ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ့ ဦးေဆာင္မႈနဲ႕ ျပည္သူလူထု တစ္ရပ္လံုးက မဆလ တစ္ပါတီ စနစ္ကို ဗံုးဗံုး လဲက်သြားေအာင္ စြမ္းေဆာင္ခဲ့သည့္ ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးၾကီးကား ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ ရိွခဲ့ေပျပီ။ (ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ ေျပာေနၾက မိန္႕ခြန္း အစအတုိင္း ခိုးခ်လိုက္ တာပါဗ်ာ။ခြင့္လႊတ္ၾကပါ။) ထိုႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ ကာလအတြင္း ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္မႈ၊ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားကို ျပန္လည္ သံုးသပ္ရလွ်င္----
အေရးေတာ္ပံုကာလ အမႈိက္ကစ ျပႆဒ္ မီးေလာင္ ဆိုသကဲ့သို႕ပင္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ အရက္မူးေနေသာ အရပ္သားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ကက္ဆက္အေခြ လုဖြင့္ရာမွ ေပၚလာသည့္ ရန္ပြဲမွစျပီး မဆလ ျပိဳကြဲ ခဲ့ရေပသည္။ အကယ္၍ ရန္ပြဲတြင္ ေက်ာင္းသားကသာ လက္ဦးျပီး အရပ္သားမ်ားကို အပိုင္တြယ္ႏုိင္ ခဲ့လွ်င္ ယခုကဲ့သို႕ သမိုင္းတြင္မည့္ အေရးေတာ္ပံုၾကီး ျဖစ္လိမ့္မည္ မထင္။ သို႔ေသာ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၁၉၇၆ မိႈင္းရာျပည့္ ေနာက္ပိုင္း ျငိမ္သက္ေနေသာ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈၾကီးသည္ မဆလ အစိုးရကို စိန္ေခၚ ခဲ့ေလျပီ။ ထိုလႈပ္ရွားမႈၾကီးတြင္ ေက်ာင္းသားေ တြမည္ကဲ့သို႔ ပါ၀င္ခဲ့ၾကသနည္း
ေက်ာင္းသား ဆႏၵျပမႈမ်ား ေပၚလာသည္ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ေနာင္ေတာ္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ သမိုင္းေျခရာကို ထပ္ခ်ပ္လိုက္ျပီး ဗမာႏုိင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ (ဗကသ) အလံကို ျပန္လည္ လႊင့္ထူရန္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကေပသည္။ သို႕ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကား ေနာင္ေတာ္မ်ားထက္ အရူးက တစ္မူး သာခဲ့သည္။ ဗကသ သာမက ျမန္မာႏုိ္င္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ (မကသ)၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား သမဂၢ (ရကသ) စသည္တုိ႔ကို အျပိဳင္အဆုိင္ ဖြဲ႕ၾကေပ၏။ ထို႕ျပင္ အာဏာရွင္ စနစ္ ေတာ္လွန္ေရး ကာလျဖစ္ရကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ေခတ္ ဗကသ ကဲ့သို႕ တစ္ျပည္လံုး ညီလာခံေခၚျပီး ေရြးတာမိ်ဳး လုပ္ရန္ အခ်ိန္မရ။ မဆလ ကဲ့သို႔ပင္ ကိုယ့္ဖဲ ကိုယ္ဆင္ ကိုယ့္ဖဲ ကိုယ္ခ်ဳိး နည္းဗ်ဴဟာျဖင့္ပင္ ဘာေျပာေျပာ လက္ခုတ္တီးေနေသာ ပရိသတ္ၾကီးေရွ႕တြင္ တစ္ေယာက္က အဆိုတင္။ က်န္တစ္ေယာက္က ေထာက္ခံ။ လူထုၾကီး သေဘာတူပါလားဟု ေမးျပီး အတည္ျပဳခဲ့ရေပသည္။
ထိုသို႔ ဖြဲ႔ရာတြင္လည္း ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ အနာဂတ္ ႏုိင္ငံေရး ေလာကတြင္ ယခင္ လူၾကီးမ်ားထက္ မညံ့ဘဲ လက္သြက္ ေျခသြက္ ခြက္ေစာင္း ခုတ္ႏုိင္ေၾကာင္းကို ျပႏိုင္ခဲ့ၾကေပသည္။ ဥပမာ။ မင္းေဇယ်တို႔က ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ထဲတြင္ မကသ ဖြဲ႔ေရးအတြက္ အစည္းအေ၀း ထုိင္ေနေၾကာင္း သတင္းရခ်ိန္တြင္ ေဆးရံုၾကီးရိွ မိုးသီးဇြန္၊ မင္းကိုႏုိ္င္တို႔အဖြဲ႕က ခ်က္ျခင္း ေရာက္လာျပီး မင္းေဇယ်တို႔ ေလေပါေကာင္းတံုး စင္ေပၚတက္ျပီး ဗကသ ဖြဲ႔လိုက္ေၾကာင္း ေၾကညာကာ ဗကသ ကို မကသ ေရွ႕ေရာက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ထဲက မိုးသီးဇြန္က ေခသ ူမဟုတ္ေၾကာင္း ျပခဲ့ေပ၏။
