရာေဇာ္ ဆိုပါေတာ့။ သူက ေဆးပညာကုိ ကၽြမ္းက်င္ တတ္ေျမာက္လွခ်ည္ရဲ႕ေတာ့ မဟုတ္တာမို႕ လ်က္ဆားေလး ဘာ ေလး ေဖၚၿပီး ရမ္းသမ္းကုရတဲ့ ဆရာရမ္းကု ဆိုပါေတာ့။ တပည့္တေယာက္ေတာ့ ရွိေပမယ့္ ငတ္တလွည့္ ျပတ္တလွည့္နဲ႕ ခက္ခက္ခဲခဲ အသက္ေမြးေနရရွားသကိုးဗ်။
ဘုရင့္သမီးေတာ္ မက်န္းမာလို႕ ေဆးကုသေပးႏိုင္ရင္ ၀န္ႀကီးခန္႕မယ္ ဆိုတဲ့ ေမာင္းခတ္ ေၾကညာသံကို ဆရာေဇာ္ ၾကားေတာ့ … “အင္း… ခုလို ငတ္တလွည့္ ပ်က္တလွည့္ ေနတာထက္စာရင္ ရမ္းသမ္းကုလိုက္လို႕ မင္းသမီးေလး က်န္းမာသြားလို႕ကေတာ့ ႀကဳိတင္မဲေတြ မဲလိမ္တာေတြ လုပ္စရာေတာင္ မလိုပဲ ၀န္ႀကီးျဖစ္မယ္။ ေသသြားရင္ေတာ့လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့ေလ.. ေသေျမႀကီး ရွင္ေရႊထီးပဲ။ ႀကံဳတုန္း ၀င္စမ္းၾကည့္ဦးမွပဲ” လို႕ ေတြးမိၿပီး ေၾကညာေမာင္းခတ္တဲ့ ျပန္ၾကားေရး၀န္ထမ္းေတြဆီ သြားေတြ႕သတဲ့။
“ဗ်ဳိ႕.. ဆရာေလးတို႕.. မင္းသမီးက အေတာ္ေလး ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာလားဗ်။ ဘာေရာဂါလဲ”
“ဒါေတာ့ မသိဘူးဗ်ဳိ႕..။ ခင္ဗ်ားက ဘာလုပ္မလို႕လဲ“
“ေၾသာ္.. က်ဳပ္က သမားေတာ္ႀကီးပါ။ ခုတေလာ အထူးကု ေဆးခန္းေတြ ျပသနာျဖစ္ေနတာနဲ႕ အနားယူ ေနတာဗ်..။ ေနပါဦး.. ခင္ဗ်ားတို႕ ဘုရင့္သမီးေတာ္ကို ေဆးကုႏိုင္ရင္ သမား၀န္ႀကီး တကယ္ေပးမွာလား”
“ဟ.. ရွင္ဘုရင္ဗ်.. လူၾကားေကာင္း နားေထာင္ေကာင္းေအာင္ ေျပာရံုေျပာတတ္တဲ့ သမၼတ မဟုတ္ဘူး။ ကတိတည္တယ္။ ခင္ဗ်ားကုႏိုင္ရင္ ၀န္ႀကီးခန္႕မွာဗ်“
“ေရြးေကာက္ပဲြေရာ ၀င္ရဦးမွာလား။ ႀကဳိတင္မဲေတြ၊ ဖေယာင္းသုတ္တာေတြ လုပ္ဦးမွာလား”
“ဟာ.. ဒါေတြ မလိုဘူး။ ကုသႏိုင္လို႕ကေတာ့ ၀န္ႀကီးတန္းခန္႕မွာဗ်။ ေခါင္းေပါင္း ေပါင္းတတ္ဖုိ႕သာ ေလ့က်င့္ထား”
“မဆိုးဘူးဗ်..။ အဲ.. ေနဦး.. ၀န္ႀကီးပဲ ခန္႕မွာလား။ မင္းသမီးေလးနဲ႕ လက္ထပ္ေပးၿပီး “စိန္စီေသာည” ေတြ ဘာေတြေရာ လုပ္ဦးမွာလားဗ်.. ဟီး”
“အာ.. အဲဒါေတာ့ မပါဘူး.. ကဲဗ်ာ.. ေလရွည္တယ္.. ခင္ဗ်ား လိုက္ကုမလား။ နန္းတြင္း သမားေတာ္ႀကီးေတြေတာင္ လက္ေလ်ာ့ထားရတာေနာ္။ ကုႏိုင္ရင္ တပါတည္း ေခၚခဲ့ ရမယ္တဲ့.. ”
