ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ အာရွ၏ ေနာက္ထပ္ က်ားတေကာင္ျဖစ္သည္ (၂)

စီးပြားေရးလုပ္ငန္း အမူအက်င့္ေဟာင္းမ်ား အလ်င္ အျမန္ ေျပာင္းလဲေနၿပီ

မေျပာင္းပါ။ ထိုသို႔ မေျပာင္းျခင္းက ျမန္မာအတြက္ ကံဆိုးျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေရး စနစ္ တည္ေဆာက္ပံု ဖြဲ႔စည္းမႈ ေျပာင္းလဲခဲ့ ေသာ္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံ စီးပြားေရးစနစ္တြင္ လုပ္ပိုင္ ခြင့္ႏွင့္ ၾသဇာရွိဖို႔ ႀကိဳးစားၾကပံုသည္ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနကဲ့သို႔ပင္ မေျပာင္းလဲဘဲ အတူတူ ရွိေနေသးသည္။

အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ အက်ပ္အတည္းမ်ား ေလ့လာေရးအဖြဲ႔ (International Crisis Group – ICG) က ဇူလိုင္လတြင္ ထုတ္ျပန္ခဲ့သည့္ အစီရင္ခံစာတြင္ ေဆြးေႏြးထားရာ၌ “လက္၀ါးႀကီးအုပ္စနစ္၊ လိုင္စင္မ်ား။ ပါမစ္ခြင့္ျပဳခ်က္မ်ား၊ ကန္ထ႐ိုက္မ်ား ရရွိရန္ လူခ်င္းနီးကပ္ဆက္ဆံမႈတို႔ကို ဖ်က္သိမ္းခဲ့ၿပီး” ျဖစ္သည္ဟု ဆိုထားေသာ္လည္း လက္ေတြ႔ သက္ေသမ်ားအရ အေျပာင္းအလဲမ်ားမွာ အနည္းအက်ဥ္း အေပၚယံမွ်သာ ရွိေသးသည္။

၀န္ႀကီးဌာနမ်ား အေနျဖင့္ ကၽြမ္းက်င္မႈဆိုင္ရာ အရည္အခ်င္းမ်ား ျဖည့္ဆည္းျခင္း၊ ျပင္ပမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသို႔ ဖိတ္ေခၚ ကမ္းလွမ္းျခင္း ဖြင့္ေပးျခင္းမ်ား ရွိေသာ္လည္း၊ ဗ်ဴရိုကေရစီ ယႏၲယား လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကို ေက်ာ္္လြားႏိုင္ေအာင္ လုပ္ကိုင္ျခင္း၊ လမ္းေၾကာင္းရွာ ေဆာင္ရြက္ျခင္း၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မွတ္မည့္သူမ်ားကို ထိေတြ႕ႏိုင္ျခင္း စသည္တို႔သည္ ပုဂၢိဳလ္ေရးနီးစပ္မႈ အေပၚတြင္ ယခုတိုင္မ်ားစြာ တည္မွီေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ သတၳဳတြင္းတူးလုပ္ငန္းတြင္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမည့္ ႏိုင္ငံျခားသားသည္ အစိုးရက အသိအမွတ္ျပဳထားသည့္ စာရင္းပါကုမၸဏီႀကီး ၃၈ ခုႏွင့္ မိတ္ဖက္ပါတနာ ျပဳရမည္ ျဖစ္သည္။ ေရနံႏွင့္ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ လုပ္ငန္းတြင္လည္း အလားတူ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းမ်ားကို က်င့္သံုးေနၿပီး မိတ္ဖက္ျပဳရမည့္ ကုမၸဏီ ၆၀ ခန္႔ရွိသည္။