သို႕ေသာ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္းက ေက်ာ္ဟိန္းပါပ ဲဆိုသကဲ့သို႔ပင္ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ႏုိင္ငံေရး သမားေဟာင္းမ်ားက ႏွစ္ေကာင္စား ကင္းေပါက္ျဖင့္ အႏုိင္ပိုင္းသြားျခင္းကို ခံခဲ့ရေပသည္။ ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္က စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရ းရုပ္သိမ္းျပီဟု ေၾကညာလိုက္ခ်ိန္တြင္ မူလထဲက စစ္တပ္နဲ႕ ေက်ာင္းသား ခ်ေပ့ေစ၊ ယာလည္းညက္ ၾကက္လည္းေမာဟု ထိုင္ေစာင့္ေနေသာ မူလပထမ ႏုိင္ငံေရး သမားမ်ား၊ အလံျဖဴ၊ အလံနီေဟာင္းမ်ား၊ ဗိုလ္ေန၀င္းက အရူးထက္ တစ္မူးသာလုပ္ျပီး ကန္ထုတ္လုိက္ သျဖင့္ ေဘးထိုင္ ဘုိင္က် ဘုေျပာရင္း မဆလ ေပးသည့္ ႏုိ္င္ငံေရး ပင္စင္ယူေနသူ ေဘာင္းဘီခၽြတ္မ်ားက ဦးေအာင္ၾကီး၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးတင္ဦး ဆိုသည့္ ေအ့စ္သံုးခ်ပ္ကို ခ်ခင္း လိုက္သည့္အခါ စင္ေပၚမွ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ား ေအာက္ဆင္းျပီး လက္ခုတ္တီးရသည့္ ဘ၀ ေရာက္သြား ေပေတာ့သည္။ ( နာလိုက္တာဗ်ာ။ မဟုတ္ရင္ မိုးသီး ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ေနေလာက္ျပီ။)
ဤသို႕ျဖင့္ ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးၾကီးမွာ ဆရာၾကီးမ်ား ထိုင္ခံုလုသည္ကို ထိုင္ေစာင့္ေနရင္းျဖင့္ စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းမႈကို ခံလိုက္ရေပသည္။
န၀တေခတ္
စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္ေန႔ ညေန ေလးနာရီခြဲတြင္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလို္က္ေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ ထြက္လာသည့္အခါ ၾကားျဖတ္အစိုးရဖြဲ႔ဖို႔ အိမ္မက္မက္ေနေသာ ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္မ်ား ငုတ္တုတ္ ေမ့သြားၾကသည္။ ပါးစပ္ထဲေရာက္ခါနီး ထမင္းလုပ္ ပုတ္ခ်ခံရေသာ ကေလးငယ္ကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ပါးစပ္ထဲက အရိုးကို အလုခံလိုက္ရေသာ ေခြးအိုၾကီးကဲ့သို႕ လည္းေကာင္း ျပင္းစြာေသာ အမ်က္ထြက္ကုန္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္သူလူထု အေပါင္းက လမ္းေပၚ ထြက္ျပီး ဆန္႔က်င္ တိုက္ပြဲ၀င္ရန္ ေတာင္းဆိုၾကသည္။
သို႕ေသာ္ျငားလည္း ႏုိ္င္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ မိုးသီးဇြန္၊ မင္းကိုႏုိ္င္အစရိွေသာ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ လည္းေကာင္း အနာဂတ္ ႏုိင္ငံေရးတြင္ သူတို႕၏ အရည္အခ်င္းမ်ားကို အသံုးခ်ႏုိင္ရန္ အတြက္ စစ္တပ္ႏွင့္ ထိပ္တုိက္ ရင္ဆုိင္ျခင္း မျပဳဘဲ သံရံုးမ်ားတြင္ လည္းေကာင္း၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ လည္းေကာင္း၊ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း အိမ္မ်ားတြင္ လည္းေကာင္း ပုန္းေအာင္း (မွားလို႕) ေျမေအာက္သို႔ ခို၀င္သြားၾကေပသည္။ ဘာမသိ ညာမသိႏွင့္ လမ္းေပၚ ထြက္လာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ျပည္သူမ်ားကား