ျပည္တြင္းျဖစ္ပညာရွင္ေတြ မနည္းပါဘူး...

လူအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ေတြ႔ဆံုၿပီး စရိုက္အေထြေထြကို ေလ႔လာခြင့္ရတဲ႔ သူေတြအဖို႔ စာေရးတဲ႔ေနရာမွာ အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစပါတယ္။

စိတ္တိုတတ္ရင္ ၀တၳဳဖတ္.

လူ႔သဘာ၀ကိုသေဘာေပါက္ေတာ႔ စာေရးတဲ႔အခါမွာ ယထာ ဘူတက်ေအာင္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈ သာမန္ထက္ပိုၿပီး လုပ္ႏိုင္တယ္။ လူ႔စရိုက္သဘာ၀ကို သေဘာေပါက္နားလည္ႏိုင္တဲ႔အတြက္ သည္းခံစိတ္ပိုရိွလာၿပီး အလြယ္တကူ နဲ႔ ခြင့္လႊတ္လာႏိုင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ စိတ္တိုလြယ္တဲ႔သူေတြ အထိမခံ ေႀကြပန္းကန္စိတ္ရိွသူေတြနဲ႔ အခဲမေၾက တတ္သူေတြ ၀တၳဳေတြ မ်ားမ်ားဖတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ခ်င္တယ္။

မုန္းတီးတာထက္ သနားတာပို.

ပုထုဇဥ္ မွန္သမွ် စိတ္တိုတတ္၊ ေဒါသထြက္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ စာဖတ္မ်ားတဲ႔အတြက္ လူ႔စရိုက္သဘာ၀ေတြ ကို သေဘာေပါက္သူကေဒါသျဖစ္ရင္လည္း ခဏနဲ႔ေျပေပ်ာက္သြားတယ္။ မုန္းတီး စက္ဆုပ္စရာလူမ်ဳိးကိုေတြ႔ရင္ လည္း အဲဒီလူမ်ဳိးကို မုန္းတီးတာထက္ သနားစရာ၊အသိဥာဏ္ႏံုနဲ႔သူအျဖစ္ အလြယ္တကူ ခြင့္လႊတ္လိုက္ႏိုင္တယ္။ ေက်ာင္းသားတပည့္ေတြထဲမွာလူတိုင္းေ၀းေ၀းကေရွာင္တဲ႔သူတစ္ေယာက္ ရိွဖူးတယ္။ သူက စိတ္ရင္းသေဘာထား ေကာင္းေပမယ္႔ အျငင္းသန္ၿပီး စကားႀကီးစကားက်ယ္ေတြေျပာလြန္းတဲ႔အတြက္ သူ႔ကိုျမင္တာနဲ႔ လူတိုင္း ေ၀းေ၀း က ေရွာင္ကြင္းသြားတတ္ၾကတယ္။ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္.

သူက ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္နဲ႔ စာေတြေတာ႔ဖတ္တယ္။ ပီတာဒရပ္ကားတို႔၊ ဖူကူးယားမားတို႔၊ ဒီဘိုးႏိုးတို႔၊ စတစ္ဂလစ္ တို႔၊ ဖရိုက္မင္းတို႔ စာအုပ္မ်ဳိးေတြဖတ္ေလ႔ရိွတယ္။ ၀တၳဳေတြ ဘာေတြေတာ႔ မဖတ္ဘူး။ ဖတ္ၿပီးရင္ သူ႔အက်င့္က ဖတ္ခဲ႔သမွ်ကို လူတကာ လိုက္ေျပာတယ္။ တစ္ဖက္သား စိတ္၀င္စားမႈ ရိွတာ / မရိွတာ အေလး မထားဘူး ။ သူေျပာခ်င္တာ မၿပီးမခ်င္း ဆက္ေျပာတာပဲ။ ၾကာေတာ႔ ဘယ္သူမွ သည္းမခံႏိုင္ေတာ႔ဘဲ သူ႔ျမင္တာနဲ႔ ေ၀းေ၀းကေရွာင္ၾကေတာ႔တယ္။ သူက ဒါေတြ မသိဘူး။ သူ႔အခ်ဳိး မျပင္ဘူး ။ ေနာက္ေရာက္လာတဲ႔ ေက်ာင္းသူ/ေက်ာင္းသား အသစ္ေတြ၀ိုင္းမွာ ထိုင္ၿပီး သူ႔လက္ခ်ာေတြ ေပးၿမဲေပးေနေလ႔ရိွတယ္။

စပါးပင္ျမင္ဖူးရဲ႕လား.