အခ်ဳိ႕ေသာ ကုမၸဏီမ်ားတြင္ လုိအပ္သည့္ ကၽြမ္းက်င္မႈမ်ား ရွိေသာ္လည္း။ က်န္ကုမၸဏီမ်ားမွာမူ ပုဂၢလိက ကုမၸဏီမ်ား၌ ဆံုးျဖတ္္ခ်က္ခ်ျခင္း ျဖစ္စဥ္တြင္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ အက်ဳိးအျမတ္ ထုတ္ယူေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ မလိုလားအပ္သည့္ ၾကား၀င္ေဆာင္ရြက္ေနေသာ အုပ္စုမ်ားျဖစ္၍ ပုဂၢလိက ကုမၸဏီမ်ား၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မွတ္မႈမ်ား အေပၚတြင္ ၀င္၍ အက်ဳိးအျမတ္ ထုတ္ယူေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ အခြင့္ထူးခံ ကုမၸဏီမ်ားစာရင္းထဲတြင္ ပါ၀င္ၿပီး စီးပြားေရးကို ဟန္က်ပန္က် ေအာင္အာင္ျမင္ျမင္ လုပ္ႏိုင္ရန္အတြက္ အစိုးရထိပ္ပိုင္း ေခါင္းေဆာင္မ်ားအတြင္းမွ သိသင့္သိထိုက္သူႏွင့္ သိကၽြမ္းရန္ လိုသည္။ ကုမၸဏီမ်ားစာရင္း ရရွိရန္ႏွင့္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေအာင္ျမင္သည့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတခု ျဖစ္လာရန္မွာ မည္သူ႔ကို သိသည္ႏွင့္ မ်ားစြာ မူတည္ေနပါေသးသည္။

မၾကာေသးမီက ပုဂၢလိကပိုင္အျဖစ္ ေျပာင္းခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံပိုင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားမွာလည္း အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး၊ ေနျပည္ေတာ္ ၿမိဳ႕ ျပေန လူကုံထံ လူနည္းစု၏ လက္ထဲသို႔သာ လႊဲေျပာင္း ေရာက္ရွိခဲ့ရသည္။ အေၾကာင္းမွာ ထိုသူတို႔တြင္ အဆက္အသြယ္ႏွင့္ အရင္းအႏွီး ရွိေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံအတြင္း ခိုင္မာအားေကာင္းသည့္ အခြန္အေကာက္စနစ္မ်ား ရွိမေနေသာေၾကာင့္လည္း ျမန္မာျပည္သူမ်ား အေနျဖင့္ မၾကာေသးမီကမွ ပုဂၢလိကထံ လႊဲေျပာင္းေပးခဲ့သည့္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း မ်ားမွေန၍ အခြန္မွ ရရွိလာသည့္ ဘ႑ာေငြမ်ားကို ပို၍ မခံစားၾကရပါ။ ႏိုင္ငံ၏ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးကို ျမွင့္တင္ေဆာင္ရြက္ပါမည္ဟု ထုတ္ျပန္ေၾကညာထားသည့္ ပန္းတိုင္ႏွင့္ လြဲေခ်ာ္စြာပင္ အမ်ားစုေသာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ လုပ္ငန္းမ်ားသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အင္အားႀကီးမ်ားကသာ ခ်ဳပ္ကိုင္လႊမ္းမိုးေနသည့္ အေျခအေန (Oligarchization) အျဖစ္သို႔ က်ေရာက္ေနရပါသည္။ ယခင္ စီးပြားေရးလုပ္ကိုင္ပံု နည္းလမ္း ေဟာင္းမ်ားသည္ အျခား အာရွႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ျဖစ္ေပၚခဲ့သည့္နည္းတူ ျမန္မာ့စီးပြားေရး ျဖစ္ေပၚ တိုးတက္မႈ အေပၚ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈ ရွိေနေစမည္ ျဖစ္သည္။

ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ မႈမ်ားျဖစ္ေပၚေနၿပီ၊ ေနာက္္ထပ္လည္း မလြဲမေသြ ျဖစ္လာဦးမည္