ဆရာေဇာ္လည္း အေတာ္ေလး စဥ္းစားၿပီး “ကုမယ္ဗ်ာ.. ခု လိုက္ခဲ့မယ္.. ” ဆိုၿပီး ရွိတဲ့ အ၀တ္ႏြမ္းေလး ႏွစ္စံုေလာက္ လြယ္အိတ္ထဲထည့္ရင္း တပည့္ လုပ္သူကိုလည္း ေဆးေတြ ထည့္ခိုင္းသတဲ့။
“ဆရာ.. ေဆးက ဘာေဆးေတြ ယူခဲ့ရမွာလဲ။ ေဖၚစပ္ၿပီးသားကလည္း လ်က္စားပဲ ရွိတာေလ”
“အာ.. ရွိတာသာ ထည့္ခဲ့။ အဲ.. ေနဦး.. ဟိုေန႕က ေနလွမ္းထားတဲ့ ေဆးျမစ္ေတြ ရသေလာက္ ထည့္ခဲ့ကြာ” တဲ့။ ဒါနဲ႕ တပည့္လုပ္သူကလည္း ေနလွမ္းထားတဲ့ ေဆးျမစ္ေတြထဲက လက္လွမ္းမီွသမွ် ဟိုနည္းနည္း ဒီနည္းနည္း ထည့္ယူၿပီး နန္းေတာ္ထဲ လိုက္သြားေရာ ဆိုပါေတာ့။
ဘုရင္ႀကီးက ေဆးကုႏိုင္တဲ့သူ ပါလာတယ္ဆိုလို႕ ၀မ္းသာေပမယ့္ ဆရာေဇာ္ရဲ႕ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း မခန္႕မျငား အေနအထားကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ေတာ့ ပ်က္မိတာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုႏိုင္မယ့္သူ မရွိတဲ့ အေျခအေနမွာ ေကာက္ရိုးတမွ်င္လို သေဘာထားႀကီး ဆရာေဇာ္ ေဆးကုတာကို ခပ္လွမ္းလွမ္းက ၀န္ႀကီး အေျခြအရံေတြနဲ႕ အကဲ ခတ္ၾကည့္ေနသတဲ့။
အိပ္ယာသလြန္ေပၚမွာ မလႈပ္မယွက္ ရွိေနတဲ့ မင္းသမီးေလးကို ၾကည့္လိုက္၊ လက္ကေလး ကိုင္ၾကည့္လိုက္၊ ေဆးအိတ္ထဲက ေဆးျမစ္ေတြ ၾကည့္လိုက္နဲ႕ အႀကံထုတ္ေနတဲ့ ဆရာေဇာ့္ပံုစံက အားရစရာ မရွိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ေနာက္ဆံုး ဆရာေဇာ္လည္း မထူးဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္ထင္ရဲ႕။ တပည့္ဆီက ေဆးလြယ္အိတ္ကို ယူၿပီး ၾကည့္ေတာင္မၾကည့္ပဲ လက္လွ်ဳိၿပီး ေတြ႕ရာ ေဆးျမစ္တခုကို ေကာက္ယူ၊ ေက်ာက္ျပင္တခ်ပ္ေပၚမွာ ေရသန္႕ေလးနဲ႕ တပည့္ကို ေသြးခိုင္းၿပီး ေဆး တပန္းကန္လံုးေလာက္ရေတာ့ အထိန္းေတာ္ႀကီးကို ေပးၿပီး ဇြန္းကေလးနဲ႕ ေျဖးေျဖးခ်င္း မင္းသမီးေလးကို တိုက္လိုက္ပါေလေရာ..။