တစ္ခါေတာ႔ သူ ေကာင္းေကာင္းခံလိုက္ရတယ္။ နယ္က ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က သူ႔ကို ပညာေပးလိုက္တာ။ စကား၀ိုင္းမွာ သူက ထံုးစံအတိုင္း ဖရိုက္မင္းေတြ၊ စတစ္ဂလစ္ေတြေျပာၿပီး ဒီလို ပညာရွင္ေတြ ေရးတဲ႔စာေတြ ဖတ္ရေကာင္းမွန္းမသိၾကလို႔ တိုင္းျပည္ႀကီး မတိုးတက္တာ။ ဒီလို ပညာရွင္ႀကီးေတြရဲ႕ အႀကံဥာဏ္ကို ရယူၿပီးစီမံကိန္းေတြ ေရးဆြဲသင့္တယ္၊ ဘာညာနဲ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသူက ... " ရွင့္ ပညာရွင္ႀကီးေတြ စပါးပင္ကို ျမင္ဖူးရဲ႔လား၊ ဂ်ံဳပင္ၾကားကေနၿပီး ဂ်ံဳစားတဲ႔လူေတြက စပါးစိုက္တဲ႔ႏိုင္ငံက လူေတြကို ဘာအႀကံေကာင္း ေပးႏိုင္မွာလဲ " လို႔ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ သူပါးစပ္ အေဟာင္းသားျဖစ္သြားတယ္။

လက္ေတြ႔လုပ္ငန္းထဲက သူ..

အဲဒီေက်ာင္းသူက စိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္က ဆရာမတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ စိုက္ပ်ဳိးေရးဘြဲ႔အျပင္ MBA ဘြဲ႔လည္း ရထားေသးတယ္။ တစ္ခ်ိန္လံုး အဲဒီ ဆရာမက သူ႔ကို လက္ခ်ာေပးေနတာ သူၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနရတယ္။ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဘယ္ေျပာႏိုင္မွာလဲ။ သူက စာအုပ္ေတြထဲကဟာေလာက္ ျပန္ေျပာတတ္တာ။ ဟိုက လက္ေတြ႔လုပ္ငန္းခြင္ထဲက စိုက္ပ်ဳိးေရး ဆရာမ ျဖစ္ရံုမက MBA လို ဘြဲ႔မ်ဳိးရထားတာ ဆိုေတာ႔ စိုက္ပ်ဳိးေရးတို႔ စီးပြားေရးတို႔အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး ေျပာႏိုင္သူျဖစ္တယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ႔ အတန္းထဲမွာ အဲဒီေက်ာင္းသူရိွေနရင္ .. သူ သိပ္ၿပီးေလလံုးမထြားရဲေတာ႔ဘဲ ၿငိမ္ေနေတာ႔တယ္။

ေျမႀကီးရိွတိုင္း စိုက္လို႔ရတာ မဟုတ္..
စာအုပ္ႀကီးသမားနဲ႔ လက္ေတြ႔သမား ဘယတူႏိုင္မွာလဲ။ လက္ေတြ႔လုပ္ေနသူကသာ အေျခအေနမွန္ကို အသိႏိုင္ ဆံုးေပါ႔။ စာအုပ္ႀကီးေတြက ဘယ္လိုေရးၿပီး ဘယ္လိုသင္ထားထား ကိုယ္႔ႏိုင္ငံလက္ေတြ႔အေျခအေနနဲ႔ ကိုက္ညီမွ အသံုး၀င္မွာျဖစ္တယ္။ သူတို႔က သူတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခအေနနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ သဘာ၀ေတြအေပၚ အေျခခံၿပီး ေရးသားျပဳစု ထားၾကာေတြျဖစ္ေတာ႔ သူတို႔ႏိုင္ငံအတြက္ေတာ႔ ရာႏႈန္းျပည့္ အသံုး၀င္ႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္လို ႏိုင္ငံအတြက္ ေတာ႔ သူတို႔ေရးသားခ်က္ေတြဟာ 25%ေတာင္ အသံုး၀င္ခ်င္မွ ၀င္ႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္။ ျမန္မာျပည္ မွာေတာင္ ျမစ္၀ ကၽြန္းေပၚေဒသ အတြက္ သင့္ေတာ္တဲ႔ နည္းစနစ္က အထက္အညာက မိုးေခါင္ေရရွား ေဒသအတြက္ အသံုးတည့္ခ်င္မွ တည့္မွာေပါ႔ ။ ေျမႀကီးတိုင္း စိုက္ခ်င္ရာစိုက္လို႔ ရႏိုင္တာမ်ဳိးမွ မဟုတ္တာ။