သင္ထင္ထားသကဲ့သို႔ အေျမာက္အမ်ား ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ေနျပည္ေတာ္ရွိ ျမန္မာ အစိုးရ အေနျဖင့္ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲႏိုင္ရန္ အေရးႀကီးသည့္ အဆင့္မ်ား လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ဥပမာ အားျဖင့္ ႏိုင္ငံျခား ေငြလဲလွယ္မႈႏႈန္းထား ျပင္ဆင္သတ္မွတ္ခဲ့ျခင္းႏွင့္ အခ်ဳိ႕ေသာ သြင္းကုန္စည္းမ်ဥ္း တင္းက်ပ္ မႈမ်ား ေလွ်ာ့ခ်ေပးခဲ့ျခင္းတို႔ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း တစံုလံုး အေနျဖင့္မူ ႏိုင္ငံေရး ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲ မႈက ပို၍ အႀကီးအက်ယ္သေဘာ ေဆာင္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ စီးပြားေရးက႑တြင္မူ ဥပေဒျပဌာန္း ေဆာင္ ရြက္မႈမ်ား မ်ားစြာ လုုပ္ေဆာင္ရန္ က်န္ရွိေနေသးသည္။

စီးပြားေရးက႑တြင္ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ တိုက္ပြဲမွာ “ေခါင္းမာဂိုဏ္းသားမ်ား” ႏွင့္ “ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး သမားမ်ား” အၾကား ျဖစ္ေပၚေနျခင္း မဟုတ္ေပ။ ယခင္စနစ္တြင္ အက်ဳိးအျမတ္ ျဖစ္ထြန္းခဲ့သူမ်ား အပါအ၀င္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ လူအမ်ားစုႀကီးသည္ အတိတ္ကို အလြမ္းစိတ္ျဖင့္ ျပန္၍ ၾကည့္မေနေတာ့ပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ယခင္စနစ္မွ အက်ဳိးအျမတ္ ျဖစ္ထြန္းေနသူ လက္တဆုုပ္စာသည္သာ အတိတ္ကို အလြမ္းစိတ္ျဖင့္ ျပန္၍ ၾကည့္ေနၾကပါသည္။ ၎အစား စီးပြားေရးက႑တြင္ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ပဋိပကၡမွာ စီးပြားေရး ျဖစ္စဥ္အသစ္ (New economic order) ၏ ပံုစံပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံတကာ ေစ်းကြက္သို႔ ဖြင့္ေပးလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ အက်ဳိးအျမတ္ ရွိလာမည့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ အရည္အေသြး မျပည့္မွီေသာ ကုန္စည္မ်ားကို ကာလၾကာရွည္ ေစ်းႀကီးေပး ၀ယ္စားေနရသည့္ စားသံုးသူမ်ား တဖက္တြင္ ရွိေနပါမည္။ အျခားတဖက္တြင္မူ ယခင္ စီးပြားေရးျဖစ္စဥ္ အခင္းအက်င္းေဟာင္းေအာက္တြင္ သူတို႔ စီးပြားေရး လုပ္္ငန္းမ်ားကို တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီး စီးပြားေရး တံခါးဖြင့္မႈကို အမ်ားအျပား အလ်င္အျမန္ လုပ္ေဆာင္ပါက ဆံုးရွံးမႈ ႀကီးမားႏိုင္္သည့္ လုုပ္္ငန္းမ်ားလည္း ရွိေနသည္။။ တဖက္တြင္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ား ရွိေနမည္ျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံတကာ ေစ်းကြက္သို႔ ဖြင့္ေပးလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ သူတို႔ အက်ဳိးအျမတ္ ရွိၾကပါလိမ့္မည္။