ေဆးတိုက္ေနခ်ိန္မွာ နန္းေတာ္ထဲမွာလည္း ၿငိမ္သက္ၿပီး မင္းပရိသတ္ေတြက ေဆးကုသတာကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနသလို ဆရာေဇာ္လည္း ဘာဆက္လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲလို႕ အႀကံထုတ္ေနတာေပါ့။ အႀကံထုတ္ခ်ိန္ ရေအာင္ ေဆးတိုက္တာကိုလည္း ေျဖးေျဖးခ်င္း အၾကာႀကီး တိုက္ခိုင္းသတဲ့။
အေတာ္ႀကီးၾကာေတာ့ အသက္ေတာင္ ေငြ႕ေငြ႕ေလး ရွဴေနတဲ့ မင္းသမီးေလးဟာ မ်က္ေတာင္ေလးေတြ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္ လႈပ္၊ ပါးစပ္ကေလးက ဟစိဟစိလုပ္လာတာကို ေတြ႕လိုက္ရသတဲ့။ ဘုရင္ႀကီးနဲ႕ တကြ တနန္းေတာ္လံုးလည္း ၀မ္းသာအားရျဖစ္လာသလို ဆရာေဇာ္ဆိုရင္ ကိုယ့္မ်က္စိေတာင္ ကိုယ္မယံုလို႕ ပြတ္ၾကည့္ ရ ဆိုပဲ။ ဒါနဲ႕ အားတက္လာၿပီး လက္က်န္ ေဆးျမစ္ေလးကို ဆက္ေသြးၿပီး တိုက္ခိုင္းတာေပါ့။
ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္တိုက္ၿပီး အေတာ္ေလးၾကာေတာ့ မင္းသမီးေလးက ခပ္တိုးတိုးေလးနဲ႕ “ေရ.. ေရ ေပးပါ” ဆိုၿပီး ေတာင္းသတဲ့။ အားလံုးလည္း ၀မ္းသာၿပီး ေရလည္းတိုက္၊ ၀ိုင္းလည္း အံုလာလို႕ ဆရာေဇာ္က ခပ္တည္တည္ နဲ႕ လူနာနားသိပ္မကပ္ဖို႕ (လူႀကီးကို လံုၿခံဳေရး လုပ္ေပးေနၾကတဲ့ လူေတြ မ်က္ႏွာေပးမ်ဳိးနဲ႕ေပါ့ေလ) ေမာင္းထုတ္ရ ဆိုပဲ။
မင္းသမီးေလး သက္သာလာတယ္ဆိုေတာ့ ဆရာေဇာ္လည္း အေတာ္ေလး စဥ္းစားရ ၾကပ္ေနတာေပါ့။ သူ တိုက္လိုက္တဲ့ ေဆးဟာ ဘာေဆးလဲ၊ ခ်ဳိလား၊ ခ်ဥ္လား၊ ငန္လား၊ ဘာအျမစ္လဲ။ နံ႕သာျဖဴလား၊ ကရမက္လား၊ ေဆးဒန္းလား၊ ေတာင္တန္ႀကီး လား၊ ဆင္တုံးမႏြယ္လား.. ေပါ့ေလ။ သူမ်ားမေျပာနဲ႕ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိလို႕ ေဆးလက္က်န္ေလးကို မသိမသာ လွ်ာနဲ႕ တို႕ၾကည့္သတ့ဲ။ ဒီေတာ့မွ သူ႕ေဆးအေၾကာင္းေရာ၊ မင္းသမီးေလးရဲ႕ ေရာဂါအေျခအေနေရာ သေဘာေပါက္ၿပီး ေဆးက်န္ကေလးကို က်င္းၿပီး တိုက္၊ အဟာရျဖစ္မယ့္ဟာေလးေတြ တိုက္လိုက္နဲ႕ ကုသလိုက္တာ မၾကာခင္ ေပ်ာက္ကင္းၿပီး ဆရာေဇာ္လည္း သမား၀န္ႀကီး ျဖစ္သြားပါေလေရာ တဲ့ဗ်ား..။