ကိုဖိုးသိေတြ..

ၿမိဳ႕ေပၚက ပညာတတ္ေတြ အမ်ားစုဟာ စာအုပ္ေတြဖတ္ၿပီး သိပ္ဟုတ္လွၿပီလို႔ ထင္တတ္ၾကတယ္။ ဘာမဆို သူတို႔ မွ ကိုဖိုးသိ (Mr.Know All) ဆိုတဲ႔အထင္ေရာက္ၿပီး တျခားလူေတြ ... အထူးသျဖင့္ ေတာကလူေတြကို ငံု႕ၾကည့္ေလ႔ရိွတယ္။

ကိုယ္တိုင္ေရးႏိုင္ဖို႔လို ..

ႏိုင္ငံျခားသား ပညာရွင္ေတြရဲ႕ စာအုပ္ႀကီးေတြဟာ သူတို႔ႏိုင္ငံ၊ သူတို႔လူမ်ဳိးေတြအတြက္ေတာ႔ အက်ိဳးရိွမွာပါ ။ သူတို႔ နဲ႔ ပထ၀ီ အေနအထား၊ ရာသီဥတု၊ ဓေလ႔ထံုးစံ ယဥ္ေက်းမႈ၊ စီးပြားေရးျဖစ္ထြန္းတိုးတက္မႈ အေျခအေန စတဲ႔ ေနရာေတြမွာ ၀င္ရိုးစြန္းႏွစ္ဖက္ေလာက္ ကြာဟခ်က္ႀကီးမားတဲ႔ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ႔ သိပ္ၿပီး အသံုး၀င္လိမ္႔မယ္ မထင္ပါဘူး။ သူတို႔ စာအုပ္ႀကီးေတြကို နမူနာအျဖစ္ ထားၿပီး ကိုယ္႔ႏိုင္ငံရဲ႔ ရာသီဥတု၊ ေရေျမ အေနအထား၊စီးပြားေရး အေျခအေနတို႔နဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ ျမန္မာလူမ်ဳိး ပညာရွင္ေတြကိုယ္တိုင္ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ေရးသား ျပဳစုၾကရပါလိမ္႔မယ္။ စက္မႈတကၠသိုလ္ဆင္းေတြ၊ စိုက္ပ်ဳိးေရးတကၠသိုလ္ဆင္းေတြ၊ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ဆင္း ေတြ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီမွာ မနည္းပါဘူး။ ဒီေက်ာင္း ဆင္းေတြ ကိုယ္တိုင္ ေလ႔လာ သုေတသနျပဳၿပီး စာအုပ္ေတြေရးႏိုင္ ေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းဖန္တီးေပးသင့္ၾကပါတယ္။ အခုလို ႏိုင္ငံျခားသားေတြေရးတဲ႔ စာအုပ္ေတြ အားကိုး အားထား ျပဳေနရံုနဲ႔ေတာ႔ ဘာမွ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတယ္။ ျပည္တြင္းျဖစ္ ပညာရွင္ေတြ ကိုယ္တိုင္ေရးတဲ႔ စာအုပ္ေတြ ေပါေပါ မ်ားမ်ားႀကီး ထြက္လာမွ တိုင္းျပည္အမွန္တကယ္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာမွာပါ။ ျပည္တြင္းျဖစ္ ပညာရွင္ေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ မနည္းပါဘူး။

Myanmar Express မူရင္းသတင္းက ဒီမွာပါ။