စားသံုးသူမ်ားဖက္တြင္လည္း ယခင္က ကန္႔သတ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားမႈမ်ားေၾကာင့္ အရည္အေသြးနိမ့္သည့္ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကို ေစ်းႏႈန္း အဆမတန္ ႀကီးႀကီးေပး၍ ၀ယ္ယူခဲ့ၾကရသည္။ အျခားတဖက္တြင္မူ အခ်ဳိ႕စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားက သူတို႔လုပ္ငန္းမ်ားကို ယခင္ စီးပြားေရးျဖစ္စဥ္ အခင္းအက်င္းေဟာင္း ေအာက္တြင္ တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကၿပီး အကယ္၍ ႏိုင္ငံက အလ်င္အျမန္ ဖြင့္လိုက္ပါက သူတို႔ အ႐ံႈးထြက္မည္ကို စိုးရိမ္ေနၾကပါသည္။ ယခု ျဖစ္ေပၚေနသည့္ တိုက္ပြဲမွာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ ေဆာင္ရြက္ရန္ သင့္-မသင့္ အေပၚ ျဖစ္ေနၾကျခင္း မဟုတ္ဘဲ မည္သို႔ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမည္၊ မည္သူမ်ားက အက်ဳိးရွိမည္ ဆိုသည့္အေပၚ ျငင္းခံုေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

လႊတ္ေတာ္က ယခုလဆန္းပိုင္းတြင္ ခ်မွတ္ခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈ ဥပေဒသစ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဆြးေႏြး ျငင္းခုန္မႈမ်ားတြင္ အားၿပိဳင္ေနၾကသည့္ ကိစၥမ်ားကို ျမင္ေတြ႔ေနၾကရပါသည္။ အစိုးရ၏ အျမင္ဖက္တြင္ ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈမ်ားကို အလ်င္အျမန္ႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ ဆြဲေဆာင္စည္းရံုး လိုေနၾကၿပီး မူၾကမ္းဥပေဒတြင္ ဆြဲေဆာင္ကမ္းလွမ္းမႈ အမ်ားအျပားကို ထည့္သြင္းထားခဲ့သည္။ ေဆြးေႏြးမႈမ်ား ျပင္းထန္လာခ်ိန္၌ ေဒသခံ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းမ်ားက ေနာက္သို႔ျပန္၍ ဆြဲၾကပါသည္။ သူတို႔က တင္းက်ပ္ကန္႔သတ္ထားမႈ အမ်ားအျပားကို ေတာင္းဆိုၾကပါသည္။

၎တို႔အနက္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူမ်ား အေနျဖင့္ အနိမ့္ဆံုး အေမရိကန္ေဒၚလာ ၅ သန္း ရွိရမည္။ “နည္းပညာနိမ့္သည့္ လုပ္ငန္း” မ်ားကို ကန္႔သတ္ထားမႈ၊ ႏိုင္ငံျခားက လာေရာက္ဖက္စပ္ ေဆာင္ရြက္လွ်င္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈအတြက္ ပိုင္ဆိုင္မႈ ၄၉ ရာခိုင္ႏႈန္းကိုသာ ခြင့္ျပဳမည္ စသည့္အခ်က္မ်ား ပါ၀င္ပါသည္။ ေနာက္ဆံုး ထြက္ေပၚလာသည့္ ဥပေဒသည္ အျပင္းအထန္ ျငင္းခုန္ထားၿပီး ညိႏိႈင္းၾကရာမွ ထြက္ေပၚလာသည့္ ရလဒ္ျဖစ္၍ ႏိုင္ငံျခားရင္းႏွီး ျမဳွပ္ႏွံသူမ်ားထံမွ ေထာက္ခံမႈ အနည္းငယ္သာ ရရွိပါသည္။