တဲ့တဲ့ပစ္မည္ဟု ၾကိမ္း၀ါးထားေသာ စစ္တပ္ႏွင့္ ေတြ႕ျပီး ကိစၥေခ်ာ ကုန္ၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္ ၎တို႕၏ စြန္႕လႊတ္မႈမ်ားကား အခ်ည္းႏွီး မျဖစ္ေပ။ ေနာင္တြင္ ႏွစ္စဥ္ ရွွစ္ေလးလံုး က်ေရာက္တိုင္း ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားက မိန္႕ခြန္း ေျပာသည့္အခါ ထည့္သြင္း ဂုဏ္ျပဳျခင္း ခံရေပသည္။ ( တစ္ႏွစ္လံုး လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ျပီး ဇူလိုင္ ၁၉ က်မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို သတိရတဲ့ အာဇာနည္ေန႔ အတုိင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။)
ေျမေအာက္ လွ်ိဳးေနေသာ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားက စက္တင္ဘာ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ န၀တက ပါတီေတြ ဖြဲ႔ႏုိင္ျပီဟု ေၾကညာ လို္က္ေသာအခါ မီတာ တစ္ရာ ေျပးပြဲ တာလႊတ္ သကဲ့သို႕ စက္တင္ဘာ လဆန္းတံုးက အယံုအၾကည္ မရိွပါဟု ေျပာထားေသာ ေရြးေကာက္ပြဲ ေကာ္မရွင္ရံုးသို႔ ေျပးျပီး မွတ္ပံု တင္ၾကေလရာ ကမာၻ႕စံခ်ိန္ျဖစ္ေသာ ပါတီေပါင္း ၂၃၅ ပါတီအထိ ေရာက္သြားခဲ့ေပသည္။ သို႔တိုင္ ေအာင္ ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္မ်ားက စစ္တပ္ကို ေၾကာက္ျပီး နယ္စပ္ ထြက္ေျပးေနသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ျပန္မလာနဲ႔ဦး လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲဆင္ၾကဟု အမိန္႔ေပးခဲ့ ၾကသျဖင့္ ထိုင္းနယ္စပ္တြင္ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ၾကီး ေပၚလာခဲ့ေပေတာ့သည္။
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္
လက္နက္ကို္င္ တိုက္ပြဲ၀င္ေသာ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ကား ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ ပထမဆံုး ေသာ ေက်ာင္းသာ းတပ္မေတာ္ၾကီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုတပ္မေတာ္ၾကီး ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕ ဘာေတြ လုပ္ႏုိင္ခဲ့သနည္း။
စစ္အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်မည္ ဆိုေသာ စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့သည့္ ေအာက္ေျခ ရဲေဘာ္မ်ား တုိက္ပြဲတြင္ လည္းေကာင္း၊ ငွက္ဖ်ားဒဏ္ျဖင့္ လည္းေကာင္း က်ဆံုးခဲ့ရေပသည္။
ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အာဏာရွင္ ဆန္မႈကို ေ၀ဖန္မိေသာ ABSDF ( ေျမာက္ပိုင္း) မွ ေက်ာင္းသားမ်ားကား စစ္တပ္သူလွ်ိဳဟု ဆိုကာ အသတ္ခံခဲ့ရသည္။
ေခါင္းေဆာင္မ်ားက မဲေဆာက္ႏွင့္ ဘန္ေကာက္ကို လြန္းပ်ံသြားရင္း တိုက္ပြဲမ်ားကို ကြပ္ကဲကာ ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရး၏ အရသာကို ခံစားၾက၏။ ထိုသို႔ခံစားရင္ အေ၀မတည့္သည့္အခါ အခါလည္သား ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ ႏွစ္ျခမ္းကြဲခဲ့ေပသည္။
ခြဲေရး တြဲေရး လုပ္ရင္းႏွင့္ပင္ အျမင္က်ယ္လာေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက တတိယႏုိ္င္ငံသို႕ ထြက္ျပီး အနာဂတ ဒီမိုကေရစီ ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္ လိုအပ္ေသာ ပညာမ်ားကို သြားေရာက္ သင္ၾကား ၾကကုန္၏။ ျပီးေသာအခါ ျမန္မာ့အေရး ကၽြမ္းက်င္သူ ပညာရွင္၊ စစ္ေရး ကၽြမ္းက်င္သူ ပညာရွင္မ်ား အမည္ခံရင္း Proposal ႏုိင္ငံေရးႏွင့္ ဘေလာ့ဂ္ လက္နက္ကိုင္ တိုက္ပြဲမ်ားကို အားတက္သေရာ ဆက္လက္ ဆင္ႏြဲ ေနၾကကုန္သည္။