တကယ္ေတာ့ ဆရာေဇာ္ မကုခင္ကတည္းက ေရာဂါက ေပ်ာက္ကင္းေနပါၿပီ။ ေဆးဆရာေပါင္းစံု၊ ေဆးနည္း ေပါင္းစံုနဲ႕ ေဆး၀ါး မႏၱန္ ပရိတ္ပဌာန္း က အစ အမ်ဳိးမ်ဳိး သက္သာေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသထားၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ ေဆးဆရာေတြ ေမ့ေနတာက လူနာကို အာဟာရ တိုက္ေကၽြးဖို႕ပါ။ ေရာဂါေပ်ာက္ေပမယ့္ ရက္ရွည္လမ်ား အာဟာရ မရရွိေတာ့ ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ လူနာကို ဆရာေဇာ္က မထင္မွတ္ပဲ အာဟာရ ေကၽြးလိုက္မိလို႕ပါ။ ဆရာေဇာ္ လွ်ာနဲ႕တို႕ၿပီး ျမည္းၾကည့္လိုက္တဲ့ ေဆးဟာ တကယ္ေတာ့ ေဆးျမစ္မဟုတ္ပဲ ေဆးျမစ္ေတြ လွမ္းထားတဲ့အေပၚ ေက်းငွက္ေတြ ခ်ီလာတဲ့ မုန္႕ဖက္ထုပ္တခုဟာ ေနလွမ္းလို႕ ေျခာက္ၿပီး ေဆးျမစ္ထဲ ေရာေနတဲ့ မုန္႕ဖက္ထုပ္ေျခာက္ကို ေသြးတိုက္မိ လ်က္သား ျဖစ္ေနတာကိုး။
ေဆးပညာ မတတ္ေပမယ့္ သမား၀န္ႀကီး ျဖစ္သြားရတဲ့ ဆရာေဇာ္လို ၀န္ႀကီးမ်ဳိးေတြ ဒီေခတ္ ဒီအခါ ေခတ္ ေျပာင္းခ်ိန္ လိုလို ဘာလိုလို အေျခအေနထဲ ေရာေႏွာမပါလာပါေစနဲ႕လို႕ ဆုေတာင္းမိပါရဲ႕ဗ်ာ။
ျပည္သူျပည္သားေတြမွာေတာ့ ရွင္ႀကီး၀မ္းထဲ ေနရေတာ့လည္း မသက္သာ၊ ရွင္ငယ္၀မ္းထဲ ေနရေတာ့လည္း မလြယ္ကူ၊ ခု တခါ ရွင္သစ္၀မ္းထဲ ၀င္ရရင္ေတာ့ ေခ်ာင္လည္တန္ေကာင္းရဲ႕လို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေလးေတြ တေ၀ေ၀ ျဖစ္ေနတာကို ပန္းေကာင္းအညႊန္႕က်ဳိးေတာ့ တယ္ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးကိုးဗ်။
အမတ္မင္းတို႕ ၀န္မင္းတို႕ ေခတ္မွာ ေျပာင္းေအာင္လည္းလုပ္ႏိုင္ၾကပါေစ..။ ေကာင္းေအာင္လည္း လုပ္ႏိုင္ၾကပါေစ… လူထုအက်ဳိးလည္း (နည္းနည္းပါးပါးျဖစ္ျဖစ္) သယ္ပိုင္းႏိုင္ၾကပါေစ ….။ မုန္႔ဖက္ထုပ္ေျခာက္ ၀န္ႀကီးေတြ မျဖစ္ၾကပါေစ သတည္း..။
(နတ္လူ သာဓုေခၚေစေသာ၀္)
၀န္ခံခ်က္။ ။ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းေျပာတဲ့ ပံုျပင္ကုိ မွီျငမ္းပါေၾကာင္း
မူရင္းက ဒီမွာပါ။
No comments:
Post a Comment
မိမိတို႔၏အျမင္မ်ားကို လြတ္လပ္ပြင့္လင္းစြာေရးသားႏိုင္ပါသည္။
ဘမ္းမည္မဟုတ္ပါ။