ဤသို႔ ေဆြးေႏြးမႈမ်ားထဲတြင္ မေတြ႔ရဘဲ ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည့္ ကိစၥမွာ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ အတြက္ အေရးေပၚ အထူး လိုအပ္ေနသည့္ ကိစၥမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လူဦးေရ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္း လုပ္ကိုင္ေနၾကသည့္ လယ္ယာ က႑အေပၚ တြင္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ အေရးႀကီးသည့္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ ၂ ခု (၂ ခုစလံုးမွာလည္း ေျမႏွင့္ သက္ဆိုင္သည္) အေပၚ လူအမ်ားက အႀကီးအက်ယ္ ေ၀ဖန္ေျပာဆိုေနၾကၿပီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ မႈမ်ားေၾကာင့္ ေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီးမ်ားက ေျမမ်ားကို မတရားသိမ္းဆည္းလာႏိုင္ၿပီး ႏိုင္ငံေရး အျမတ္ထုတ္ႏိုင္သည့္ ေျမယာစီမံခန္႑ခြဲမႈ ေကာ္မတီ မ်ားကို ဖြဲ႕စည္းလာႏိုင္ပါသည္။ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားအရ ေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီးမ်ားက ေျမမ်ား အဓမၼ ရယူျခင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအရ ပတ္သက္မႈရွိေနသည့္ ေျမယာစီမံ ခန္႔ခြဲမႈ ေကာ္မတီ ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည့္ ကိစၥမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ဤေျမယာျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ ဥပေဒမ်ားမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ သာမန္ လယ္သမားမ်ားအတြက္ မည္သို႔မွ် အေထာက္အကူ မျဖစ္ေစပါ။

ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားေၾကာင့္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ေလ်ာ့ခ်ေရးကို အေထာက္အကူ ျဖစ္ေစၿပီး က်ယ္ျပန္႔ေသာ က႑ေပါင္းစံု စီးပြားေရး ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ျဖစ္ေပၚလာေစမည္

မွားပါသည္။ လက္ရွိ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ အစီအစဥ္မ်ားသည္ က႑ေပါင္းစံု အက်ယ္အျပန္႔ေသာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ျဖစ္ေပၚလာေစမည္ ဆိုသည္မွာ အႀကီးအက်ယ္ ယံုမွတ္မွားမႈပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ယေန႔တိုင္ ေဆာင္ရြက္ရေသာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားမွာ စံုစီနဖာ ေရာေထြးေနဆဲ ရွိေနပါသည္။ ဥပမာ အေကာင္း ဖက္သေဘာ ေဆာင္သည့္ ေငြေၾကး ထိန္းခ်ဳပ္မႈ ေလွ်ာ့ခ်ေပးျခင္းမ်ဳိး ရွိသလို၊ ညံ့ဖ်င္းစြာ ပံုစံထုတ္ထားသည့္ ေျမယာဥပေဒသစ္ ကဲ့သို႔ေသာ ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားလည္း ေရာေထြး ပါ၀င္ေနပါသည္။ ႏုိင္ငံျခား တိုက္ရိုက္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈဆိုင္္ရာ ဥပေဒမ်ားႏွင့္ အထူးစီးပြာေရးဇုန္မ်ား တည္ေထာင္ျခင္း ကဲ့သို႔ေသာ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားသည္ က႑ေပါင္းစံု ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈအတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူး အကန္႔အသတ္သာ ရွိေစႏိုင္ သည္။ ထိုသို႔ေသာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ေနရျခင္းေၾကာင့္ ပိုမိုအေရးႀကီးေသာ ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲ မႈမ်ား တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ေနရသည္။ က်ယ္ျပန္႔ေသာ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ ျဖစ္ေစမည့္၊ ဥပမာအားျဖင့္ ႏိုင္ငံျခား တိုက္ရိုက္ ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈမ်ား သို႔မဟုတ္ အထူး စီးပြားေရးဇုန္မ်ား (SEZs) အေပၚသာ အာရံုစိုက္ေနၾကၿပီး ယခုျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားမွ အခ်ဳိ႕ အကန္႔အသတ္ျဖင့္ အက်ဳိးခံစားခြင့္မ်ား ျဖစ္လာေစရန္ အေရးႀကီး ျပႆနာကိစၥမ်ားသည္ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္မႈမ်ားအၾကားတြင္ တိမ္ျမဴပ္သြားရသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ေခါင္းေဆာင္မ်ား အေနျဖင့္ ယခုတိုင္ ႏိုင္ငံ၏ ေက်းလက္ေဒသမ်ားရွိ ႀကံဳေတြ႔ေနရသည့္ အဓိက ျပႆနာမ်ား အတြက္ လံုေလာက္စြာ အေလးေပး ေျဖရွင္းျခင္း မရွိၾကေသးပါ။ အထူးသျဖင့္ ေက်းလက္ေဒသက အဓိက လႊမ္းမိုးထားသည့္ ႏိုင္ငံတခုဟု ဆိုႏိုင္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အထူးသျဖင့္ လယ္သမားမ်ားသည္ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိး သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ရပ္တည္ ႏိုင္ရန္ခက္ခဲသည့္ ျပႆနာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သြင္းအားစုမ်ား၏ တန္ဖိုးမွာ ေငြေၾကး ေဖာင္းပြမႈႏွင့္လိုက္၍ တိုးတက္ျမင့္မား လာေသာ္လည္း လယ္ယာလုပ္ငန္းမွ ျပန္၍ရရွိေသာေငြမွာ က်ပ္ေငြတန္ဖိုး ျမင့္တက္ေနမႈေၾကာင့္ က်ဆင္းမႈႏွင့္ ႀကံဳေတြ႔ေနၾကရသည္။ ဤအေနအထားေၾကာင့္ ရလဒ္အေနျဖင့္ လယ္သမားအမ်ားစုႀကီးမွာ ေၾကြးၿမီ ေအာက္ေရာက္္ေနၾကသည္။ လယ္သမား အမ်ားစုမွာ ေၾကြးၿမီမ်ား တင္ရွိလာၾကသည္။

ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ တိုးတက္ ျမင့္မားလာေစရန္ႏွင့္ လယ္သမားမ်ား၏ သီးႏွံၿခံထြက္ေစ်းႏႈန္းမ်ား ပိုမုိျမင့္မားလာေစရန္ ေကာင္းမြန္သည့္ လမ္းမ်ား၊ ဆိပ္ကမ္းမ်ား၊ ေရသြင္းစနစ္မ်ား၊ ဆက္သြယ္ေရး စနစ္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေပးရန္ လိုအပ္ေသာ္လည္း မလုပ္ႏိုင္ေသးပါ။ ထုတ္လုပ္မႈ တိုးတက္လာေစရန္ အစိုးရက ျဖည့္ဆည္းေပးရမည့္ ၀န္ေဆာင္မႈမ်ားႏွင့္ လယ္ယာထြက္ကုန္မ်ား၏ ဂိတ္ေၾကးတန္ဖိုးမ်ား (ဥပမာအားျဖင့္ – ေကာင္းမြန္သည့္လမ္းမ်ား၊ ဆိပ္ကမ္းမ်ား၊ ေရသြင္းစနစ္မ်ား၊ ဆက္သြယ္ေရးစနစ္မ်ား) စသျဖင့္တို႔မွာ ခ်ဳိ႕တဲ့ေနပါသည္။ အဓိကက်သည့္ ျပႆနာမ်ားကို အစိုးရက ေျဖရွင္းရမည့္အစား လက္တဆုပ္စာ လူ႔မလိုင္မ်ားကို မူ၀ါဒခ်မွတ္ခြင့္ ေပးထားသည္။ အဓိကက်သည့္ ျပႆနာမ်ားကို ျပဳျပင္ရမည့္အစား အစိုးရက နီးစပ္သူ လူနည္းစုမ်ားကို ေဆြးေႏြးရမည့္ကိစၥ အစီအစဥ္မ်ားအတြက္ ဆံုးျဖတ္ခြင့္ ေပးေနသည္။ ကန္ထရိုက္စနစ္ျဖင့္ စိုက္ပ်ဳိးမည့္ လုပ္ငန္းႀကီးမ်ားမွာ တိုးပြားလာေနသည္။ သာမန္ လယ္သမားမ်ားမွာ စိုက္ပ်ိဳးေရးေခ်းေငြႏွင့္ သြင္းအားစုမ်ားကို အဆိုပါ ကုမၸဏီႀကီးမ်ား ဆီမွသာ ရယူေနၾကရပါသည္။ တျခား ေရြးခ်ယ္စရာလည္း မရွိပါ။ ဆိုလိုသည္မွာ ကုမၸဏီႀကီးမ်ားက လယ္သမားမ်ားထက္စာလွ်င္ ေျမပိုင္ဆိုင္မႈအေပၚ ေခ်းေငြရယူပိုင္ခြင့္ႏွင့္ သြင္းအားစုမ်ား ပိုမို၍ တိုးျမင့္ရရွိလာေစၿပီး လယ္သမားငယ္မ်ားအတြက္မူ အျခားေရြးခ်ယ္စရာ နည္းလမ္းမ်ားလည္း ေပးမထားပါ။ သုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ေသာ စိုက္ပ်ဳိးေရး ကုမၸဏီမ်ားမွာ အျမတ္အစြန္းႀကီးစြာ ရရွိေစၿပီး လယ္သမားမ်ားက အ႐ံႈးေပၚေနၾကရသည္။ ဤအခ်က္မွာ ျမန္မာျပည္ စီးပြားေရး မည္မွ် ပံုပ်က္ယြင္းေနသည္ကို ေဖာ္ျပေနသည္။