၎တို႔ကဲ့သို႕ အျမင္မက်ယ္ရွာေသာ ေအာက္ေျခ တပ္သားထုႏွင့္ ထြက္ေပါက္ မရွာႏိုင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ငယ္မ်ားက ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ အမည္ခံရင္ ေကအင္ယူ၊ ေကအင္ပီပီ တို႔၏ ေပးစာ ကမ္းစာ စားရင္း။ က်ပန္းလုပ္ရင္းျဖင့္ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား၏ Proposal ႏုိ္င္ငံေရးေၾကာင့္ ေအာင္ပြဲခံ ရမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနရ ေပေတာ့သည္။
ျပည္ေျပး ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား
၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ျပီးေသာအခါ န၀တ လက္ထက္တြင္ ဘယ္လိုမွ အာဏာမရႏုိင္ဟု ျမင္လာ ေသာ ႏုိ္င္ငံေရး သမားမ်ား၊ အေရးအခင္း ေနာက္ပိုင္း ထိန္းသိမ္းခံထားရာမွ ျပန္လြတ္လာေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား သည္လည္း ေတာင္ကို ေက်ာ္၍ လည္းေကာင္း၊ ေထာက္လွမ္းေရးတြင္ ေနာင္ႏုိင္ငံေရး မလုပ္ေတာ့ပါဟု လက္မွတ္ထုိး၊ ပတ္စပို္႔ယူျပီး လည္းေကာင္း ( ေအာင္ဒင္ကို ေစာင္းေျပာတာ မဟုတ္၊ တိုက္ဆိုင္ရင္ ခြင့္လႊတ္) ျပည္ပသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။
ထိုဆရာၾကီးမ်ားကား ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းေခတ္ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားပီပီ ေတာထဲတြင္ လက္နက္ကို္င္ တုိက္ရန္ စိတ္မကူး။ တိုက္ေနသူေတြကို ေသာက္ရူးေတြဟု ထင္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရး ခိုလံႈခြင့္ရရန္ႏွင့္ Proposal ႏုိ္င္ငံေရး ေလာကအတြင္း အသံထက္ျမန္ေသာ ႏႈန္းျဖင့္ ၀င္ေနရာ ယူႏုိ္င္ရန္ အတြက္ ၾကိဳးစားၾကကုန္၏။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ၉၀ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း ျပည္ပ ထြက္လာသူမ်ားကား ၈၈ တံုးက ေခါင္းေဆာင္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္း၊ န၀တက ဖမ္းဆီးျပီး ႏွိပ္စက္သည့္ အေၾကာင္းမ်ားကို နားေထာင္သူ မ်က္ရည္လည္ေအာင္ ေျပာတတ္သည္။ စစ္အစိုးရကို ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ျဖဳတ္ခ်မည့္ စီမံကိန္းမ်ားကို မစားရ၀ခမန္း ေျပာတတ္၏။ ထိုသူမ်ား၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပင္ ႏုိင္ငံတကာတြင္ ျမန္မာ့အေရး ေဆာင္ရြက္သည့္ အဖြဲ႕မ်ား မိုးဦးက်မိႈ ထြက္သကဲ့သို႔ ေပၚလာေတာ့သည္။
နအဖကို ပိတ္ဆို႔ ဒဏ္ခတ္ အေရးယူဖို႕၊ လံုၿခံဳေရး ေကာင္စီက အေရးယူဖို႕ ဆိုသည့္ အသံေတြ ၾကားလာရ၏။ သို႕ေသာ္ နအဖ အစိုးရကား ပန္းပန္ျမဲ။ တစ္ခုသာ ထူးျခားသည္။ ျမန္မာ ျပည္သူေတြ ဘ၀ မေျပာင္းေသာ္လည္း ျပည္ပေရာက္ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ ဘ၀ကား တိုးတက္လာေပ၏။ ၎တို႔၏ ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းမ်ားလည္း ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရး သမားမ်ား အျဖစ္ ျပည္ပသို႕ေရာက္လာ၏။ ျပည္တြင္းရိွ မိဘ၊ ဇနီးမ်ားထံသို႕လည္း ဟြန္ဒီျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရး ရန္ပံုေငြမ်ား ေပးပို႔လာႏုိင္ေပသည္။ ေကာင္းေလစြ။
ျပည္တြင္းမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ား