ေက်းလက္ေဒသ စီးပြားေရးကို ျပဳျပင္ရန္ဆိုလွ်င္ ေရရွည္မဟာဗ်ဴဟာ လိုအပ္သည္။ လုပ္သားမ်ား၏ ထုတ္လုပ္ႏိုင္စြမ္းအား တိုးျမင့္လာေစရန္၊ လူသံုးကုန္ပစၥည္း ထုတ္လုပ္မႈက႑ကို ရွင္သန္ဖြံ႔ၿဖိဳးလာေစေရး တည္ေဆာက္ရန္၊ သဘာ၀ အရင္းျမစ္မ်ားမွ ရရွိသည့္ ဘ႑ာေငြမ်ား ထုတ္လုပ္ႏိုင္စြမ္းအားရွိသည့္ ရင္းႏွီးျမွဳဳပ္ႏွံမႈမ်ား (အထူးသျဖင့္ အေျခခံအေဆာက္အဦက႑မ်ားသို႔) တိုက္ရိုက္ ၀င္လာေစရန္ လုပ္ေဆာင္ ရန္ လိုအပ္ေနပါသည္။ ဤသို႔ လိုလားခ်က္အတိုင္း ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ ႏိုင္ငံရပ္ျခား ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံ သူမ်ားကို အခြန္ေလ်ာ့ေပါ့ေပးျခင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ဆြဲေဆာင္ကမ္းလွမ္း၍ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ အစိုးရတြင္ အခြန္ ဘ႑ာမ်ား ျပတ္လပ္ရသည္သာ အဖတ္တင္ပါလိမ့္မည္။ က်ယ္ျပန္႔ေသာ က႑ေပါင္းစံု ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ လူမ်ားစုအေပၚ ထိခိုက္သက္ေရာက္ေနသည့္ ျပႆနာမ်ားကို နားလည္မွ ေျဖရွင္းေပးမွသာ ျဖစ္ေပၚႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ ဤသို႔ ျဖစ္လာရန္ ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ စရာမ်ား လည္း အမ်ားႀကီး ရွိေနပါဦးမည္။ ေဆာင္ရြက္ရန္မွာလည္း ေရရွည္ကာလ လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္း ၾကရဦးမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ အာရွ၏ ေနာက္ထပ္ က်ားတေကာင္ျဖစ္သည္ (၁) 

Credit : http://burma.irrawaddy.org/archives/43778