တကယ္ေတာ့ ျပည္တြင္းမွ ေခါင္းေဆာင္မ်ားဟု ဆိုရန္ မသင့္။ ျပည္တြင္းရိွ ေခါင္းေဆာင္ဟု သာ ေျပာရေပမည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အရာရာသည္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အေပၚတြင္သာ မူတည္ ေနေသာေၾကာင့္တည္း။ ေဒၚစု ထြက္လာရင္ ပြဲစည္သည္။ ေဒၚစု ျပန္၀င္သြားလွ်င္ကား ေခါင္းေဆာင္မ်ား အေနျဖင့္ ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျခင္းႏွင့္ ေရဒီယိုမွ အင္တာဗ်ဴးျခင္းတည္းဟူေသာ အလုပ္ႏွစ္ခုကို အင္တိုက္ အားတိုက္ ေဆာင္ရြက္ၾကသည္။ ေအာက္ေျခ ပါတီ၀င္မ်ား အေနျဖင့္ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ေနတာလား၊ သတင္းေထာက္ လုပ္ေနတာလား၊ စာအုပ္ ထုတ္ေ၀ေရး လုပ္ေနတာလားဟု မခြဲျခားႏုိင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ျပည္တြင္း ေခါင္းေဆာင္မ်ားလည္း ျပည္ပက လူမ်ားထက္ မညံ့။ သံရံုးမ်ားက ရေသာ ဒီမိုကေရစီ ေထာက္ပ့ံေၾကးမ်ားကို လွ်ိဳ႕၀ွက္ေရးကို အေၾကာင္းျပျပီး စာရင္းမရိွ အင္းမရိွ သံုးသည့္ ပညာတတ္ လာၾကေပျပီ။ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို ျပည္ပ ပို႔ကုန္အျဖစ္ တင္ပို႔တတ္ လာေပျပီ။ NLD ဗဟို အလုပ္ အမႈေဆာင္ ဘဘၾကီး တစ္ဦးဆိုလွ်င္ အဖြားၾကီးကို ကြာျပီး အထက္ျမန္မာျပည္က ပါတီ၀င္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးႏွင့္ ေရႊေတာင္ၾကားတြင္ အိမ္၀ယ္ျပီး ဒီမိုကေရစီ ႏုိင္ငံေတာ္သစ္ကို တည္ေဆာက္ေနျပီ ျဖစ္သည္။ ( ဦးညြန္႕ေ၀ကို ေစာင္းေျပာတာ မဟုတ္၊ တိုက္ဆိုင္မႈရိွလွ်င္ ကန္ေတာ့ပါခင္ဗ်ား။)
သို႕တိုင္ေအာင္ ထုိေခါင္းေဆာင္မ်ား အေပၚ ယံုၾကည္ေနဆဲ ျဖစ္ေသာ မင္းကိုႏုိင္ အပါအ၀င္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္မ်ား၊ ေက်ာင္းသား မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားႏွင့္ သံဃာမ်ားက ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကို ဆင္ႏြဲခဲ့ ေသးသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔၏ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားကား ၈၈ တံုးက ေသာက္က်င့္အတုိင္း ေသခ်ာမွ ၀င္ပါဖို႔ ထုိင္ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ ႏွစ္တံုးစားလည္း သေဘာမေပါက္ေသးသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ေသၾက၊ ေက်ၾက၊ ေထာင္ၾကက်၏။ သံဃာမ်ားလည္း မသက္မသာခဲ့။ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားကမူ ေၾကညာခ်က္ေတြ ထုတ္ျပီး သြားေလသူမ်ားကို ဂုဏ္ျပဳခဲ့ၾကေပသည္။
ဤသည္ကား ကၽြႏ္ုပ္တို႕ ဒီမိုကေရစီ ေတာ္လွန္ေရးၾကီးကား ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ခရီးေပတည္း ။ အားတက္ ဖြယ္ရာပါတကား။ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား ဘ၀သာယာေရး အတြက္ ဒီမိုကေရစီ ေအာ္ရင္း ကၽြႏ္ုပ္တုိ႕ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ ဆက္တိုက္ပြဲ၀င္ၾကစို႕။
ဒီမုိကေရစီ ေတာ္လွန္ေရး ေအာင္ရမည္။
ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ပါေစ။ စီးပြားဥစၥာ တိုးတက္ပါေစ။ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ပါေစ။
Myanmar Express
No comments:
Post a Comment
မိမိတို႔၏အျမင္မ်ားကို လြတ္လပ္ပြင့္လင္းစြာေရးသားႏိုင္ပါသည္။
ဘမ္းမည္မဟုတ္ပါ။